بریده‌هایی از کتاب اسکار و خانم صورتی

عشقِ اول خیلی آسیبپذیره، ناپایداره؛ اما باید بجنگی تا حفظش کنی، اگه واقعاً می‌خواهیش.

مریضی هم مثل مردن یه امتحانه، جریمه نیست.

درد فیزیکی رو مجبوریم تحمل کنیم، اما درد روحی رو انتخاب می‌کنیم.

«فقط خدا حق داره بیدارم کنه!»

زندگی یک کادوی بامزهست؛ اولش زیادی تحویلش می‌گیریم فکر می‌کنیم زندگیِ ابدی رو بهدست آوردیم؛ بعد ارزشش رو از دست می‌ده و اون رو مزخرف و کوتاه می‌بینیم؛ تقریباً می‌خواهیم بندازیمش دور! آخرش می‌فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می‌کنیم اون‌طور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

بیمارستان یه جای خیلی باحاله؛ پر از آدم بزرگای خوش‌اخلاقِ صدابلند، پر از بازی و خانم صورتی‌هایی که می‌خوان بچه‌ها رو سرگرم کنن و دوست‌هایی که همیشه دم‌دست‌اند؛ مثل جزغاله، انیشتن و پاپکورن. خلاصه بیمارستان پایهست اگه مریضی خوشحالت کنه

عشقِ اول خیلی آسیبپذیره، ناپایداره؛ اما باید بجنگی تا حفظش کنی، اگه واقعاً می‌خواهیش.

اگه نمیتونی درباره‌اش حرف بزنی، بنویس!

این‌جا تو بیمارستان همه مثل هم رفتار میکنن، کر می‌شن اگه تو بیمارستان بگی «مُردن» کسی نمیشنوه؛ می‌تونی مطمئن باشی که یه راه در رو پیدا می‌کنن که بحث رو عوض کنن.

فقط خدا حق داره بیدارم کنه!

زندگی یک کادوی بامزهست؛ اولش زیادی تحویلش می‌گیریم فکر می‌کنیم زندگیِ ابدی رو بهدست آوردیم؛ بعد ارزشش رو از دست می‌ده و اون رو مزخرف و کوتاه می‌بینیم؛ تقریباً می‌خواهیم بندازیمش دور! آخرش می‌فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می‌کنیم اون‌طور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

جذاب‌ترین سؤال‌ها، سؤال باقی می‌مونند؛ اونا مثل یه راز میمونند! برای هر جوابی ما باید یه "شاید" اولش بگیم؛ فقط سؤال‌های بیمزه هستند که جواب‌های مشخصی دارند. - می‌خواهید بگید که "زندگی" جواب نداره؟ - می‌خوام بگم برای "زندگی" کلی راهحل وجود داره و بنابراین راه‌حل نداره. - من هم همین‌طور فکر می‌کنم مامی صورتی! برای زندگی راه‌حلی وجود نداره مگر زندگی‌کردن.

گه تو چیزهایی که دنبالشی راحت پیدا کنی، ارزشش رو واست از دست می‌ده.

من این احساس رو دارم که توی فرهنگ‌لغت پزشکی فقط یه سری چیزهای خاص هست؛ چیزهایی که می‌تونه به بعضی آدم‌ها مربوط بشه، اما چیزهایی که به همه مربوط هستند وجود نداره: زندگی، مرگ، باور، خدا.

خدا! باید بهت بگم که ما جای دوری زندگی می‌کنیم؛ من و پدر و مادرم. من تا وقتی که اونجا زندگی می‌کردم متوجه نشده بودم اما حالا که دیگه اونجا زندگی نمی‌کنم می‌فهمم که واقعاً دوره!

باید همین اول بهت بگم که من حالم از نوشتن به هم می‌خوره، وقتی که دیگه واقعاً مجبور باشم می‌نویسم؛ چون نوشتن یه چیز الکیه، یه چیز تزئینی. مثل لبخند زورکی، حلقه‌ی گل و روبان و منگوله و این چیزها؛ نوشتن یه دروغه که همه‌چیزو خوب نشون میده؛ یه کلک آدم بزرگونه‌س، مدرکش؟ بفرما، اول نامه‌م رو دوباره بخون: «من اسکارم، ده سالمه، تو خونه گربه و سگ رو آتیش زدم (فکر کنم حتی ماهی گلی هم کباب کرده باشم!) اولینباره که برات نامه می‌نویسم چون تا حالا به‌خاطر درس‌هام وقت نداشتم.» می‌تونستم خیلی راحت به‌جای این‌ها بنویسم: «بهم میگن کله‌تخم‌مرغی، هفت‌ساله به نظر می‌رسم، به‌خاطر سرطانم تو بیمارستان زندگی می‌کنم و هیچ‌وقت نوشته‌ای برات نفرستادم چون فکر نمی‌کنم حتی وجود داشته باشی!» فقط اگه این‌طور بگم خیلی بد می‌شه، تو تحویلم نمی‌گیری و خب من احتیاج دارم بهم محل بذاری!

کی باید راضی باشه؟ مریضها یا قانون؟ برای من اصلاً مهم نیست قانون شما چی میگه، لازم باشه زیر پا می‌ذارمش

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

ماها درباره‌ی زندگی هم همین اشتباه رو می‌کنیم؛ فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمردنی هستیم.