بریده‌هایی از کتاب سیزده

ما آدم‌ها باید در قبال همدیگر بخشش و صبوری داشته باشیم. مخصوصا زمانی که دوستمان، فکر می‌کرده کار درستی انجام داده است. باید به خودمان یادآوری کنیم، او کاری که از دستش برمی‌آمده را انجام داده.

حقیقت زندگی این است که ما تنها هستیم، هر چند که ممکن است یک عالمه آدم دور و برمان باشد و یکی از نشانه‌های بزرگ شدن این است که زودتر بفهمیم که تنها هستیم.

"هم اینکه از چیزایی که داری، به اندازه‌ی کافی راضی نیستی، نق زدن حساب می‌شه."

خدای ناعادل جهان کمی مهربان باش!! چرا عده‌ی کمی از بندگانت بسیار زیاد دارند و عده‌ی زیاد دیگر، بسیار کم دارند و معلم پرورشی مدرسه‌ی ما از صفوف کم جمعیت نماز ظهر مدرسه، از دست ما ناراحت است؟ چرا از دست تو ناراحت نیست؟

ما درس می‌خوانیم تا ذهنمان قوی‌تر شود، تا بتوانیم دیگران را بهتر درک کنیم. ما درس می‌خوانیم تا بهتر سئوال بپرسیم، ما سئوال می‌پرسیم تا بهتر کشف کنیم، ما کشف و اختراع می‌کنیم تا دنیا را به جایی بهتر تبدیل کنیم تا با شناخت واقعی وجودمان، اعتماد به نفس حل مسائل زندگی خودمان و دیگران را داشته باشیم. درس خواندن، عضلات تصمیم‌گیری و فکر کردن ما را مانند ورزش که عضلات بدنمان را قوی می‌کند، قدرتمند می‌سازد تا بیشتر بفهمیم تا توانمندتر شویم تا بهتر بتوانیم رازهای هستی را کشف کنیم.

آدم‌ها از مشکلات زندگی‌شان می‌گویند اما هیچ‌گاه از مسبب اصلی مصائب زندگی‌شان، حرف نمی‌زنند که شخصِ شخیصِ خودشان هست.

تمام انسان‌های دنیا دوست دارند دنیا را عوض کنند اما این کار برای فردی سست عنصر و خود شیفته‌ای که خودش را بی‌اشکال می‌داند، آنقدر هجو و دور از دسترس است که در نهایت رویایشان را رها می‌کنند، چرا که یاد نگرفته‌اند، مرحله‌ی نُخستِ تغییرِ دنیا، تغییر خویشتن است و این سخت‌ترینِ کار دنیاست.

تکامل راه بی‌پایان هستی است چو هشیاری که در پایان مستی است غنیمت دان دمادم عمر خود را که این موجزترین پند الستی است

محبت کردن به سنگ هم جواب می‌دهد، شاید اگر ما دلمان کمی بزرگ‌تر باشد و کمتر بچگی کنیم و در مقابل هر کاری که برای دیگران می‌کنیم، منتظر پاسخ‌وجواب نباشیم، دوستی‌ها و جامعه و کشورمان خیلی زود گرم‌تر خواهد شد

تفکر مثبت خود دو قِسم است:

وقتی در کارتان گرفتار می‌شوید، مثبت اندیشی یعنی آن را به منزل و خانواده راه ندهید. وقتی با دوستتان دچار مشکلی می‌شوید، آن را به درستان رخصت ندهید. ایجاز مطلب آن که در هنگام بروز مشکل آن را در همه‌ی زندگیتان فراگیر ندانستن.

وقتی که دائما به فکر تشکر کردن از دیگران هستید، ذهنتان یاد می‌گیرد، به کوچک‌ترین کارهایی که دیگران انجام می‌دهند هم دقت کند و اینگونه قدرشناس‌تر بارمی‌آید.

تشخیص و پذیرش، تسلط، تخیل، تصمیم گیری، ترتیب، تلاش و تشکر. این‌ها کنار هم جواب می‌دهند. هرکدام به تنهایی عقیم هستند و ناتوان

همه‌ی کارهای ارزشمند، سخت هستند

آدم‌ها زمانی تکان می‌خورند که بفهمند در خطر هستند، یا خودشان یا آرزویشان.

"صبوری نشانه‌ی بزرگ شدن آدم‌هاست، وقتی نتیجه شبیه آن چیزی که خواسته‌ایم نشده است."

انسان‌ها وقتی نیازشان را به پیر احساس می‌کنند که بزرگ شده باشند، در غیر این صورت برای بهبود دنیا منتظرِ تغییراتِ دیگران می‌شوند

اما اینترنت‌گردی تنها کاری است که وقتی خوابت بیاید و شروعش کنی، یواش یواش خوابت می‌پَرَد، درست برعکس درس خواندن که وقتی حسابی خوابیدی و تر و تازه به نظر می‌رسی، تا شروع به ورق زدن صفحه‌ی اول می‌کنی یا خوابت می‌گیرد یا نقاشی کشیدنت.

ما درس می‌خوانیم تا ذهنمان قوی‌تر شود، تا بتوانیم دیگران را بهتر درک کنیم. ما درس می‌خوانیم تا بهتر سئوال بپرسیم، ما سئوال می‌پرسیم تا بهتر کشف کنیم، ما کشف و اختراع می‌کنیم تا دنیا را به جایی بهتر تبدیل کنیم تا با شناخت واقعی وجودمان، اعتماد به نفس حل مسائل زندگی خودمان و دیگران را داشته باشیم. درس خواندن، عضلات تصمیم‌گیری و فکر کردن ما را مانند ورزش که عضلات بدنمان را قوی می‌کند، قدرتمند می‌سازد تا بیشتر بفهمیم تا توانمندتر شویم تا بهتر بتوانیم رازهای هستی را کشف کنیم.

چقدر حس خوبیه که کسی صدات نمی‌کنه: بخواب، فردا پا نمی‌شی‌ها...