بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

کوزه بودش، آب می نامد به دست آب را چون یافت، خود کوزه شکست

جمله معشوق است و، عاشق پرده ای زنده معشوق است و، عاشق مُرده ای

گر هزاران دام باشد هر قدم چون تو با مایی نباشد هیچ غم

دل ترا، در کوی اهل دل کشد تن ترا، در حبس آب و گل کشد

گفت موسی را یکی مرد جوان که بیاموزم زبان جانوران ۱۶۰.۲ تا بود کز بانگ حیوانات و دَد عبرتی حاصل کنم در دین خَود ۱۶۰.۳ چون زبانهای بنی آدم همه در پی آب است و نان و دمدمه ۱۶۰.۴ بو که حیوانات را وردی دگر باشد از تدبیر هنگام گذر ۱۶۰.۵ گفت موسی: رو گذر کن زین هوس کاین خطر دارد بسی در پیش و پس

که مرا از غیب، نادر هدیه هاست

جان و دل را طاقت این جوش نیست با که گویم؟ در جهان یک گوش نیست

من به هر جمعیتی نالان شدم جفت بَد حالان و خوش حالان شدم

آنچه از دریا به دریا میرود از همانجا کامد، آنجا میرود

نی حدیث راهِ پُر خون میکند قصه های عشق ِ مجنون میکند

چون درخت است آدمی و بیخ عهد بیخ را تیمار می باید به جهد ۵۳.۱۸ عهدِ فاسد، بیخ ِ پوسیده بود وز ثمار ِ لطف بُبریده بود ۵۳.۱۹ شاخ و برگِ نخل اگر چه سبز بود با فسادِ بیخ، سبزی نیست سود

چند دید از من گناه و جرمها و ز کرم یزدان نمیگیرد مرا

ملت عشق از همه دینها جداست عاشقان را مذهب و ملت خداست

ما برون را ننگریم و قال را ما درون را بنگریم و حال را ۴۱.۱۳ ناظر قلبیم، اگر خاشع بود گر چه گفتِ لفظ، ناخاضع بود

شه چو پیش میهمان خویش رفت شاه بود او، لیک بس درویش رفت

آتش ِعشق است کاندر نی فتاد جوشش عشق است کاندر می فتاد

ای الف چیزی ندارد، غافلیست میم ِ دلتنگ، آن زمان ِ عاقلیست

این دهان بستی، دهانی باز شد کاو خورندۀ لقمه های راز شد

دم مزن تا بشنوی زآن دم زنان آنچه ناید در بیان و در زبان

قصه کوته کن، که رفتم در حجاب هین خمش والله اعلم بالصواب