بریده‌هایی از کتاب فیضاً له

لبت شکّر به مستان داد و چشمت می به می‌خواران برای عضوهای دیگرت برنامه‌ریزی کن

در دلم بود که با دوست نباشم هرگز چه کنم دختر همسایه ما خوشگل بود [اگر بجای «همسایه ما»، «زن‌دایی من» بود، چه‌بسا مشکل شرعی هم نداشت.]

هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی یعنی که قدت این‌همه ای یار بلند است؟

منِ بیچاره هم از اهل سلامت بودم بس که رفتم به چکاپ این‌همه بیمار شدم

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را به دستش می‌دهم کاری که بار آخرش باشد

خانه خالی کن دلا، تا منزل جانان شود غالباً در این مواقع خاک بر سر می‌کنند [«خاک بر سر کردن» کنایه است از «خاک بر سری کردن» و «خاک بر سری کردن» نیاز نیست توضیح بدهیم که کنایه از چیست.]

میان عاشق و معشوق فرق بسیار است یکی همین که به عاشق سبیل می‌آید

کردم روانه هرچه پسر داشتم به شهر شاید کز آن میانه یکی کارگر شود [معلوم است بحران اشتغال از زمان حافظ و بلکه قبل‌تر بحران بوده است.]

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود اگرچه له شود، اما شکایتی نکند [من خودم چندبار نزدیک بود زیر چرخ کبود له بشوم. خدا رحم کرد.]

داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید کیست دلقی بدهد باز به اقساط مرا؟ [دلق‌های قدیم مثل حالا نبود که همه‌جای آدم پیدا باشد، معمولی‌ترین دلق‌ها حدود صد عیب آدم را می‌پوشاند.]

پر از گدا شده وقتی که مملکت امروز گدا چرا نزند لاف سلطنت امروز؟ [این بیت مربوط به آن‌زمان‌هاست که در مملکت ما گدا زیاد بود؛ که بعدها به کمک یکی از دولت‌ها کلاً ریشه‌کن شد.]

مشکل خویش برِ پیر مغان بردم دوش گفت: «دنیا شده از مشکل پر، این هم روش»

به آب روشن می عارفی طهارت کرد و رفته‌رفته به این کار زشت عادت کرد [طهارت خودش کار بسیار پسندیده‌ای است، اما تصورش نه.]

آسایش دو گیتی تفسیرِ این دو حرف است: تفسیر حرف اول، تفسیر حرف دوم

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را من از روی ادب باید دل او را به دست آرم

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را به دستش می‌دهم کاری که بار آخرش باشد

به آب روشن می عارفی طهارت کرد و رفته‌رفته به این کار زشت عادت کرد [طهارت خودش کار بسیار پسندیده‌ای است، اما تصورش نه.]

سحرم دولت بیدار به بالین آمد گفت «برخیز که معشوق تو از چین آمد» [متأسفانه مصرع اول بیت به این شکل هم ثبت شده: سحرم دولت تدبیر به بالین آمد.]

داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید صد و یک عیب که شد دلق من از کار افتاد

ما آبروی فقر و قناعت نمی‌بریم فقر و قناعت است که برد آبروی ما