بریده‌هایی از کتاب سیزده

صفحه‌ی بازیگرای سینمای این وری و اون وری، مدل‌های اون وری و چرندیات یه سری ادمین خل و چل و استاتوس‌های دوست‌های دیوانه‌ام را بالا و پایین می‌کنم.

- حسین اینجا هم کنکور دارند؟! تو چی دوست داری قبول شی؟! - معلومه که ندارن. این بهترین خصوصیت شهر محسوب می‌شه. من می‌خوام مهندسی برق بخونم. دو تا دانشگاه خوب فنی دارن: دانشگاه غرزنان شریف و دانشگاه امیر صغیر. هر دو خیلی معروف هستن و بدون کنکور می‌تونم برم دانشگاه.

دانشگاه خوب، دانشگاهیه که از هم کلاسی‌های قوی برخوردار باشی.

بچه‌هایی که سر کلاس خسته نباشید می‌گن، خنگ‌ترین آدم‌های دنیان؟ نمی‌فهمن که دارن با عمرشون شوخی می‌کنن. فقط رنج یادگیری اون لحظه رو می‌اندازن زنگ بعد، روز بعد یا ماه بعد.

معلمی داشتیم که می‌گفت "مثل لحظاتی که یک شکارچی منتظر شکار است، مثل لحظاتی که یک فوتبالیست می‌خواهد پنالتی بزند به محبت‌های خدا نگاه کنید؛ آنگاه محبت‌های او و چه بسا معجزات او را می‌بینید؛ و آن موقع است که می‌فهمید خدا هیچ کس را تنها رها نمی‌کند."

کسی که زیاد کار می‌کنه و کم می‌خوابه، دو تا چیز رو قبول کرده؛ یکی اینکه وقتی بیداره، می‌تونه کار خاصی انجام بده و دوم اینکه به موفقیتش امید داره اما کسی که همش خوابه با خودش به این نتیجه رسیده که اگه بیدار هم باشه، کاری از دستش برنمیاد؛ یعنی خودش، خودش رو قبول نداره، بعدش از بقیه گِله می کنه که چرا بهش احترام نمی‌ذارن؟ چرا برای شخصیتش ارزشی قائل نیستن؟

اینکه هدفی داشته باشی اما اصلا در پی اون نباشی و جوری زندگی کنی که حالا حالاها، تو رو به هدفت نمی‌رسونه، یعنی هدفت، الکیه و هیچ وقتم بهش نمی‌رسی.

ما نمی‌تونیم هدفی داشته باشیم که اصلا شبیه اون زندگی نمی‌کنیم. اگر می‌خواهیم یک نابغه یا یک مخترع باشیم، نمی‌تونیم در حال پیچاندن مدرسه و درس و دانشگاه باشیم. یا باید هدفمان را عوض کنیم یا رَویه‌ی فکری و طرز زندگیمون رو.

چرا مادرها به جای اینکه هر دفعه از ما بپرسند چرا لج بازی می‌کنیم، از خودشان نمی‌پرسند؟

برای دیدنِ نادیده‌ها باید صبر کرد.