بریده‌هایی از کتاب وقتی از دویدن صحبت می‌کنم در چه موردی صحبت می‌کنم

من معمولاً هر روز صبح سه چهار ساعت افکارم را متمرکز می‌کنم. پشت میزم می‌نشینم و کلاً روی چیزی که می‌نویسم تمرکز می‌کنم. چیزی را نمی‌بینم و به چیزی هم فکر نمی‌کنم.

روی دیوار تالار ورزشی که در توکیو بدن‌سازی می‌کردم نوشته شده بود، «ماهیچه سخت به دست می‌آید اما آسان از دست می‌رود. چربی آسان به دست می‌آید اما سخت از بین می‌رود.»

اما وقتی می‌دوم واقعاً به چیزی که ارزش ذکر کردن دارد زیاد فکر نمی‌کنم. فقط می‌دوم. در خلأ می‌دوم. به‌عبارت دیگر شاید باید بگویم، می‌دوم که به خلأ برسم.

تنفس در هوای تازه و طرب‌انگیز صبح زود بار دیگر لذت دویدن را در من زنده کرد. صدای قدم‌ها، تنفس و ضربان قلب من همه با چند ریتم بی‌نظیر در هم ادغام شدند.

از نظر من دویدن هم ورزش است و هم استعاره. هر روز دویدن، و تراکم مسابقات، باعث ازدیاد تدریجی کیفیت کاری و در نتیجه پیشرفت من خواهد شد. به همین دلیل روز به روز بیشتر تلاش می‌کنم. من ابداً دونده خوبی نیستم و در سطح معمولی یا شاید بیشتر متوسط باشم. اما نکته اصلی این است که آیا نسبت به روز قبل پیشرفت کرده‌ام یا نه. در دو استقامت تنها حریفی را که باید شکست دهید خودتان هستید، همان‌طور که قبلاً این کار را می‌کردید.

زمانی که سرعت را تعیین می‌کنید، بقیه‌ی کارها خودبه‌خود جور می‌شود. چرخش روزگار با سرعت تنظیم شده است، و برای رسیدن به آن نقطه نیاز زیاد به تمرکز حواس و کوشش شما دارد.

وقتی مردم از دنیا می‌روند آیا افکارشان هم نابود می‌شود؟

اگر فشار کار برای چند روزی متوقف شود، ماهیچه‌ها خودبه‌خود تصور می‌کنند که دیگر نباید بسختی کار کنند، و محدودتر می‌شوند. ماهیچه‌ها به‌راستی مانند حیوانات هستند، و می‌خواهند تاجایی که ممکن است کار آسان انجام دهند؛ اگر بر آن‌ها فشار وارد نشود، آرام می‌گیرند و حافظه‌ی کار پاک می‌شود. اگر بار دیگر این حافظه پاک شده ایجاد شود، باید تمام مراحل را از ابتدا تکرار کنید.

اگر یک نفر از دَه نفر مشتری دایم باشد، کسب و کار موفق است.

به‌عبارت دیگر، زندگی اساساً بی انصاف است. اما حتی در چنین موقعیتی تصور می‌کنم احتمال یافتن نوعی انصاف وجود دارد. البته، ممکن است طول بکشد اما تلاش زیادی لازم دارد و شاید با وجود تحمل این سختی‌ها ارزشش را نداشته باشد، که در این صورت بستگی به خود آن شخص دارد.

دیواری که اعتماد به نفس سالم را از افتخار ناسالم جدا می‌کند خیلی باریک است.

«ماهیچه سخت به دست می‌آید اما آسان از دست می‌رود. چربی آسان به دست می‌آید اما سخت از بین می‌رود.»

شاید قطعاً می‌توانم بگویم زندگی همین است. شاید تنها کاری که از دستمان برمی آید این است که بدون شناخت چیزی آن را بپذیریم. مثل مالیات، جزر و مد، مرگ جان لِنون، و اشتباهات داوران در جام جهانی.

. در بزرگراه زندگی همیشه نمی‌توانید در خط سریع حرکت کنید

سه دلیل برای عدم موفقیتم وجود داشت: عدم آموزش کافی، عدم آموزش کافی و عدم آموزش کاف

زندگی انصاف ندارد. بعضی از مردم زمین و زمان را به‌هم می‌ریزند اما هرگز به هدفی که دارند نمی‌رسند، در صورتی که بعضی‌ها بدون آنکه زحمتی به خود دهند به اهدافشان می‌رسند.

قرار بود به‌خاطر کار زیاد ندوم، هرگز دوباره نمی‌دویدم. فقط به چند دلیل است که می‌دوم، اما یک کامیون دلیل دارم که از این کار دست بکشم.

تنها استقامت من همیشه این است که سخت تلاش می‌کنم و می‌توانم از نظر جسمی حسابی مایع بگذارم.

درد تاوانی است که یک شخص باید برای استقلال خود بپردازد. این اعتقاد اساسی من است و با این اصل زندگی کرده‌ام. در عرصه‌ی معینی از زندگی‌ام به‌طور فعالانه‌ای به دنبال تنهایی بودم. به‌خصوص برای کسی که شغل مرا دارد تنهایی کم و بیش شرط غیرقابل پرهیزی است. هر چند، گاهی اوقات این حس تنهایی، مثل اسیدی که از بطری بیرون می‌ریزد، می‌تواند ناخودآگاه احساس درونی شخص را کاهش دهد و حل کند. شما هم می‌توانید مانند یک شمشیر دو لبه آن را ببینید. این حس حامی من است، اما همزمان به‌تدریج از درونم جدا می‌شود. فکر می‌کنم احتمالاً با تجربه‌ای که اندوخته‌ام خودم از این خطر آگاهم و به همین دلیل است که باید بدنم را به‌طور دائم حرکت دهم، و برای درمان تنهایی و رسیدن به هدفم گاهی در این کار زیاده روی می‌کنم. نه به‌خاطر عملکرد عمدی، بلکه به‌عنوان واکنش غریزی.

دویدن بیش از بیست سال بدون وقفه مرا از نظر جسمی و عاطفی قوی‌تر کرده است. نکته‌ی قابل توجه این است که من برای ورزش‌های گروهی ساخته نشده‌ام. این من هستم. از وقتی که بالغ شدم، هرگاه فوتبال یا بیس‌بال بازی کردم راحت نبودم. شاید دلیلش این باشد که هیچگاه برادر نداشتم، اما هرگز نتوانستم در بازی‌هایی شرکت کنم که در مقابل کسی باشم، جنبه‌ی رقابت مرا معذب می‌کند. در ورزش‌های رزمی هم روی من حساب نکنید. اشتباه نکنید، من اصلاً اهل رقابت نیستم. به دلایلی هرگز برایم اهمیت نداشته که کسی را شکست دهم یا کسی مرا شکست دهد. وقتی هم بزرگ شدم این احساس در من باقی ماند. در هر زمینه‌ای که باشد، شکست دادن کسی کار من نیست. علاقه من بیشتر به این مسأله است که آیا به هدفی که دارم می‌رسم یا نه، بنابراین با این حساب دوی استقامت کاملاً مناسب طرز تلقی من است.