بریده‌هایی از کتاب شنیدن از دائو دِ‌جینگ (متن کهن چینی)

برای این قیام می‌کنند که فرمانرواهاشان در همه‌ی کارها دخالت می‌کنند.

هرکه نوک پنجه می‌ایستد نمی‌تواند محکم بایستد. هرکه قدم‌های بلند برمی‌دارد راه نمی‌رود. هرکه فقط از دید خودش نگاه می‌کند روشن نمی‌بیند. هرکه همیشه خود را مُحق می‌داند حقیقت را نمی‌بیند. هرکه به یافته‌های خودش می‌بالد چیزی نیافته است. بنا به دائو: «این‌ها باروبنه‌ی اضافی‌اند» خوشبختی نمی‌آورند، برای همین، پیروان دائو از آن‌ها دوری می‌کنند.

شناختن دیگران فرزانگی است و شناختنِ خود، روشن‌بینی.

شناختن دیگران فرزانگی است و شناختنِ خود، روشن‌بینی. آن‌که به دیگران غلبه می‌کند قدرتمند است اما آن‌که به خود غلبه می‌کند نیرومند است. آن‌که به هرچه دارد خرسند است او توانگر است. و آن‌که با قدرت عمل می‌کند اراده دارد. آن‌که جایگاهش را از دست نمی‌دهد دیری خواهد ماند. و آن‌که می‌میرد اما جایگاهش را از دست نمی‌دهد همیشه خواهد ماند.

پُرگفتنِ از آن به‌آخررسیدن است پس بهتر است که آن را در دل نگه داری.

تیغه که تیزِ تیز باشد زود کُند می‌شود.

کدام‌یک به تو نزدیک‌تر است، نامت یا خودت؟ کدام‌یک بیشتر است، خودت یا مالَت؟ کدام‌یک ویرانگرتر است، سود یا زیان؟ هرکه دلبسته‌ی چیزها باشد رنج بسیار خواهد برد. هرکه می‌اندوزد از زیانِ سنگین رنج خواهد برد. هرکه قانع باشد هرگز ناامید نمی‌شود. هرکه می‌داند کِی دست از کاری بردارد به درد سر نمی‌افتد. او همیشه در امان است.

سی پره در ناف چرخ به هم می‌رسند فایده‌ی چرخ در خالیای میان پره‌هاست. وقتی چرخ کوزه‌گری کوزه می‌سازد فایده‌ی کوزه درست در خالیای آن است. وقتی برای اتاق در و پنجره درست می‌کنید خالیای آن‌ها برای اتاق مفید است. پس، بودن مفید است اما نبودن به کار می‌آید.

انسانْ نرم و ناتوان زاییده می‌شود اما در مرگ سفت و سخت می‌شود. گیاهانِ سبز که تروتازه و پر از شیره‌ی گیاهی‌اند در مرگ پژمرده و خشک می‌شوند. پس، سفت و سخت [خَم‌نشدنی] یارِ مرگ است و نرم و خَم‌شدنی یارِ زندگی. به این نحو سپاهِ بی‌انعطاف هیچ‌وقت در نبرد پیروز نمی‌شود. درختی که خم نمی‌شود آسان می‌شکند. سخت و محکم می‌افتد و نرم و سست چیره می‌شود.

من به هرچه ارزش می‌دهم تقریباً آن را از دست می‌دهم.