بریده‌هایی از کتاب عقده‌ی سیندرلا، ترس پنهان زنان از استقلال

نیاز به شخصی دیگر و وابسته شدن به وی مانع از بروز و گسترش توانایی‌های زنان برای کار بارور و مفید می‌شود.

زنی که دنیا بر وفق مراد اوست، باور ندارد که خود او نیز ممکن است با این قضیه رویارو شود. طلاق برای دیگران است، برای زنانی که اصولا بد آورده‌اند. و آن چیزی است مانند سرطان یا مرگ.

گمان می‌کنند چون زن هستند، وابستگی مالی حق ایشان است. در عوض خود را وقف خانه و کاشانه می‌کنند و به توانایی‌های خویش در تمیز کردن، سازماندهی کارهای خانه، تربیت فرزندان و پذیرایی از این و آن مفتخرند.

گمان می‌کنند چون زن هستند، وابستگی مالی حق ایشان است.

حتی زنانی که تمام مدت زندگی شاغل بوده‌اند، در سن پیری تأمین نیستند: یک چهارم آنها فقیر خواهند شدــ یعنی اساسآ فقیرتر از مردان هم سطح خود

عاقلانه است که ما از خود بپرسیم: «هنگامی که زنان پیر می‌شوند، چه کسی از آنها نگهداری می‌کند؟» پاسخ این است: البته که هیچ کس

ماندن در کنار فرزندان، تمیز کردن خانه و در خدمت شوهر بودن، برای فائق آمدن بر ترس‌هایی که با کسب درآمد در ارتباط است ــ اینها سهم اجتماعی اصلی زنان به حساب می‌آید و آنان به حق می‌توانند به چنین نقشی بر خود ببالند.

زنان به‌ویژه باید بتوانند بر اساس اراده‌ی خویش تصمیم بگیرند. به عنوان مثال، آنها باید حق انتخاب داشته باشند. اینکه کار تمام وقت یا نیمه وقت داشته باشند، یا اصلا بیکار باشند و در خانه بمانند و «بخواهند خود را وقف خانواده کنند» و یا اصلا ازدواج نکنند، مربوط به خودشان است. هیچ‌کس نباید به زنان فرمان دهد و بگوید چه «باید» و چه «نباید» بکنند.

زنان «حتی از بارداری به مثابه‌ی وسیله‌ای برای فرار از خدمت زیر پرچم بهره می‌گیرند».

خانم روث مولتن روان‌شناس فمینیست و استاد دانشگاه کلمبیا، حتی زنان بسیار با استعداد باردار می‌شوند تا از چنگ ترس از موفقیت و پیشرفت کاری رهایی یابند.

انگیزه‌ی زنانی که گوشه‌ی گرم و امن آشپزخانه‌ی خود را ترک می‌کنند و به دنیای شاغلین می‌پیوندند، نه احساس مسئولیت شخصی آن‌چنانی یا رفتار منصفانه در برابر شوهران خود است، بلکه به دلیل یک بحران ناچارند سر کار بروند. تورم مهار شدنی نیست و چارلی درآمد کافی ندارد که بتواند از پس آن برآید.

امروزه بسیاری از زنان در واقع نمی‌خواهند کار کنند. وقتی به کاری گمارده می‌شوند، احساس می‌کنند این «کار» به آنان تحمیل شده و یا حتی گاهی گمان می‌کنند مورد سوء استفاده قرار می‌گیرند. آنها در اعماق وجود خویش هنوز هم باور دارند که زنان در اصل نباید خود را تأمین کنند

زنان به منزله‌ی «موجودی ایده‌آل» زاده نمی‌شوند، آنها باید برای تبدیل شدن به چنین موجودی کوشش کنند.

زنان وقتی داوطلبانه تحت فرمان مردان خویش قرار گیرند، خوشبخت‌تر خواهند بود.

«زنان نمی‌خواهند نگرانی و تشویش را که ذاتی روند رشد است، تجربه کنند. این تا حدود زیادی به تربیت‌شان مربوط می‌شود. به آنان، هنگامی که دختر هستند، جرأت، جسارت و استقلال نمی‌آموزند، به آنان یاد می‌دهند که محجوب باشند و وابسته شوند. این واقعیت که امروز در به روی پاشنه‌ی دیگر می‌چرخد و آنها «مجاز» ند مستقل باشند، زنان را دچار تشویش باطنی کرده است.»

همه‌ی پژوهش‌ها نشان می‌دهند که بهره‌ی هوشی برای مردان با کارکردها و موقعیت‌های اجتماعی آنان رابطه‌ی مستقیمی دارد؛ در مورد زنان برعکس، بین بهره‌ی هوشی و کارکردهای اجتماعی آنان هیچ تناسبی وجود ندارد.

زنان شاغل از نظر آماری تحت عنوان «خوش روحیه» ها قرار نمی‌گیرند.

زنان شاغل خوشبخت‌تر از زنان خانه‌دار نیستند.

زنان خود خویشتن را زیر دست قرار می‌دهند.

چرا زنان این چنین ترسو هستند؟ پاسخ به این پرسش ریشه در عقده‌ی سیندرلا دارد.