بریده‌هایی از کتاب نوبت من

به نظر من پول بسیار مهم است، اما همیشه باید بعد از فوتبال قرار بگیرد. اگر پول اولویت اول باشد، در مسیر اشتباهی قرار دارید. به بزرگترین تیم‌های تاریخ نگاه کنید: آژاکس، رئال‌مادرید، بارسلونا، بایرن‌مونیخ، آث‌میلان و منچستر یونایتد. تمام آن تیم‌ها هسته‌ای داشتند که از تیم جوانان‌شان شکل گرفته بود، بازیکنانی که دی‌ان‌ای باشگاه را در وجودشان داشت. برای همین نمی‌توانم درک کنم که چرا لیگ برتر انگلیس توجه چندانی به پرورش بازیکنان ندارد. آیا سطح بازی واقعا با صرف میلیون‌ها یورو پیشرفتی می‌کند؟ به هیچ وجه. مطمئن‌ام که روندی که در آژاکس ۱۹۶۵ شروع کردیم، امروز هم جواب می‌دهد. تمرینات خوب، رهبری قوی، در کنار ترکیبِ استعداد، تکنیک و نظم.

«و سیگار تقریبا زندگی‌ام را از من گرفت».

متاسفانه، بعد از رسیدن به نقطه اوج فقط یک مسیر وجود دارد و آن پایین است.

باید بتوانید در آینده به عقب نگاه کنید و بگویید: «من یک احمقِ واقعی بودم، ولی مسئول کاری که کردم هستم».

یکبار کسی از من پرسید که دوست دارم در ۱۰۰ سال آینده چطور به یاد آورده شوم. خوشبختانه لازم نیست نگران باشم، چون آن زمان دیگر زنده نیستم، اما اگر قرار باشد پاسخی دهم این است: به عنوان یک ورزشکارِ مسئول. اگر قرار است فقط به عنوان یک فوتبالیست قضاوت شوم پس باید از ۱۵ تا ۳۵ سالگی را در نظر گرفت و راستش را بخواهید به نظرم زمان خیلی محدودی است. استعداد فوتبالی من هدیه‌ای بود از طرف خدا. راستش را بخواهید برای بدست آوردنش کاری انجام ندادم. فقط باید فوتبال بازی می‌کردم، دقیقا همان کاری که می‌خواستم انجام دهم. وقتی بقیه مجبور بودند سر کار بروند، من سراغ زمین و توپ می‌رفتم. در حقیقت خیلی خوش شانس بودم. برای همین خودم، به مابقی کارهایی که در زندگی انجام داده‌ام ارزش بیشتری می‌گذارم.

همیشه گفته‌ام فوتبال باید تهاجمی و زیبا بازی شود. باید یک نمایش باشد.

چندان مذهبی نیستم، و شروع به فکر درباره زندگی و اتفاقات آن کردم. و خب، تا به حال کسی از مرگ بر نگشته است. اینجا بود که کمی روی پدر تمرکز کردم. از او خواستم تا هرزمانی که نزدیک‌ام است، در هر فرمی، ساعت‌ام را متوقف کند تا نشان دهد واقعا حرف‌هایم را می‌شنود. شاید اتفاقی باشد، اما صبح روز بعد ساعت‌ام ایستاده بود. پدرِ همسرم یک مغازه ساعت سازی داشت، همان روز آن را پیش ساعت سازش بردم، اما نتوانست هیچ ایرادی پیدا کند و خیلی زود ساعت دوباره به کار افتاد. صبح روز بعد هم همین اتفاق افتاد: ساعت‌ام دوباره ایستاد. دوباره به ساعت سازی رفتم و دوباره هیچ ایرادی پیدا نشد. همان شب به پدرم گفتم که قانع شده‌ام که او تمام حرف‌های من را می‌شنود و فردای آن شب ساعت کار می‌کرد و دیگر هرگز خراب نشد.

هر چند در آخر، فقط خودِ انسان است که خودش را شکل می‌دهد.

برای بدست آوردن آن نیاز به دیگران دارید، چرا که هرگز تنهایی به جایی نمی‌رسید.

از آن لحظاتی است که حتی خودتان هم نمی‌دانید چرا این کار را کرده‌اید، فقط انجامش می‌دهید چون اولین راه‌حلی است که به ذهنتان رسیده است. باید به درون زمین می‌رفتم و این سریع‌ترین راه بود، شاید فقط از غریزه استفاده کردم.

گاهی اوقات در پایان جامی بالای سر نمی‌برید، اما همه شما را به چشم یک برنده نگاه می‌کنند.

زمانی که از نقطه اعتماد به نفس کاذب عبور کنید، دیگر راه برگشتی ندارید.

همین‌جا بود که یاد گرفتم چطور یک تهدید را تبدیل به فرصت کنم. مثلا جدول کنار خیابان دقیقا یک مانع نیست، می‌توانید آنرا تبدیل به یک هم‌تیمی برای یک- دو کنید. پس با کمک جدول می‌توانستم روی تکنیک‌ام کار کنم.

چندان مذهبی نیستم، و شروع به فکر درباره زندگی و اتفاقات آن کردم. و خب، تا به حال کسی از مرگ بر نگشته است. اینجا بود که کمی روی پدر تمرکز کردم. از او خواستم تا هرزمانی که نزدیک‌ام است، در هر فرمی، ساعت‌ام را متوقف کند تا نشان دهد واقعا حرف‌هایم را می‌شنود. شاید اتفاقی باشد، اما صبح روز بعد ساعت‌ام ایستاده بود. پدرِ همسرم یک مغازه ساعت سازی داشت، همان روز آن را پیش ساعت سازش بردم، اما نتوانست هیچ ایرادی پیدا کند و خیلی زود ساعت دوباره به کار افتاد. صبح روز بعد هم همین اتفاق افتاد: ساعت‌ام دوباره ایستاد. دوباره به ساعت سازی رفتم و دوباره هیچ ایرادی پیدا نشد. همان شب به پدرم گفتم که قانع شده‌ام که او تمام حرف‌های من را می‌شنود و فردای آن شب ساعت کار می‌کرد و دیگر هرگز خراب نشد. هنوز هم آن را در دست دارم.

همه چیزِ بازی کردن حفظ و پیشرفت در ۵ عنصر اصلی فوتبال است: شوت، سرزدن، دریبل، پاس و کنترل توپ. پس ما همیشه با توپ کار می‌کردیم. و این روش تمرین همیشه به عنوان یک استاندارد برای من باقی ماند که باعث شد درک کنم که راحت ترین راه اغلب سخترین راه است. پس من بازی سر ضرب را بالاترین نوع تکنیک می‌دانم. اما برای زدنِ یک ضربه‌ی بدون نقص، باید صدها هزار بار در تمرینات انجامش دهید، و این کاری بود که ساعت‌ها انجام می‌دادیم.

به عنوان یک بازیکن جوان اشتباه می‌کنید. اما این قسمتی از روندِ یادگیری است که در میان آن قرار دارید.

همیشه خوب است که کسی بالای سرتان باشد تا افسار را بکشد.

دلیل عشقِ‌ما به فوتبال و ستاره‌هایش به خاطر همه‌ی این نقص‌هایی است که می‌توان به آنها نسبت داد و ورای شخصیت یک ابر- قهرمان که می‌تواند میلیون‌ها نفر را تا سر حد مرگ خوشحال و یا ناراحت کند، او را به آدمی عادی مثل همه‌ی ما تبدیل می‌کنند. مثل یوهانی که در محله‌ی فقیر نشین در آمستردام زندگی کرد و از اولین قراردادش به خاطر این خوشحال شد که مادرش خانمِ نیل دیگر مجبور نبود لباس‌های کثیف بازیکنان را بشوید. مثل زلاتانی که گاهی دوچرخه می‌دزدید و برای فرار از دست پدر دائم‌الخمرش تنها جایی که می‌رفت زمین‌های فوتبال بود. مثل استیون جراردی که از خیابان‌های سوسیالسیت ساز و کارگری لیورپول به آنفیلد با شکوه راه پیدا کرد و بعد از همه‌ی افتخارات‌اش یک انسانِ معمولی ماند.

در آژاکس بیس‌بال بازی می‌کردند که در آن هم بسیار خوب بودم. به عنوان یک دریافت کننده، حتی تا پانزده سالگی عضو تیم ملی هلند هم بودم. بیس‌بال به من اجازه داد روی جزئیاتی تمرکز کنم که بعدها در فوتبال به کارم آمد. به عنوان یک دریافت کننده، شما پرتاب کننده‌ها را تعیین می‌کنید چرا که مانند شما دید کاملی به زمین بازی ندارند. یاد گرفتم که قبل از دریافت، باید بدانید توپ را به کجا پرتاب می‌کنید، که به این معنی است قبل از پرتاب توپ باید تسلط کامل به فضای اطراف و جاگیری دیگر بازیکنان داشته باشید. هیچ مربی فوتبالی به من نگفت که قبل از اینکه توپ را دریافت کنم، باید بدانم آن را به کجا پاس خواهم داد، اما بعدها زمانی که به صورت حرفه‌ای فوتبال بازی می‌کردم درس‌های بیس‌بال-تمرکز روی داشتن دیدی کامل نسبت به بازی- به سراغم آمد و تبدیل به قدرتم شد.

فقط زمانی به گذشته نگاه می‌کنم که ببینم چه چیزهایی از اشتباهاتم یاد گرفته‌ام.