بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

* تا توانی پیش کس مگشای راز بر کسی این در مکن زنهار باز

هر که را جامه ز عشقی چاک شد او ز حرص و عیب کلّی پاک شد

بند بگسل، باش آزاد، ای پسر چند باشی بند سیم و بند زر

در غم ما روزها بیگاه شد روزها با سوزها همراه شد

بند بگسل، باش آزاد، ای پسر چند باشی بند سیم و بند زر

درنیابد حال پخته، هیچ خام پس سخن کوتاه باید، والسلام

آتش است این بانگِ نای و، نیست، باد هر که این آتش ندارد، نیست باد ۱.۱۰ آتش ِعشق است کاندر نی فتاد جوشش عشق است کاندر می فتاد

آتش است این بانگِ نای و، نیست، باد هر که این آتش ندارد، نیست باد ۱.۱۰ آتش ِعشق است کاندر نی فتاد جوشش عشق است کاندر می فتاد

رنج و غم را حق پی آن آفرید تا بدین ضد، خوش دلی آید پدید

آنکه او از آسمان باران دهد هم تواند کاو ز رحمت نان دهد

آن یکی خر داشت، پالانش نبود یافت پالان، گرگ، خر را در ربود

ای زبان هم آتش و هم خرمنی چند این آتش در این خرمن زنی

ما که ایم اندر جهان پیچ پیچ چون الف، او خود چه دارد؟ هیچ هیچ

هر که آرد حرمت او، حرمت برد هر که آرد قند، لوزینه خورد

مرغ بی وقتی سرت باید برید عذر احمق را نمی باید شنید ۶۶.۵ عذر احمق بدتر از جرمش بود عذر نادان زهر هر دانش بود

باز گویم چون تو دستوری دهی تو خداوندی و شاهی، من رهی

هر نفس نو می شود دنیا و، ما بی خبر از نو شدن، اندر بقا ۶۴.۴۳ عمر همچون جوی، نو نو میرسد مستمری مینماید در جسد

پس ترا هر لحظه مرگ و رَجعتیست مصطفی فرمود: دنیا ساعتیست

نور ِ نور ِ چشم خود، نور دل است نور چشم، از نور دلها حاصل است ۶۴.۲۴ باز نور نور دل، نور خداست کاو ز نور عقل و حس، پاک و جداست

تا هوا تازه ست، ایمان تازه نیست کاین هوا جز قفل آن دروازه نیست