بریده‌هایی از کتاب اسکار و خانم صورتی

جذاب‌ترین سؤال‌ها، سؤال باقی می‌مونند؛ اونا مثل یه راز میمونند! برای هر جوابی ما باید یه "شاید" اولش بگیم؛ فقط سؤال‌های بیمزه هستند که جواب‌های مشخصی دارند.

فکر می‌کنم ماها درباره‌ی زندگی هم همین اشتباه رو می‌کنیم؛ فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمردنی هستیم.

باید دوتا درد رو از هم تشخیص بدی اسکار کوچولوی من! درد فیزیکی و درد روحی... درد فیزیکی رو مجبوریم تحمل کنیم، اما درد روحی رو انتخاب می‌کنیم.

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

خب خدا! به مناسبت اولین نامه یه‌کم مدل زندگی‌ای که این‌جا دارم بهت نشون می‌دم. توی بیمارستان، جایی که اون‌ها به من به چشم یه مشکل پزشکی نگاه میکنن، دوست دارم ازت بخوام یه مسئله رو روشن کنی. من خوب میشم؟ با آره یا نه جواب بده پیچده‌اش نکن، آره یا نه؟ حرف‌های اضافی رو هم قلم بگیر. تا فردا، بوووس، اسکار پانوشت: من آدرست رو ندارم، چه‌کار کنم؟

همه چیز رو برای خدا تعریف کن، تو نامه‌ات ازش بخواه بیاد دیدنت.

زندگی یک کادوی بامزهست؛ اولش زیادی تحویلش می‌گیریم فکر می‌کنیم زندگیِ ابدی رو بهدست آوردیم؛ بعد ارزشش رو از دست می‌ده و اون رو مزخرف و کوتاه می‌بینیم؛ تقریباً می‌خواهیم بندازیمش دور! آخرش می‌فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می‌کنیم اون‌طور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

جذاب‌ترین سؤال‌ها، سؤال باقی می‌مونند؛ اونا مثل یه راز میمونند! برای هر جوابی ما باید یه "شاید" اولش بگیم؛ فقط سؤال‌های بیمزه هستند که جواب‌های مشخصی دارند. - می‌خواهید بگید که "زندگی" جواب نداره؟ - می‌خوام بگم برای "زندگی" کلی راهحل وجود داره و بنابراین راه‌حل نداره. - من هم همین‌طور فکر می‌کنم مامی صورتی! برای زندگی راه‌حلی وجود نداره مگر زندگی‌کردن.

برای چی باید برای خدا بنویسم؟ - کمتر احساس تنهایی میکنی. - احساس تنهایی کمتر با کسی که وجود نداره؟ - به وجودش بیار. به‌سمت من خم شد. - هربار که تو یه‌کم بهش فکر می‌کنی یه‌کم بیشتر به وجودش میاری؛ اگه همین‌طور ادامه بدی کامل می‌شه؛ اون حالتو خوب می‌کنه.

«فقط خدا حق داره بیدارم کنه!»

زندگی یک کادوی بامزهست؛ اولش زیادی تحویلش می‌گیریم فکر می‌کنیم زندگیِ ابدی رو بهدست آوردیم؛ بعد ارزشش رو از دست می‌ده و اون رو مزخرف و کوتاه می‌بینیم؛ تقریباً می‌خواهیم بندازیمش دور! آخرش می‌فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می‌کنیم اون‌طور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

توی فرهنگ‌لغت پزشکی فقط یه سری چیزهای خاص هست؛ چیزهایی که می‌تونه به بعضی آدم‌ها مربوط بشه، اما چیزهایی که به همه مربوط هستند وجود نداره: زندگی، مرگ، باور، خدا.

مامی صورتی درباره‌ی مشت توی صورت بهم گفت که هرچی بیشتر بخوری، بیشتر می‌تونی تحمل کنی، امیدت رو باید حفظ کنی؛

وقتی که بترسم مجبور میشم ایمان داشته باشم!

مردم از مرگ خوششون نمیاد چون از ناشناختهها می‌ترسن؛

ماشینها قابل تعویض‌اند. - آره... بدبختانه نه مثل پدر مادرها...

من نمیتونم بابانوئل رو باور کنم ولی خدا رو باور دارم فهمیدی؟