بریده‌هایی از کتاب شنیدن از دائو دِ‌جینگ (متن کهن چینی)

آن‌که می‌داند چیزی نمی‌گوید. آن‌که می‌گوید چیزی نمی‌داند. دهانت را ببند مراقب حواست باش. تیزی‌ات را نرم کن درخشندگی‌ات را بپوشان. با غبار خاک یگانه باش این وحدت ازلی است.

آن‌که به دیگران غلبه می‌کند قدرتمند است اما آن‌که به خود غلبه می‌کند نیرومند است.

چرا مردم گرسنگی می‌کشند؟ برای این گرسنگی می‌کشند که فرمانرواهاشان تمام درآمد مالیات را می‌خورند. چرا مردم قیام می‌کنند؟ برای این قیام می‌کنند که فرمانرواهاشان در همه‌ی کارها دخالت می‌کنند. چرا مردم مرگ را دست‌کم می‌گیرند؟ برای این مرگ را دست‌کم می‌گیرند که فرمانرواهاشان در طلب زندگی زیاده‌خواهی می‌کنند. آن‌ها که چیز زیادی ندارند بیشتر به زندگی ارزش می‌دهند

اگر هرچه را که خواستنی است به تماشا نگذارند دل مردم هم از پریشانی دور می‌ماند.

آزادگی ریشه در فروتنی دارد، بلندی روی پستی قرار دارد.

هرکه به آموزگار حرمت نگذارد و از شاگردی مراقبت نکند سرگردان خواهد شد هر قدر هم باهوش باشد. این جوهرِ راز است.

اگر بی‌تنگچشمی زندگی کنند، بی‌خودپسندی عمل کنند، دلبسته‌ی کامیابی نباشند، آن‌وقت کامیابی هم، رهاشان نخواهد کرد.

کشور کوچک مردم کمتری دارد اگرچه ابزارهایی در آن هست که می‌توانند ده تا صد برابر تندتر از انسان کار کنند. آن‌ها به این ابزارها نیازی ندارند. مردم مرگ را جدّی می‌گیرند و به دورها سفر نمی‌کنند.

وقتی مردم از مراجع قدرت هول و هراسی در دل نداشته باشند، اقتدار بزرگ حاصل می‌شود.

جامی ست که عقل آفرین می‌زندش صد بوسه ز مهر بر جبین می‌زندش این کوزه‌گر دهر چنین جام لطیف می‌سازد و باز بر زمین می‌زندش