بریده‌هایی از کتاب عقده‌ی سیندرلا، ترس پنهان زنان از استقلال

زنانی که مایل‌اند به احساس بهتری در زندگی دست یابند، باید اقدام به دگرگونی واکنش‌های روانی خود بکنند.

زن به ظاهر مستقل شاید تمام روز بیرون از خانه کار کند، مخارج یک خانواده را بپردازد و حتی پخت و پز کند، بدون آنکه به غذاهای آماده و کنسرو روی آورد و به طور کلی در خانه و سرکار به نحوی احسن به نیازهای اجباری زندگی پاسخ دهد، منتهی احتمال دارد شب موقع خواب، اگر مرد در خانه نباشد، اشکی هم بریزد.

دکتر سیموندز چنین توضیح می‌دهد: «برایم اضطراب آور و حتی وحشتناک است که این زنان با توجه به وجوه شخصیت خویش خود را مرد احساس می‌کنند.»

قبول نداشتن روش زندگی مادر در بسیاری از موارد به یکی از سه شکل اختلال شخصیتی دختران منجر می‌شود. اولین عارضه افسردگی مزمن است، که در آن غمزدگی و افسردگی یکدیگر را همراهی می‌کنند.

الکساندرا سیموندز چنین می‌گوید: «مادران محجوبی که بی سر و صدا درد و رنج را تحمل می‌کنند ــ شاید حتی به دختر خود بگویند: 'مثل من احمق نباش، نگذار حبست کنند! بیشتر به فکر خودت باش!` ــ موافق نیستند که دخترشان درست همان نقش تاریخی را به عهده بگیرد و خود را تهدید شده احساس کند.»

روان‌شناسان به تدریج دریافتند هر چه مادر وابسته‌تر و بیشتر تحت فشار باشد، به همان شدت می‌کوشد دخترش را به راهی متفاوت سوق دهد.

«چگونگی صحبت کردن تنها بازتاب موقعیت آدمی نیست، بلکه آن را تعیین می‌کند. طرز بیان می‌تواند نقش تعیین کننده‌ای در ایجاد موقعیت برای قدرت داشته باشد.»(۳۰)

ما در عین حال که مراقب نحوه‌ی صحبت کردن خود هستیم، نگران‌ایم که کلام ما چه تأثیری بر دیگران می‌گذارد.

زنان اساسآ از طرز بیان محتاطانه بهره می‌گیرند.

کاربرد صفات «بی‌محتوی» (عالی، فوق‌العاده، وحشتناک و غیره) که دارای معنی و مفهوم اندکی هستند یا اصلا چیزی را بیان نمی‌کنند و تنها برای زینت کلام به زبان می‌آیند. افرادی که بیان آنها به چنین صفاتی مزین است اساسآ جدی گرفته نمی‌شوند.

«زنان تمامی طبقات چه در خانه چه در انظار عموم از نوعی زبان ایما و اشاره استفاده می‌کنند تا ملایمت، بی‌آزاری و درماندگی خویش را القا کنند... رفتاری که سایرین و مردان «از طریق آن» آرامش یابند.»

زنان به نحوی از انحاء همواره خونسردند. افزون بر اینها، بزک کردن و زن بودن نیز مانعی پیش پای آنهاست

برای من محرز شده که زنان هنگام گفتگو در عرصه‌ی کار خودمانی نیستند. هرگز شنیده نشده زنی حتی یک بار گفته باشد: «تو خُل شدی!» یا چیزی مشابه آن؛ برخلافِ بیشتر مردان که سر کار خیلی راحت رفتار می‌کنند. هنگام کسب و کار اساسآ روش آنها این گونه است. دائمآ در این فکر نیستند چگونه رفتار کنند و خود را چگونه نشان دهند. خیلی ساده، آنها هستند. اما زنان مؤدب و رسمی رفتار می‌کنند

زنانی که مدارج ترقی را طی کرده اما باطنآ وابسته‌اند، طبق گرایش مرسوم «همین لباس زیباست نشان آدمیت!» ــ مثل مانکن‌های لباس و تبلیغاتچی‌های لوازم آرایش خود را به نمایش می‌گذارند ــ غالبآ از نظر شخصیتی دچار دوگانگی هستند. آنان خیلی جدی به نظر می‌رسند، اما چشمکی یا لبخندی کافی است که درماندگی و اغواگری‌شان را به نمایش بگذارد.

ما شدیدآ گرایش داریم که برای مردان جذاب باشیم‌ــ بی‌آزار، دوست داشتنی و «خانم». این گرایش مانع از زندگی بارور و پر نشاط می‌شود. همان بهتر که درباره‌ی آن سکوت کنیم، زیرا این تمایل ما را احمق بار آورده است.

ما شدیدآ گرایش داریم که برای مردان جذاب باشیم‌ــ بی‌آزار، دوست داشتنی و «خانم». این گرایش مانع از زندگی بارور و پر نشاط می‌شود.

ما با این اعتقاد تربیت می‌شویم: این کار «زنانه» نیست که زندگی‌مان را شخصآ تأمین کنیم و خود را به اثبات برسانیم.

به مجرد اینکه کسی با آنها مخالفت کند، رشته‌ی افکارشان از هم می‌گسلد، برافروخته می‌شوند و حتی به گریه می‌افتند، به ویژه اگر مخالف مرد باشد.

صحبت کردن در انظار عموم برای زنان امری دشوار است.

(هستند زنانی که هر نوع آزمونی آنان را به ترس و وحشت می‌اندازد؛ اعم از اینکه آزمون ورودی دانشگاه، آزمایش رانندگی یا آزمونی برای کسب جواز بنگاه معاملات ملکی باشد.)