بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

این روا باشد که من در بند سخت گه شما بر سبزه گاهی بر درخت

مرغ کاو اندر قفس زندانی است می نجوید رستن از نادانی است ۸۶.۱۵ روحهایی کز قفسها رسته اند انبیا و رهبر شایسته اند

وای آن زنده که با مرده نشست مرده گشت و زندگی از وی بجست

آب صافی در گلی پنهان شده جان صافی بستۀ ابدان شده

اصل را دریافت بگذشت از فروع بهر حکمت کرد در پرسش شروع

جهد کن تا ترک غیر حق کنی دل از این دنیای فانی برکنی

نانت قوت تن ولیکن درنگر تا که قوت جان چه باشد سربسر

مومنان آیینۀ یکدیگرند این خبر می از پیمبر آورند

بر ضعیفان گر تو ظلمی میکنی دان که اندر قعر چاه بی بُنی

گه حضیض و گه میانه گاه اوج

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

خر ز بهر دفع خار، از سوز و درد جفته می انداخت، صد جا زخم کرد

خر ز بهر دفع خار، از سوز و درد جفته می انداخت، صد جا زخم کرد

جهد کن کز گوش در چشمت رود آنچه باطل مینمودت حق شود

هر کجا دو کس، به مهری یا به کین جمع آید، ثالثی زاید یقین

خفته آن باشد که او از هر خیال دارد اومید و، کند با او مقال ۱۷.۱۱ نی چنانکه از خیال آید بحال آنخیالش گردد او را صد وبال

جان همه روز از لگدکوب خیال واز زیان و، سود و، از خوفِ زوال ۱۷.۹ نی صفا میماندش، نی لطف و فر نی به سوی آسمان راه سفر

هر که در خواب است، بیداریش به مست غفلت، عین هشیاریش به ۱۷.۷ چون به حق بیدار نبود جان ما هست بیداری چو دربندان ما

گفت لیلی را خلیفه: کان توئی؟ کز تو مجنون شد پریشان و غوی؟ ۱۷.۲ از دگر خوبان تو افزون نیستی گفت: خامش، چون تو مجنون نیستی

وعدۀ اهل کرم گنج روان وعدۀ نااهل شد رنج روان ۷.۴۷ وعده را باید وفا کردن تمام ور نخواهی کرد، باشی سرد و خام