بریده‌هایی از کتاب فیضاً له

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر لیلی آمد دم در، گفت: «بیا، برق آمد»

اگر از پشتِ درِ خانه ما رد بشوی ناله‌ای می‌شنوی کز قفسی می‌آید

مشکل خویش برِ پیر مغان بردم دوش گفت: «دنیا شده از مشکل پر، این هم روش»

کردم روانه هرچه پسر داشتم به شهر شاید کز آن میانه یکی کارگر شود

ما آبروی فقر و قناعت نمی‌بریم فقر و قناعت است که برد آبروی ما [هی آدم می‌خواد چیزی نگه...]

من شعر فقط گفته‌ام از باده و افسوس گل در بر و می در کف دیوید بکام است [این «بکام» آن «به‌کام» نیست، این بکام است.]

به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید تخصص دارد او حتماً در این جنس از مسائل‌ها [بعضی صاحب‌نظران هم هستند که معتقدند گرت‌پیر (Geret pier) مُغی بوده در جایی.]

از غم هجر مکن ناله و فریاد، که دوش یک‌نفر شد به همین شکل دهانش سرویس [منظور در زمان حافظ است که امیر مبارزالدین دهان‌ها را سرویس می‌کرده است.]

تیری که زدی بر دلم از غمزه، خطا رفت اما به کس از شرم نگفتم که کجا رفت [قربان ادبت بروم، ادب از که آموختی بالاخره؟]

تو را که حسنِ خداداده است و حجله بخت چرا به مهریه کردی شرایطت را سخت؟ [این بیت مربوط به زمانی است که ناز فراوان بود. حالا کاربرد چندانی ندارد.]

مقام عیش میسر نمی‌شود بی‌رنج نمونه‌ای‌ش وزیر پیاده در شطرنج

دامنی گر چاک شد در عالم رندی، چه باک؟ رند باید چیز دیگر را نگهداری کند [در زمان حافظ آدم پدرش درمی‌آمد تا رند شود، خیلی سخت بود واقعاً. آدم تا رند بشود صدتا چاک می‌خورد، دامنش.]

تو را که حسنِ خداداده است و حجله بخت چرا به مهریه کردی شرایطت را سخت؟

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر لیلی آمد دم در، گفت: «بیا، برق آمد» [این بیت تنها بیت است در تاریخ ادبیات، که به‌وضوح ثابت می‌کند در دوره لیلی و مجنون برق اختراع شده بوده و خاموشی برق هم ماجرای جدیدی نیست.]

من شعر فقط گفته‌ام از باده و افسوس گل در بر و می در کف دیوید بکام است [این «بکام» آن «به‌کام» نیست، این بکام است.]

۸۳ ما آبروی فقر و قناعت نمی‌بریم فقر و قناعت است که برد آبروی ما [هی آدم می‌خواد چیزی نگه...]

۶۸ غلام همت آنم که زیر چرخ کبود اگرچه له شود، اما شکایتی نکند [من خودم چندبار نزدیک بود زیر چرخ کبود له بشوم. خدا رحم کرد.]

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را به دست آورده با دل در حقیقت کاملِ ما را [لازم به ذکر است که در ابیات دیگری همین ترک شیرازی کار دیگری با ما کرده است.]

گرچه شیرین‌دهنان پادشهانند، ولی در مگس نیست درایت که دهان از شاه است

در آستین مرقع پیاله پنهان کن که چوب و غیره در آن ناگهان فرو نکنند