بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

عشق از روزِ ازل عابر تنهایی بود

چه راحت می شود با تو پر از آرامشِ دلچسبِ دریا شد

ای زیباترین، شیرین ترین مادر ندیدم مادری را از تو عاشق تر

زندگی کوتاه است قدر باید دانست

باز کن پنجره را تا نسیمی که در آن عطرِ خوشِ خاطره هاست تن احساس تو را لمس کند

دلم تنگ است می دانی که آهنگ صدایت را به جای نغمهٔ هر ساز می خواهد

تو می آیی... نگاهت گرم در چشم سیاهت شرم قدم هایت ولیکن سخت می لرزد دلت از روزهای پیش رو انگار می ترسد و من آرام و غمگینم تو را از دور می بینم که می آیی.. بگو با من که می مانی و آواز محبت را برای قلب من هر لحظه می خوانی تو می دانی که من از شعر چشمان تو سرشارم و این عاشق شدن در زیر باران را شدیدا دوست می دارم

و در اندیشهٔ من باغی از شعر و غزل روییده

من به یادت هستم وقت آوازِ پر از مهر همه چلچله ها وقت پروازِ شبِ شب پره ها وقت دلتنگی آغاز سفر وقت بیداری شیرین سحر من به یادت هستم وقت آرامشِ تب دارِ غروب چه شمال و چه جنوب هر کجا باشم عزیزم من به یادت هستم

منم و یاد تو هر شب همه شب نام تو بر لب به لبم واژه بسوزد بس که در تابم و در تب تب من آتش هجران و ز هجران تو گریان و در این حال پریشان و غمت آمده مهمان شده در دل تو کجایی همه حاصل همهٔ بود و نبودم ز نگاه تو سرودم من ِ بی دل نام تو حک شده بر آب و گل آری زِ ازل مست تو بودم