بریده‌هایی از کتاب مرگ/ خدا

بیل: دیوونه‌ها این‌جورن. اونا با هرچیزی منطقی برخورد می‌کنن، غیر از یه چیز... نقطه‌ضعفشون، که همون دیوونگی‌شونه.

دیابتیس: آزادی چه تحفه‌ای با خودش می‌آره؟ خطر! امنیت در اینه که آدم موقعیت خودش رو بشناسه. دوریس، مگه نمی‌بینی دولت‌مردها هر هفته حرفشون رو عوض می‌کنن، رهبرای سیاسی همدیگه رو به قتل می‌رسونن، شهرها غارت می‌شن، مردم زجر می‌کشن. وقتی یه جنگ پیش می‌آد، خیال می‌کنی کی کشته می‌شه؟ آدمای آزاد. ولی ما جونمون در امانه، چون مهم نیست کی به قدرت می‌رسه. هر کی باشه فقط از ما خرکاری می‌خواد.

اگر یه درخت توی جنگل سقوط کنه و هیچ‌کس اون دوروبر صدایی نشنوه، اصلاً از کجا می‌شه فهمید صدایی داشته؟

مُردن آدمو تشنه نمی‌کنه، مگه اینکه طرف قبلش ماهی‌دودی خورده باشه.

وقتی یه جنگ پیش می‌آد، خیال می‌کنی کی کشته می‌شه؟ آدمای آزاد.

آزادی چه تحفه‌ای با خودش می‌آره؟ خطر! امنیت در اینه که آدم موقعیت خودش رو بشناسه. دوریس، مگه نمی‌بینی دولت‌مردها هر هفته حرفشون رو عوض می‌کنن، رهبرای سیاسی همدیگه رو به قتل می‌رسونن، شهرها غارت می‌شن، مردم زجر می‌کشن. وقتی یه جنگ پیش می‌آد، خیال می‌کنی کی کشته می‌شه؟ آدمای آزاد. ولی ما جونمون در امانه، چون مهم نیست کی به قدرت می‌رسه. هر کی باشه فقط از ما خرکاری می‌خواد.

بازیگر: آره. قضیه خیلی فلسفیه، مگه نه؟ نویسنده: نه تنها فلسفی، بلکه احمقانه‌س!

بازیگر: بذار بهت یادآوری کنم که ما در زندگی واقعی وجود نداریم. نویسنده: منظورت چیه؟ بازیگر: محض اطلاعت، خودمون کاراکترهای نمایشی هستیم

اگه من چیزی رو با چشمای خودم ببینم، دلم می‌خواد فکر کنم اون وجود داره. می‌خوام بگم اگه این حقیقت داشته باشه، ممکنه همه‌شون همین‌طور باشن... همه‌شون سوخته باشن، ولی خبرها دیر به ما می‌رسه.

من شخصاً خبر ندارم. هرچند شنیده‌ام که ممکنه توی مریخ حیات وجود داشته باشه، ولی اونی که اینو به من گفت فقط تو کارِ فروش لباس زیر بود.

اما اگه قرار باشه خدا همه رو رستگار کنه، دیگه انسان جوابگوی اعمال خودش نیست.

اگه خبر خوش نباشه، هیچ‌وقت واسه گفتنش مناسب نیست.

بدشانسیتون زده و شماها رو وودی آلن نوشته. فکرشو بکنید اگه شکسپیر شماها رو می‌نوشت چی می‌شد!

بدشانسیتون زده و شماها رو وودی آلن نوشته. فکرشو بکنید اگه شکسپیر شماها رو می‌نوشت چی می‌شد!

اگه دو نفر باشیم و تو بذاری بری، من تنها می‌مونم. این قانون ریاضیه.

آنا: پس دلت می‌خواد چه‌جوری بمیری؟ کلاینمن: از پیری. سال‌های سال بعد. زمانی سفر طولانی عمرو به آخر برسونم که توی بستری که بستگانم دوره‌اش کرده باشن دراز کشیده‌ام... حدودای نود سالگی.

جان: براش یه خرده آب بیارین. کلاینمن: آب می‌خوام چی‌کار؟ جان: فکر کردم تشنه‌ته. کلاینمن: مُردن آدمو تشنه نمی‌کنه، مگه اینکه طرف قبلش ماهی‌دودی خورده باشه.

بازیگر: آره. قضیه خیلی فلسفیه، مگه نه؟ نویسنده: نه تنها فلسفی، بلکه احمقانه‌س!

دکتر: کلاینمن، تو به تناسخ اعتقاد داری؟ کلاینمن: چی هست؟ دکتر: تناسخ... اینکه آدم در قالب یه چیز دیگه به زندگی برگرده. کلاینمن: مثل چی؟ دکتر: اِ ... اَم... یه موجود زندۀ دیگه. کلاینمن: منظورت چیه؟ مثلاً یه حیوون؟ دکتر: آره. کلاینمن: یعنی مثلاً بازگشت مجدد آدم به زندگی در قالب یه قورباغه؟ دکتر: فراموش کن کلاینمن. حالا من یه چیزی گفتم. کلاینمن: ببین، هرچیزی امکان داره، ولی تصورش مشکله که یه آدمی که توی زندگیش رییس یه شرکت بزرگ بوده به شکل یه سمور به زندگی برگرده.

اگه خبر خوش نباشه، هیچ‌وقت واسه گفتنش مناسب نیست