بریده‌هایی از کتاب زمین بر پشت لاک‌پشت‌ ها

«خودم را دوست دارم. هرچه تنهاتر و هرچه بی‌دوست‌تر و هرچه آزادتر باشم، احترام بیش‌تری برای خودم قائلم.»

«بزرگ‌ترین سلاح علیه استرس اینه که می‌تونیم یه فکر رو با یه فکر دیگه جایگزین کنیم.»

انگار به جای این‌که زندگی‌م رو زندگی کنم، داشتم از یه جای دیگه فیلمش رو نگاه می‌کردم.

جالب‌ترین قسمت علم برای من همینه که هرچی بیش‌تر یاد بگیری، واقعاً به جواب نمی‌رسی، فقط سؤال‌های بهتری پیدا می‌کنی.

تو زبان انگلیسی به عاشق‌بودن می‌گن "درعشق‌بودن" که عجیبه و یه‌جورایی احساس می‌کنی عشق یه دریاست که توش غرق می‌شی یا یه شهره که توش زندگی می‌کنی، ولی درمورد چیزهایی مثل دوستی و عصبانیت و امید این‌طوری حرف نمی‌زنن. فقط می‌تونی "در عشق" باشی.

اصلاً زنده‌بودن یعنی دلتنگ‌بودن.

هر فقدانی کاملاً بی‌سابقه‌ست. هیچ‌وقت نمی‌تونی درد کس دیگه‌ای رو بفهمی. واقعاً نمی‌تونی. مثل این‌که می‌تونی پوست کس دیگه‌ای رو لمس کنی، اما این به این معنی نیست که حالا می‌دونی زندگی‌کردن تو بدن اون چه حسی داره.

«مسئله اینه که کسی رو که از دست می‌دی، می‌فهمی درنهایت همه رو از دست خواهی داد.»

وحشت واقعی این نیست که ترسیده باشی، اینه که چاره‌ای جز ترسیدن نداشته باشی.

‫انسان می‌تواند کاری را که می‌خواهد انجام دهد، اما نمی‌تواند خواسته‌اش را انتخاب کند. ‫آرتور شوپنهاور

فکر می‌کنی نقاشی، اما درواقع بوم نقاشی هستی

با خودم فکر کردم همه‌ی ما فکر می‌کنیم قهرمانِ یه داستانِ حماسیِ شخصی هستیم، درحالی‌که درحقیقت همگی ارگانیسم‌های زنده‌ی کاملاً همسانی هستیم که فضای داخلیِ یه اتاق بدون پنجره رو اشغال کردیم؛ اتاقی که بوی چربیِ گوشت و پاک‌کننده و ضدعفونی‌کننده می‌ده.

انسان می‌تواند کاری را که می‌خواهد انجام دهد، اما نمی‌تواند خواسته‌اش را انتخاب کند. آرتور شوپنهاور

برای بعضی از مردم این فکر مهاجم می‌تونه ناگهان همه‌جا رو اشغال کنه و بقیه فکرها رو بیرون کنه تا تنها چیزی‌که می‌تونی بهش فکر کنی اون فکره و تو دائم یا داری بهش فکر می‌کنی یا سعی می‌کنی بهش فکر نکنی.

دچار افکاری می‌شم که دکتر کارن سینگ به‌شون می‌گه افکار "مزاحم"، ولی بار اولی که این حرف رو زد، فکر کردم می‌گه "مهاجم" که به‌نظرم بهتر هم هست، چون این افکار درست مثل علف‌های هرز مزاحم هستن و از یه سرزمین دوردست وارد محیط زندگی من می‌شن، به من حمله می‌کنن و بعد ناگهان همه‌جا رو می‌گیرن.

درنهایت مجبور می‌شی بین دروغ‌گفتن و عجیب‌به‌نظررسیدن یکی‌شون رو انتخاب کنی.

تو بچه‌بودن و بچگی‌کردن حرفه‌ای بودم و الان نمی‌دونم چی هستم، اما کارم اصلاً تعریفی نداره.

همه بلدن به چشم آدم نگاه کنن، اما کم پیش می‌آد کسی پیدا شه که دنیا رو دقیقاً همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

بعضی‌وقت‌ها از خودم می‌پرسیدم که چرا از من خوشش می‌آد یا چرا تحملم می‌کنه. اصلاً چرا آدم‌ها تحملم می‌کنن؟ از نظر خودمم آدم اعصاب‌خردکنی‌ام.

مارپیچ این‌طوریه که وقتی واردش شی، هرچی جلوتر بری، هیچ‌وقت به آخرش نمی‌رسی. فقط همین‌طوری تا ابد به تنگ‌ترشدن ادامه می‌ده.