بریده‌هایی از کتاب خوشه‌ های خشم

بترس از آن زمان که انسان در راه یک اندیشه دشواری نبیند و در راه آن نمیرد، زیرا این یک صفت پایه و اساس آدمیزاد است

نمی‌توانی از نو شروع کنی. فقط یک نوزاد می‌تواند از تازه به تازه شروع کند.

«به‌خدا، راس می‌گی! این دنیا هرجور می‌خواد بگرده، چیزی به ما نمی‌ماسه.»

من هیچ دلم نمی‌خواهد که قبل از کشتن کسی که مرا گرسنگی می‌دهد از گرسنگی بمیرم.»

بانک چیزی است غیر از آدمیزاد. اتفاقاً آن‌هایی که در بانک کار می‌کنند از کارهایی که بانک می‌کند بدشان می‌آید، اما بانک کار خودش را می‌کند. بانک چیزی است غیر از آدمیزاد، باور کنید. هیولا است، آدم آن را ساخته، اما آدم نمی‌تواند مهارش کند.

«قانون عوض می‌شه اما حق داشتن سرجاشه.

مردم ما مردم خوبی‌ان، مردم ما مردم مهربونی‌ان. خدا کنه روزی برسد که مردم ما دیگر ندار و بدبخت نباشند.

آلوده کردن آب آشامیدنی جرم است؛ در کنار آدم گرسنه غذای چرب و نرم خوردن گناه است، مگر این‌که تعارف کنند او هم بیاید بخورد.

بله، باید حرف زد. بعضی‌وقت‌ها آدم غصه‌دار باید حرف بزنه تا غصه‌رو از دلش بریزه بیرون. بعضی‌وقت‌ها کسی که خیال آدم‌کشی داره راجع به قتل حرف می‌زنه و بعد هم کسی رو نمی‌کشه و راحت می‌شه.

خدا شاهده دیگه دست از پا خطا نمی‌کنم، اما درست همون موقع که این حرفارو می‌زدم، می‌دونستم که می‌کنم.

لااقل باس دو دلار داشته باشی تا بتونی گناه کنی، و ما همه روی هم رفته دو دلار نداریم.»

مالکان و دارندگان بزرگ، انجمن‌ها و کانون‌های حمایتی تأسیس می‌کنند و نشست‌هایی برای تهدید و ترساندن برگزار می‌کنند، تا بشکند و خفه کنند.

«اونارو دور بگردون. تو نهر آب فروشون کن. بهشون بگو اگه مثل تو فکر نکنن تو آتیش جهنم می‌سوزن. چه لزومی داره اونارو به یه جای خاصی راهنمایی کنی. فقط راه بیفت تا اونا هم دنبالت بیان.»

آدم ولگرد یعنی کسی که پلیس ازش خوشش نمی‌آد.

«مادر اون‌قدر دردسر داره که دیگه لازم نیس من واسه‌اش دردسر درس کنم.»

وقتی یه نفر کشیش شد، دیگه همیشه کشیشه. این چیزی نیس که بشه ازش خلاص شد.

«به نظر من اگه یه میلیون جریب را می‌خواد تا خودشو ثروتمند ببینه، واسه‌ی اینه که باطنش خالی و پوچه و اگه باطناً پوچ و خالی و فقیر باشه هیچ میلیون جریب زمینی نمی‌تونه اونو پولدار و غنی کنه و شاید واسه‌ی این نومیده چون می‌بینه که این چیزایی که داره نمی‌تونه اونو غنی کنه – غنی عین خانم ویلسون که وقتی بابابزرگ داشت می‌مرد چادرشو به او قرض داد. من نمی‌خوام وعظ کنم و خطابه بخونم، اما تا حالا سابقه نداره کسی‌رو ببینم که مثل سگ گله سگ‌دو بزنه و هی جمع کنه و آخر سر نومید و درمونده نباشه.»

«می‌دونی، آدمای خوبی بودن. احتیاج اونارو بد کرده بود. من اون‌جا به این چیزا پی بردم. احتیاج ریشه‌ی تموم بدکاری‌هاس.

«خیلی سخته که آدم فکر نکرده و بی تصمیم درباره‌ی یه‌چیز فکر کنه و حرف بزنه.»

نمی‌دانیم چه می‌خواهد بشود. مملکت خراب شده. دوباره دُرُس می‌شه، اما تو دیگه نیسّی.