بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

نکته ای کان جست ناگه از زبان همچو تیری دان که جست آن از

عاشق خویش است و عشق خویش جو

عاشقم بر لطف و بر قهرش به جدّ ایعجب من عاشق این هر دو ضد

ای عجب آن عهد و آن سوگند کو وعده های آن لب چون قند کو

این روا باشد که من در بند سخت گه شما بر سبزه گاهی بر درخت

مرغ کاو اندر قفس زندانی است می نجوید رستن از نادانی است ۸۶.۱۵ روحهایی کز قفسها رسته اند انبیا و رهبر شایسته اند

وای آن زنده که با مرده نشست مرده گشت و زندگی از وی بجست

آب صافی در گلی پنهان شده جان صافی بستۀ ابدان شده

اصل را دریافت بگذشت از فروع بهر حکمت کرد در پرسش شروع

جهد کن تا ترک غیر حق کنی دل از این دنیای فانی برکنی

نانت قوت تن ولیکن درنگر تا که قوت جان چه باشد سربسر

مومنان آیینۀ یکدیگرند این خبر می از پیمبر آورند

بر ضعیفان گر تو ظلمی میکنی دان که اندر قعر چاه بی بُنی

گه حضیض و گه میانه گاه اوج

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

خر ز بهر دفع خار، از سوز و درد جفته می انداخت، صد جا زخم کرد

خر ز بهر دفع خار، از سوز و درد جفته می انداخت، صد جا زخم کرد

جهد کن کز گوش در چشمت رود آنچه باطل مینمودت حق شود

هر کجا دو کس، به مهری یا به کین جمع آید، ثالثی زاید یقین

وعدۀ اهل کرم گنج روان وعدۀ نااهل شد رنج روان ۷.۴۷ وعده را باید وفا کردن تمام ور نخواهی کرد، باشی سرد و خام