بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

لحظه هایم همه بی رنگ تر از آینه هاست و سکوتی سنگین سایه انداخته بر خلوت من به تو می اندیشم فکر تو برده زِ کف طاقت من بی تو در خلوت و تنهایی خود به تو می اندیشم عشق اینجاست کنارم به لبش آوازیست که سکوتم را هر لحظه به هم می ریزد

دلت هر وقت گرفت چشم کن ابر و ببار سبک و راحت و شاد مست و بی خانه چو باد

او همین نزدیکی مثل خورشیدک زلف افشانی بذر نوری به زمین پاشیده و چه زیبا به شب خستهٔ من تابیده و در اندیشهٔ من

لاله زار لاله زاریست در اندیشهٔ من که در آغوش نسیم چشم بگشوده تو را می بوید در میان تنِ عریانی پاییز تو را می جوید و در اندیشهٔ من باغی از شعر و غزل روییده یک نفر با دل من می گوید

لاله زار لاله زاریست در اندیشهٔ من که در آغوش نسیم چشم بگشوده تو را می بوید در میان تنِ عریانی پاییز تو را می جوید و در اندیشهٔ من باغی از شعر و غزل روییده

من تو را حس کردم در همین نزدیکی زیر آن سقف کبود و صدای تو مرا خواند به خود مثل یک زمزمهٔ مبهم رود و دلم را لرزاند آن گل آبی احساس که در دست تو بود من تو را حس کردم مثل یک تجربهٔ خیس شبی بارانی مثل یک گردش آرام نسیم

حس کردم در همین نزدیکی زیر آن سقف کبود و صدای تو مرا خواند به خود مثل یک زمزمهٔ مبهم رود و دلم را لرزاند آن گل آبی احساس که در دست تو بود من تو را حس کردم مثل یک تجربهٔ خیس شبی بارانی مثل یک گردش آرام نسیم

تو ای انسان کجا هستی؟ چرا ما را نمی خوانی منم پروردگار مهربانت دوستت دارم

با تو دل پروانه شد

ای که خورشیدِ شبِ تار منی آسمانت آبی لحظه هایت آرام