بریده‌هایی از کتاب سیزده

از اون روزی که مادرم رو از دست دادم، کلی بزرگ شدم. می‌دونی چرا بزرگ شدم؟ چون، فهمیدم دیگه کسی قرار نیست ازم مراقبت کنه. قرار نیست کسی با اومدنم، غذا رو گرم کنه. تنها شده بودم. واسه همین هِی نق زدم. اما حالا که دارم فکر می‌کنم، می‌فهمم که چقدر دنیای واقعی، شبیه همین از دست دادنِ مادرمه. درسته که من با نق زدنم آخرسر یه غذایی پیدا کردم و گرم کردم و از گشنگی نمردم، اما از خودم خجالت کشیدم که بلد نیستم از ماکروفرمون استفاده کنم. اگه با بچگی‌مون، درس خوندنمون رو ادامه بدیم، همین می‌شه. بچه و بی‌سواد و نیازمند می‌مونیم.

وقتی واقعا به قدرت می‌رسی، می‌فهمی که چقدر جلوتر از مردم کوچه-بازار هستی و نباید از قدرتت برای جلوه‌نمایی در مقابل یک سری آماتور استفاده کنی.

می‌ترسم تا دولا شوم و گوشی را از روی زمین بردارم، من و گوشی‌ام را ببیند فقط یادم می‌افتد که خدا رو شکر گوشی‌ام رمز دارد.

حرف‌هایش را قطع کردم سردم بود، پنجره‌ای، دری یا چیزی باز نبود. این حرف‌ها من را از داخل می‌لرزاند.

همه‌ی ما بدبخت هستیم. وقتی در کشوری زندگی می‌کنیم که کنکور دادن و درس خواندن زور است، گوش کردن به حرف‌های پدر و مادر قانون است، ساعت برگشتت به خانه را مادرت مشخص می‌کند و مدرسه‌ات رو خاله‌ات. در کشوری که معلم‌ها اگر درس بلد نباشی، پرتت می‌کنن بیرون و بقیه می‌خندن و این وسط، غرور و شخصیتِ افراد اصلا مهم نیست، چرا توی سلفی‌هامون، لبخند می‌زنیم؟!

می‌توانید هنر نقاشی را بلد نباشید و فقط از نقاشی دیگران لذت ببرید اما اگر هنر زندگی را فرا نگیرید، باید فقط از شنیدن قصه‌های زندگی دیگران لذت ببرید. آنگاه زنده نخواهید بود، شنونده خواهید بود

همیشه در برخورد با کودکان چه پسر و چه دختر سعی می‌کنم از آنها تعریف‌های ظاهری نکنم، همیشه به آنها می‌گویم چه دختر یا پسر مهربان و مودب و خوبی. اینگونه آنها ارزش‌های حقیقی یک انسان را بهتر درک می‌کنند.

اهمیت مسایل بیرونی ما، وابسته به عمقِ درکِ درونی ماست.

حقیقت زندگی این است که ما تنها هستیم، هر چند که ممکن است یک عالمه آدم دور و برمان باشد و یکی از نشانه‌های بزرگ شدن این است که زودتر بفهمیم که تنها هستیم.

اگر همین تلاش را در درس خواندنت می‌کردی، شاگرد اول می‌شدی.