بریده‌هایی از کتاب نوبت من

به نظر من پول بسیار مهم است، اما همیشه باید بعد از فوتبال قرار بگیرد. اگر پول اولویت اول باشد، در مسیر اشتباهی قرار دارید. به بزرگترین تیم‌های تاریخ نگاه کنید: آژاکس، رئال‌مادرید، بارسلونا، بایرن‌مونیخ، آث‌میلان و منچستر یونایتد. تمام آن تیم‌ها هسته‌ای داشتند که از تیم جوانان‌شان شکل گرفته بود، بازیکنانی که دی‌ان‌ای باشگاه را در وجودشان داشت. برای همین نمی‌توانم درک کنم که چرا لیگ برتر انگلیس توجه چندانی به پرورش بازیکنان ندارد. آیا سطح بازی واقعا با صرف میلیون‌ها یورو پیشرفتی می‌کند؟ به هیچ وجه. مطمئن‌ام که روندی که در آژاکس ۱۹۶۵ شروع کردیم، امروز هم جواب می‌دهد. تمرینات خوب، رهبری قوی، در کنار ترکیبِ استعداد، تکنیک و نظم.

«و سیگار تقریبا زندگی‌ام را از من گرفت».

متاسفانه، بعد از رسیدن به نقطه اوج فقط یک مسیر وجود دارد و آن پایین است.

باید بتوانید در آینده به عقب نگاه کنید و بگویید: «من یک احمقِ واقعی بودم، ولی مسئول کاری که کردم هستم».

یکبار کسی از من پرسید که دوست دارم در ۱۰۰ سال آینده چطور به یاد آورده شوم. خوشبختانه لازم نیست نگران باشم، چون آن زمان دیگر زنده نیستم، اما اگر قرار باشد پاسخی دهم این است: به عنوان یک ورزشکارِ مسئول. اگر قرار است فقط به عنوان یک فوتبالیست قضاوت شوم پس باید از ۱۵ تا ۳۵ سالگی را در نظر گرفت و راستش را بخواهید به نظرم زمان خیلی محدودی است. استعداد فوتبالی من هدیه‌ای بود از طرف خدا. راستش را بخواهید برای بدست آوردنش کاری انجام ندادم. فقط باید فوتبال بازی می‌کردم، دقیقا همان کاری که می‌خواستم انجام دهم. وقتی بقیه مجبور بودند سر کار بروند، من سراغ زمین و توپ می‌رفتم. در حقیقت خیلی خوش شانس بودم. برای همین خودم، به مابقی کارهایی که در زندگی انجام داده‌ام ارزش بیشتری می‌گذارم.

همیشه گفته‌ام فوتبال باید تهاجمی و زیبا بازی شود. باید یک نمایش باشد.

چندان مذهبی نیستم، و شروع به فکر درباره زندگی و اتفاقات آن کردم. و خب، تا به حال کسی از مرگ بر نگشته است. اینجا بود که کمی روی پدر تمرکز کردم. از او خواستم تا هرزمانی که نزدیک‌ام است، در هر فرمی، ساعت‌ام را متوقف کند تا نشان دهد واقعا حرف‌هایم را می‌شنود. شاید اتفاقی باشد، اما صبح روز بعد ساعت‌ام ایستاده بود. پدرِ همسرم یک مغازه ساعت سازی داشت، همان روز آن را پیش ساعت سازش بردم، اما نتوانست هیچ ایرادی پیدا کند و خیلی زود ساعت دوباره به کار افتاد. صبح روز بعد هم همین اتفاق افتاد: ساعت‌ام دوباره ایستاد. دوباره به ساعت سازی رفتم و دوباره هیچ ایرادی پیدا نشد. همان شب به پدرم گفتم که قانع شده‌ام که او تمام حرف‌های من را می‌شنود و فردای آن شب ساعت کار می‌کرد و دیگر هرگز خراب نشد.

هر چند در آخر، فقط خودِ انسان است که خودش را شکل می‌دهد.

برای بدست آوردن آن نیاز به دیگران دارید، چرا که هرگز تنهایی به جایی نمی‌رسید.

از آن لحظاتی است که حتی خودتان هم نمی‌دانید چرا این کار را کرده‌اید، فقط انجامش می‌دهید چون اولین راه‌حلی است که به ذهنتان رسیده است. باید به درون زمین می‌رفتم و این سریع‌ترین راه بود، شاید فقط از غریزه استفاده کردم.