بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

گر هزاران دام باشد هر قدم چون تو با مایی نباشد هیچ غم

* تا توانی پیش کس مگشای راز بر کسی این در مکن زنهار باز ۷.۴۰

من غم تو میخورم، تو غم مخَر بر تو من مشفق ترم از صد پدر

عاشقی پیداست از زاری دل نیست بیماری چو بیماری دل ۶.۱۰

از خدا جوئیم توفیق ادب بی ادب محروم ماند از لطف رب ۴.۲ بی ادب تنها نه خود را داشت بد بلکه آتش در همه آفاق زد

کای کمینه بخششت ملک جهان من چه گویم؟ چون تو میدانی نهان ۳.۵

"گر خدا خواهد" نگفتند از بطر پس خدا بنمودشان عجز بشر

* چونکه ُگل رفت و گلستان شد خراب بوی ُگل را از که جوئیم؟ از ُگلاب

چون که ُگل رفت و گلستان در گذشت نشنوی زآن پس ز بلبل سر گذشت

* آنچه نی میگوید اندر این دو باب گر بگویم من، جهان گردد خراب ۱.۳۷

خان و مانها از حسد گردد خراب باز ِ شاهی از حسد گردد غراب

میم و واو و میم و نون تشریف نیست لفظ مومن جز پی تعریف نیست

از بهاران کی شود سر سبز سنگ خاک شو تا گل بروئی رنگ رنگ ۱۰۰.۹ سالها تو سنگ بودی دل خراش آزمون را یک زمانی خاک باش

جان شو و، از راه جان، جان را شناس یار ِ بینش شو، نه فرزند قیاس

جان فدای یار دل رنجان من

وای آن زنده که با مرده نشست مرده گشت و زندگی از وی بجست

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

گفت حق: گر فاسقی و اهل صنم چون مرا خوانی، اجابتها کنم

دوزخ است این نفس و، دوزخ اژدهاست کاو به دریاها نگردد کم ّ و کاست ۷۷.۴ هفت دریا را در آشامد هنوز کم نگردد سوزش آن خلق سوز

نکته ای کان جست ناگه از زبان همچو تیری دان که جست آن از کمان