بریده‌هایی از کتاب خودتان را بهتر بشناسید

تجربه‌ی مفهوم کامل یک رفتار، شما را از لحاظ روان‌شناختی بیدار می‌کند. هر چند چنین درکی برای رهایی از روند طبیعی برخی واکنش‌ها کافی نیست و نمی‌توانید به‌سرعت از برخی از آن‌ها رها شوید؛ اما همین رنج و ناراحتی یک مانع روان‌شناختی در مسیر حرکت زندگیتان ایجاد می‌کند. حتی بدون تصمیمی آگاهانه برای تغییر لحظه‌ای رفتار، آگاهی مداوم نسبت به رفتاری آسیب‌زا معمولا موجب تغییر می‌شود. به هر حال طبیعت مکانیکی واکنش شکسته می‌شود و زندگیتان به سطح جدیدی از آگاهی ارتقا می‌یابد. اگرچه هنوز نیز ممکن است در سطح واکنش‌ها عکس‌العمل نشان دهید؛ اما رفتارهایتان دیگر خودکار نیست. شما آگاهانه تصمیم می‌گیرید ک با هر رفتار خاص چگونه برخورد کنید، حتی رفتارهایی که به‌شدت سخت و عادت‌گونه شده‌اند را نیز می‌توانید، حذف کنید؛ به‌صورتی‌که دیگر اثری از آن‌ها باقی نماند. وقتی زندگیتان به فراسوی رفتارهای روزمره ارتقا می‌یابد، می‌توانید خودواقعیتان را ببینید و زندگی حقیقی را در پیش بگیرید.

احساس حقارت اغلب منجر به تمایل شدیدی می‌شود که نمی‌خواهید دیگران را با رفتارتان ناراحت یا عصبانی کنید.

شما ترجیح می‌دهید در ذهنتان موفق باشید و حاضر نیستید در دنیای واقعی دست به خطر بزنید و شکست بخورید؛ همچنین زندگیتان را همان‌طورکه در حقیقت است، نمی‌پذیرید و افکارتان را به جایی‌که ترجیح می‌دهید، زندگی کنید، یعنی آینده جهت می‌دهید. در آینده همه چیز متفاوت خواهد بود یا حداقل شما این‌طور فکر می‌کنید.

این‌که دیگران مرا دوست داشته باشند و عشق و محبت آن‌ها را به‌دست آورم، دست به هر کاری می‌زنم. گاهی احساس می‌کنم، همه مرا رها و طرد کرده‌اند.»

ریشه‌ی خشم، ترس است. غیرممکن است بدون ترسیدن، خشمگین شوید.

«اگر قرار باشد چیزی اتفاق بیفتد، به انتخاب من بستگی دارد!»

هنگامی‌که هدفی مشخص در ذهن دارید، با حداقل برنامه‌ریزی نظم داشتن ساده خواهد بود.

سریع‌ترین راه بخشش و پذیرش دیگران این است که ابتدا خود را ببخشید و بپذیرید.

مردی در حال جستجوی یک سکه زیر تیر چراغ برق بود. رهگذری از او پرسید: «سکه را کجا گم کرده است؟» مرد به نقطه‌ای تاریک در دوردست اشاره کرد. رهگذر با تعجب گفت: «اگر سکه را آن‌جا گم کرده‌ای، چرا این‌جا دنبالش می‌گردی؟» مرد پاسخ داد: «چون این‌جا نورش بیشتر است». ما نیز همانند این مرد، اغلب زمان و انرژی‌مان را بیهوده در جای نامناسب صرف می‌کنیم؛

پذیرش احساسات؛ به آن معنا است که تمام احساسات، خوب و بد را بپذیرید. هر وقت اتفاقی می‌افتد که موجب برانگیختن احساسی در شما می‌شود، آن‌را حس کنید. اگر هنگام تماشای فیلم، صحنه‌ای ناراحت‌کننده بینید، بغض کرده و گریه کنید؛ فکر می‌کنید دیگران چه کاری انجام می‌دهند؟ اگر در هنگام انجام کار، موضوع خنده‌داری به ذهنتان رسید، راحت باشید و بخندید، اگر راننده‌ای در بزرگراه جلوی شما پیچید، فریاد بکشید (البته نزد خودتان) یا روی داشبورد خودرو بکوبید تا احساس خشم و عصبانیت تخلیه شود. شما تنها با پذیرش و رویارویی با هر احساسی که در وجودتان حس می‌کنید، بدون این‌که خودتان را محکوم کنید یا مورد قضاوت قرار دهید، می‌توانید خودواقعیتان را آزاد کنید و زمانی‌که دوباره توانایی احساس هیجانات خود را به‌دست می‌آورید، در آن هنگام دیگر نیاز ندارید، برای درک احساسات به آینه نگاه کنید.

در واقع شما کنترل زندگی خود را در دست دارید و می‌توانید بر مبنای خواسته‌هایتان تصمیم جدید بگیرید و انتخاب‌های جدیدی داشته باشید، زندگی همین است. زندگی خودکار در تشخیص رابطه علت و معلول ناتوان است. اگر احساس کنید بر زندگیتان کنترل ندارید، انگیزه‌ی اندکی برای پذیرش مسئولیت زندگی خواهید داشت. هنگامی‌که جنبه‌های مختلف رفتارتان را مورد توجه قرار می‌دهید؛ حرکت زندگیتان آرام می‌شود و از حالت خشک و واکنشی خارج خواهد شد و دیگر کلاف به هم پیچیده‌ای نیست که نتوانید آن‌را کنترل کنید.

پیچیدگی زندگی به‌خاطر اتوماتیک‌شدن آن است. از سرعت زندگی بکاهید تا ببینید چقدر زندگی ساده است. شما به درکی رسیده‌اید که در گذشته از آن آگاه نبودید؛ یعنی رابطه بین علت و معلول، همچنین عمل و نتیجه. چنین بینشی به شما اجازه می‌دهد؛ چیزی را درک کنید که در گذشته قدرت درک آن‌را نداشتید.

آگاهی؛ پادزهری است که ماهیت عادات را از بین می‌برد و درک و بینش شما را نسبت به رفتارهایتان افزایش می‌دهد.

تجربه‌ی مفهوم کامل یک رفتار، شما را از لحاظ روان‌شناختی بیدار می‌کند. هر چند چنین درکی برای رهایی از روند طبیعی برخی واکنش‌ها کافی نیست و نمی‌توانید به‌سرعت از برخی از آن‌ها رها شوید؛ اما همین رنج و ناراحتی یک مانع روان‌شناختی در مسیر حرکت زندگیتان ایجاد می‌کند. حتی بدون تصمیمی آگاهانه برای تغییر لحظه‌ای رفتار، آگاهی مداوم نسبت به رفتاری آسیب‌زا معمولا موجب تغییر می‌شود. به هر حال طبیعت مکانیکی واکنش شکسته می‌شود و زندگیتان به سطح جدیدی از آگاهی ارتقا می‌یابد. اگرچه هنوز نیز ممکن است در سطح واکنش‌ها عکس‌العمل نشان دهید؛ اما رفتارهایتان دیگر خودکار نیست. شما آگاهانه تصمیم می‌گیرید ک با هر رفتار خاص چگونه برخورد کنید، حتی رفتارهایی که به‌شدت سخت و عادت‌گونه شده‌اند را نیز می‌توانید، حذف کنید؛ به‌صورتی‌که دیگر اثری از آن‌ها باقی نماند.

با شناخت خودواقعیتان از تاثیرگذاری خودکاذب شما کاسته می‌شود. هنگامی‌که هر واکنش آشکار می‌شود، به خودواقعی نزدیک‌تر می‌شوید؛ به‌طوری‌که دیگر هیچ مانعی بین شما وجود نخواهد داشت. زمانی‌که آن‌را بیشتر آشکار می‌کنید، از شدت واکنش‌های ناخودآگاه شما کاسته می‌شود، سپس می‌توانید پیله‌ای را که در طی سالیان به دور خود بافته‌اید، کنار بگذارید و به خودواقعیتان اجازه دهید بدون ترس و با اطمینان بیشتر ظاهر شود. در نتیجه به درک بهتری از علت رفتارها، افکار و احساسات خود خواهید رسید.

هدف خود را مشخص کنید؛ معمولا وقتی می‌گویید به ساختاری مشخص‌تر نیاز دارید، درواقع خواهان معنای عمیق‌تری هستید و به‌نحوی در طول مسیر، این احساس که عملکردتان مهم و حایز اهمیت است، از دست داده‌اید و بدون داشتن معنای عمیق که می‌تواند هدایت‌شده‌ی شما در طول مسیر باشد، به‌طور طبیعی جهت‌گیری درستی نخواهد داشت. بنابراین اکنون وقت بگذارید و مهم‌ترین اهدافتان را مشخص کنید. چرا این اهداف برای شما مهم هستند؟ از به‌دست آوردن آن‌ها، به چه جایگاهی می‌رسید؟ آیا دستاوردهای شما با ارزش‌های اصلی شما هماهنگ است؟

هدف خود را مشخص کنید؛ معمولا وقتی می‌گویید به ساختاری مشخص‌تر نیاز دارید، درواقع خواهان معنای عمیق‌تری هستید و به‌نحوی در طول مسیر، این احساس که عملکردتان مهم و حایز اهمیت است، از دست داده‌اید و بدون داشتن معنای عمیق که می‌تواند هدایت‌شده‌ی شما در طول مسیر باشد، به‌طور طبیعی جهت‌گیری درستی نخواهد داشت. بنابراین اکنون وقت بگذارید و مهم‌ترین اهدافتان را مشخص کنید. چرا این اهداف برای شما مهم هستند؟ از به‌دست آوردن آن‌ها، به چه جایگاهی می‌رسید؟ آیا دستاوردهای شما با ارزش‌های اصلی شما هماهنگ است؟

ناراحت کردن دیگران رفتار بدی است؛ اما به‌خاطر این‌که شما برای تقویت خودپنداره ضعیفتان به تحسین و تایید دیگران نیاز دارید، خواهان هیچ‌گونه سرزنش منفی نیستید. خشمگین کردن دیگران و مورد سرزنش واقع شدن، ممکن است موجب شود که خودارزشی‌تان را مورد سوال قرار دهید.

وسواس این‌که همیشه سر وقت یا زودتر برسید، مربوط به ادب و ملاحظه‌کاری شما نیست، بلکه احساس حقارت است. احساس می‌کنید آن‌قدر ارزشمند نیستید که موجب ناراحتی کسی شوید.

مهم نیست رفتاری چقدر عمیق و ریشه‌دار باشد، توجه مدام به آن موجب ایجاد تغییر می‌شود، بنابراین اگر متوجه شدید که نمی‌توانید از برخی رفتارهای ریشه‌دار رها شوید، همان کاری را که در گذشته قادر به انجام آن نبودید، انجام دهید؛ آن رفتارها را بپذیرید. هر چیزی را که نمی‌توانید تغییر دهید، به‌عنوان واقعیتی ابدی بپذیرید و همین پذیرش به شما اجازه می‌دهد با زندگیتان همراه شوید. اگرچه هنوز آن رفتار پابرجا است؛ اما دیگر ناخودآگاه نیست، بنابراین دیگر بخشی از مجموعه رفتارها نخواهد بود. آن رفتار فقط به‌عنوان بخشی از شما موجودیت می‌یابد و چنین چیزی ایرادی ندارد و قابل قبول اس