بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

علت عاشق ز علتها جداست عشق اصطرلاب اسرار خداست

نیست کسبی از توکل خوبتر چیست از تسلیم خود محبوبتر؟

دیو سوی آدمی شد بهر شر سوی تو ناید که از دیوی بتر

بشنو از نی، چون حکایت میکند واز جدائی ها شکایت میکند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق تا بگویم شرح درد اشتیاق ۱.۴ هر کسی کاو دور ماند از اصل ِ خویش باز جوید روزگار وصل ِ خویش

آن که جز ظلمش دگر کاری نبود آه مظلومش گرفت و کوفت زود ۷۴.۲۴ گردنش بشکست و مغزش بر درید جان ما از قید محنت وارهید

ور به خواب آییم، مستان وی ایم ور به بیداری، به دستان وی ایم ۸۴.۴ ور بگرییم ابر پر زرق وی ایم ور بخندیم آن زمان برق وی ایم ۸۴.۵ ور به خشم و جنگ، عکس قهر اوست ور به صلح و عذر، عکس مهر اوست

طفل، تا گیرا و، تا پویا نبود مرکبش جز شانۀ بابا نبود

آتش شهوت نسوزد اهل دین باقیان را برده تا قعر زمین

رحم خواهی، رحم کن بر اشک بار رحم خواهی، بر ضعیفان رحم آر

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق تا بگویم شرح درد اشتیاق

یار آیینه است، جان را در حَزَن بر رخ آیینه، ای جان، دم مزن ۱.۳۲ تا نپوشد روی خود را در دمت دَم فرو بردن بباید هر دمت

هر کسی از ظنّ خود، شد یار من

بَد محالی جُست، کاو دنیا بجُست نیک حالی جُست، کاو عقبی بجُست

ور حسد گیرد ترا در ره گلو در حسد ابلیس را باشد غلو ۱۸.۷ کاو ز آدم ننگ دارد از حسد با سعادت جنگ دارد از حسد

هر تنی از روح آبستن بود

گفت پیغمبر: هر آنکو سر نهفت زود گردد با مراد خویش جفت

کوزه بودش، آب می نامد به دست آب را چون یافت، خود کوزه شکست

شب ز زندان بی خبر زندانیان شب ز دولت بی خبر سلطانیان ۱۵.۳۲ نی غم و اندیشۀ سود و زیان نی خیال این فلان و آن فلان

اول ای جان، دفع شرّ موش کن وانگه اندر جمع گندم جوش کن