بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

هر چه گویم عشق را شرح و بیان چون به عشق آیم خجل گردم از آن

ای که چون تو در زمانه نیست کس الله الله، خلق را فریاد رس

خیزد زین چنین دیدن درون درد او را از حجاب آرد برون ۶۷.۳۵ تا نگیرد مادران را درد زه طفل در زادن نیابد هیچ ره ۶۷.۳۶ این امانت در دل و جان حاملست این نصیحتها مثال قابلست

چون تو با بد بد کنی پس فرق چیست

خویشتن نشناخت مسکین آدمی از فزونی آمد و، شد در کمی ۴۱.۲۹ خویشتن را آدمی ارزان فروخت بود اطلس، خویش بر دلق دوخت

چون که خلق از مرگ او آگاه شد بر سر گورش قیامتگاه شد

بعد از این، دستوری گفتار نیست بعد از این، با گفت و گویم کار نیست

گر هزاران دام باشد هر قدم چون تو با مایی نباشد هیچ غم

ای برادر تو همان اندیشه ای ما بقی تو استخوان و ریشه ای ۹.۳۷ گر گل است اندیشۀ تو گلشنی ور بود خاری تو هیمۀ گلخنی

* زانتظارم دیده و دل بر رهست زین غمم آزاد کن، گر وقت هست

از یک اندیشه که آید در درون صد جهان گردد به یک دم سر نگون

ناریان مر ناریان را جاذب اند نوریان مر نوریان را طالب اند

علت عاشق ز علتها جداست عشق اصطرلاب اسرار خداست

صبر تلخ آمد، ولیکن عاقبت میوۀ شیرین دهد، پر منفعت

هر که را جامه ز عشقی چاک شد او ز حرص و عیب کلّی پاک شد

چونکه ُگل رفت و گلستان شد خراب بوی ُگل را از که جوئیم؟ از ُگلاب ۱.۴۱ جمله معشوق است و، عاشق پرده ای زنده معشوق است و، عاشق مُرده ای

زانکه آوازت ترا در بند کرد

از که بگریزیم؟ از خود، ای محال از که برتابیم؟ از حق، این وبال

جان من سهل است، جان جانم اوست دردمند و خسته ام، درمانم اوست