بریده‌هایی از کتاب آغوشی برای یک سفر طولانی

پیش از آن‌که ترکت کنم تمام خیابان‌هایی را که باهم پیموده بودیم ازآنِ خود کردم. یعنی بلوارِ کشاورز را هزار بار سوی تو برگشتم. یعنی ولیعصر را در حافظه‌ام، پیش از آن‌که ترکت کنم. یعنی نگذاشتم خاطره‌ای از تو در نقطه‌ای از تهران زنده باشد وُ برش نداشته باشم...

اولین تصویر از نخستین دیدار

دلبستگی را بدنام کرده‌اند وگرنه دوست داشتن و دوست داشته شدن به حتم فاصله‌ها را پُر نکند انسان‌ها را به هم نزدیک می‌کند.

فارغ از انتخاب و توان، تا وقتی زنده‌ای، آن‌چه با تو همراه است، ادامه است.

نوشتن، زبانِ مشترکِ عقل وُ احساسِ آدمی‌ست که گه‌گاه با خودش حرف می‌زند؛ آن‌قدر آرام که لبانش در سکون می‌مانند وُ آن‌قدر بلند که روزی به گوش‌های تو در آن‌سوی جهان خواهد رسید.

وقتی دست به نوشتن می‌برم، سوژه‌ها از یادم می‌روند. وقتی سوژه‌ها روبه‌رویم بی‌پرده می‌نشینند، نزدیکِ من، تا پشتِ پلک‌هایم حتا! یا خسته‌ام آن‌قدر که نمی‌شود نوشت و یا بی‌خیالم، آن‌گونه که نباید بنویسم! وقتی دست می‌برم که بنویسم وُ نمی‌نویسم وُ سوژه به باد می‌رود، دقیقاً همان بوی گردنِ توست که می‌توانستم بارِ دیگر ببویمش وُ نبوییدم. یا همان لرزش مردمکِ چشمانت که یقیناً ارزش نگاه کردن وُ باز نگاه کردن را داشت وُ نگاهِ دوباره وُ چندباره به آن نکردم. عکسی از تو که می‌توانستم بگیرم وُ نگرفتم وُ آشنایی دورتر از من، بخشی از زیبایی‌ات را با لنز دوربینش بلعیده وُ در تاریخِ تو سطری بُرده است. در من تعادلِ افتاده از پایی‌ست که زمان‌های درست را به‌درستی وُ دقت، از دست می‌دهد!

تو یا غرق شده‌ای که می‌شود گفت «راحتی!» و یا نجات پیدا کرده‌ای.

شاید بگویی مردانه باید گفت: دلم تنگ است، آن هم نه با صدای آرام، با فریاد. شبیهِ ذاتِ دلتنگی: پُر سوز. اما من می‌گویم مرد آن است که توان حفظِ حسِ دلتنگی را در دلش داشته باشد. توان سکوت و زندگی، درست پیشِ روی چشم‌هایی که او را می‌بینند. او را می‌سنجند و او را تا در شلوغی خیابان یا در سیاهی شب گم نشود، رها نمی‌کنند.

چشم‌هات، دردِ بی‌سیگاری‌ست. ۴ آیدای شعر همان‌قدر که خون می‌بخشد به دستانِ شاعر برای سُرایش، شاملوی شاعر را در مسیر رنج‌های تازه‌تر قرار می‌دهد. شاملو همیشه زودتر از آیدا می‌میرد.

اگر میانِ زندگی چندباری مرگ وقفه می‌انداخت و باز زندگی بلندت می‌کرد، اگر این سی چهل پنجاه سال را یک نفس نمی‌تاختیم، اگر خدا چهره‌ای داشت که به‌اندازه‌ی چشم‌های انسان، غم در آن مشهود و پیدا باشد؛ آن وقت شاید رو به حقیقی‌ترین مخاطبِ روزگارم می‌ایستادم و بی‌آن‌که دهان بگشایم او می‌خواند و می‌گفت: می‌خوای بری؟ خسته‌ای؟ بُریدی؟ می‌خوای بپری؟ برو جانم. برو که خستگیت در رِه. بپر که مرگ تو رو صدا می‌زنه. برو و به امید دیدار.

تو یا غرق شده‌ای که می‌شود گفت «راحتی!» و یا نجات پیدا کرده‌ای. اما نجات این‌جا به‌معنای پیروزی نیست، نجات، همان پیکرِ بی‌رمق توست که در گوشه‌ای از زمین رها شده است و گاهاً کارهایی هم می‌کند. نجات یعنی روبه‌رویی با خودت که جسارتت را از دست داده‌ای، که دست‌هات خالی‌ترند، که پشتت را خالی کرده‌اند، که دلهره داری وُ نامش را نمی‌دانی. نجات دقیقاً یعنی یک «تو» در مقابل «تویی» که با تو وُ آن‌چه بودی یا خیال می‌کردی هستی و یا آن‌چه می‌خواستی باشی و یا هرچیزی که از خودت، برایت آشنا بوده، فاصله دارد.

اما تو کنارم بودی. اما تنهایی هراسیده بود از تنها نبودن.

دستم را بگیر و از جست‌وجو بیرونم بکش.

غمت باید سطرها را به صف بکشد، خبردار، خشمگین. می‌بایست غمت جور دیگری می‌بود. آن‌گونه که می‌شد نوشت.

از آن‌چه نیست برایت پلی می‌سازم: سنگفرش‌هایی با جای پای باران. سنگفرش‌هایی برای لی‌لی رفتن وُ رفتن از این‌جا. راهی تازه برای دویدنِ من به هنگامِ پروازِ باشکوهِ تو.

همیشه بهترین‌ها، همان‌هایی است که هنوز رخ نداده‌اند. همیشه بهترین شعر، شعری است که ننوشته‌ام. بهترین کار، کاری که هنوز دستی سویش دراز نکرده‌ام. هنوز هم بهترین بوسه، بوسه‌ای‌ست که از معشوق نگرفته‌ام. هنوز هم بهترین مرگ، مرگی است که به آن فکر نکرده‌ام. همیشه بهترین‌ها، آن سوی آرزوهایم ایستاده‌اند. همیشه بهترین‌ها، در حوالیِ رؤیا پرسه می‌زنند. همیشه بهترین‌ها، زمانی رخ می‌دهند که بهترین نیستند. زمانی که دستانت به گریه می‌افتند. زمانی که موهایت می‌ریزد. دانه‌دانه ریش‌هایت سفید می‌شوند. زمانی که زخمت، التیام را التیام بخشیده است.

من پذیرفته‌ام که ترس از افتادن، خودِ افتادن است

من با تمامِ نداشته‌هام، با تمامِ گذشته‌ای که از حالم، چیزهای بی‌شماری را برداشته، خوشبختم.

قلبم تندتند می‌زند؛ دوستت دارم یا دارم می‌میرم؟ تندتند شعر می‌نویسم؛ حرکت کرده‌ام یا بُریده‌ام؟ حرفت را هم که می‌زنی نمی‌فهمم به من نزدیک شده‌ای یا ازت دورم؟ می‌دوَم سوی دیوار وَ از خیابان پرت می‌شوم بیرون سرم را به باد می‌دهم، دستانم را به جوب. قلبم تندتند می‌زند دوستت دارم یا مُرده‌ام؟

خواب، گواهِ دیدارِ من با توست. یک خالِ حقیقت، بر تنِ خیال...