بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

رو تو زنگار از رُخ او پاک کن بعد از آن، آن نور را ادراک کن

چون نباشد عشق را پروای او او چو مرغی ماند بی پر، وای، او

ِسّر، پنهان است اندر زیر و بم فاش اگر گویم جهان بر هم زنم

کوزۀ چشم حریصان پُر نشد تا صدف قانع نشد، پُر دُرّ نشد

۲۹.۹ ما همه شیران، ولی شیر علم حمله مان از باد باشد، دمبدم

پرده ای ستار، از ما بر مگیر باش اندر امتحان ما را مجیر

۹.۳۶ گر چه دیوار افکند سایۀ دراز باز گردد سوی او آن سایه باز ۹.۳۷ این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

عشقهایی کز پی رنگی بود عشق نبود، عاقبت ننگی بود

* دوستی با مردم دانا نکوست دشمن دانا به از نادان ِ دوست

عاقل آرد معرفت را در میان جاهل آرد معرفت را بر زبان

شمس در خارج اگر چه هست فرد مثل آن هم میتوان تصویر کرد ۶.۲۲ لیک شمسی که از او شد هست اثیر نبودش در ذهن و در خارج نظیر

دشمن طاوس آمد، پرّ او ای بسا شه را بکشته، فرّ او

* چون قضا آید، طبیب ابله شود آن دوا در نفع خود گمره شود

نیست وش باشد خیال اندر جهان تو جهانی بر خیالی بین روان

صبر تلخ آمد، ولیکن عاقبت میوۀ شیرین دهد، پر منفعت

آرزو میخواه، لیک اندازه خواه بر نتابد کوه را یک برگِ کاه

تو مگو: ما را بدان شه بار نیست با کریمان کارها دشوار نیست

سوختم من، سوخته خواهد کسی؟

چند باشی عاشق صورت بگو طالب معنی شو و معنی بجو ۲۵.۲۲ صورت ظاهر فنا گردد، بدان عالم معنی بماند جاودان ۲۵.۲۳ صورتش دیدی ز معنی غافلی از صدف دُر را گزین، گر عاقلی

ور به هر زخمی تو پر کینه شوی پس کجا بی صیقل آیینه شوی