بریده‌هایی از کتاب آغوشی برای یک سفر طولانی

من پذیرفته‌ام که ترس از افتادن، خودِ افتادن است. پس با ترس روبه‌رو شدن بهتر است.

شعری که تو را جان می‌بخشد، شاعرش را یک بار کشته است.

مثلِ وقتی که تَرک شده‌ای وَ فکر می‌کنی خواهی مُرد که نمی‌میری. تجربه‌ات همیشه چشم در چشم توست، مصمم وَ بی‌رحم. تو شکست نخورده‌ای، تو بی‌جان نیستی، تو نمُرده‌ای. ـ پس من چِه‌م شده؟ ـ تو خسته‌ای، فقط خسته.

ـ به‌نظرم تو نباختی، تو شکست خوردی. ـ فرقش چیه؟ ـ تو شکست، پاهاتو از دست می‌دی وُ تو باختن، روحت رو.

انسان، غمگین‌ترین موجودی‌ست که می‌شناسم. غمگین‌ترین وَ تنهاترین.

گفت: هیچ‌کس از دوری و نبودِ هیچ‌کسی نمرده! مُرده؟ تو دلم گفتم اونایی که مردن، زبانِ گفتن ندارن

مهم با تو بودن بود نه کجا بودن، همه‌ی شعرهای جهان آگاه‌اند که تمامِ خیابان‌های جهان پشت درِ خانه‌ی تو به آخر می‌رسند... ولی باز لعنت به این حس! به «نبودنت» که به‌اندازه‌ی «بودنت» آرامم می‌کند

. تو شکلِ تازه‌ی آرزوهای برآورده نشده‌ی منی. روشی تازه برای زیباتر گریستن.

همین‌که می‌گویی «می‌روم» وُ شبیهِ آمدنت قدم برمی‌داری، خوب است.

می‌گفت بعد از بیست سال سیگار کشیدن، حالا چند ساله نمی‌کشه. اما ترک نکرده، فقط هر صبح که بیدار می‌شه، می‌گه امروز نمی‌کشمُ و نمی‌کشه. با خودم گفتم می‌شه بیست سال دیدشُ و گفت امروز نمی‌بینمشُ و ندیدش؟