بریده‌هایی از کتاب آغوشی برای یک سفر طولانی

اتاق جهان کوچکی‌ست برای این‌همه تنهایی...

به آن‌ها که مدت‌هاست فقط نگاه می‌کنند گیر ندهید! گاهی نه جنونِ دلت پیش می‌راند نه ملایمتِ عقلت. پا پس می‌کشی تا یکی این میان، پا پیش بگذارد

بدیِ زخم‌ها، ناباوری‌ست که در انسان می‌ماند.

آشکارا نگاهت می‌کنم وُ پنهانی به تماشایت می‌نشینم.

رؤیا همین جاست، میانِ خطِ فاصله‌ها فاصله‌ی خستگی تا خستگی...

هم‌زمان، هم گریزگاه و هم پناهگاهی.

خستگی هم خستگی‌های قدیم! می‌چلاندیش یکی دوتا شعر وُ حرف وُ نگاه از تووش درمی‌آمد. این روزها که خستگی فقط خستگی‌ست!

دوستت دارم؛ خودم را به رفتن زده‌ام تا دستم را بگیری.

نخست ثانیه‌ها، کمی بعد دقیقه‌ها، ساعت‌ها، روزها... به خودت که می‌آیی می‌بینی سال‌هاست درد می‌کشی وُ چیزی حس نمی‌کنی.

زیبا بودی وُ من، دستِ دنیا را رها کردم.

خوابم نمی‌بَرد بر جایِ خالیِ خوابیدنم با تو...

این «ناگهانِ» لعنتی اگر نبود، دستت را می‌گرفتم.

خواب، گواهِ دیدارِ من با توست. یک خالِ حقیقت، بر تنِ خیال...

وقتی از زمین نمی‌شود بیرون زد فرار بی‌فایده‌ست. شبیهِ وقتی که نمی‌خواهی گوش کنی اما می‌شنوی.

گناه همین بود! من اهل رفتن بودم و برای تو ماندم.

گاهی احساس می‌کنی عاشقش شده‌ای اما تو مسخ زیبایی‌اش شدی. شیفته‌ی کمی آرامش، در جهانی به این شلوغی، سیاهی.

شعری که تو را جان می‌بخشد، شاعرش را یک بار کشته است.

بودنش، دلبستگی به زندگی‌ست نبودش، نهراسیدن از مرگ.

بر که می‌گشتم، پرسید: وطن؟ گفتم: چمدانم. پرسید: دلت؟ گفتم: پسش دادند.

بهم گفت دیگه چی‌کار می‌کنی؟ گفتم: اول فکر می‌کردم دارم یه ماشینِ بهتر می‌خرم که فقط تو سرما نذارتم یا یه لپ‌تاپ درست‌وحسابی که بشینم پای نوشتن. یا همین باشگاه که ثبت‌نام کردم، اونم برای یه سال! فکر کردم برم ورزشی هم کنم بد نیست. اما این‌طور نبود. من داشتم وابسته می‌شدم. ـ به؟ ـ موندن.