بریده‌هایی از کتاب فیضاً له

لبت شکّر به مستان داد و چشمت می به می‌خواران برای عضوهای دیگرت برنامه‌ریزی کن [شاعر دیگر در جای دیگر گفته: چو عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار.]

خانه خالی کن دلا، تا منزل جانان شود غالباً در این مواقع خاک بر سر می‌کنند [«خاک بر سر کردن» کنایه است از «خاک بر سری کردن» و «خاک بر سری کردن» نیاز نیست توضیح بدهیم که کنایه از چیست.]

منِ بیچاره هم از اهل سلامت بودم بس که رفتم به چکاپ این‌همه بیمار شدم [مصرع دوم در نسخه‌ای تازه‌یاب این است: قبل از آنی که به دکتر بروم، باور کن]

دیری‌ست که دلدار پیامی نفرستاد ویران شود این خانه که وای‌فای ندارد [از همین شاعر در غزلی داریم: دیری است که دلدار پیامی نفرستاد/ چون شعر مرا دید که دارای پیام است.]

گرچه دوریم از بساط قرب، همت دور نیست خانه ما سمت شهران است، نزدیک شماست [«بساط قرب» به بساطی می‌گویند که دوستان را به هم نزدیک می‌کند. از محتویات بساط اما اطلاعی در دست نیست.]

۵۵ دیری‌ست که دلدار پیامی نفرستاد ویران شود این خانه که وای‌فای ندارد [از همین شاعر در غزلی داریم: دیری است که دلدار پیامی نفرستاد/ چون شعر مرا دید که دارای پیام است.]

کس به امید کذا آنچه که کردم مکناد که چنانم من از این کرده پشیمان که مپرس

کارهای دیگری دارند سامان می‌دهند توبه‌فرمایان اگر خود توبه کمتر می‌کنند [جواب دندان‌شکن به حضرت حافظ.]

مشکل خویش برِ پیر مغان بردم دوش گفت: «دنیا شده از مشکل پر، این هم روش»

به آب روشن می عارفی طهارت کرد و رفته‌رفته به این کار زشت عادت کرد

در دلم بود که با دوست نباشم هرگز چه کنم دختر همسایه ما خوشگل بود [اگر بجای «همسایه ما»، «زن‌دایی من» بود، چه‌بسا مشکل شرعی هم نداشت.]

ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم اما نه فرت و فرت، که یکبار دیده‌ایم [اول این‌که «مادر پیاله» نه «ما» در پیاله. دیگر این‌که منظور از عکس رخ عکس کلمه «رخ» نیست.]

جمیله‌ای‌ست عروس جهان، ولی مگذار که این زمان حرکت‌های او شود موزون [این جمیله، معلوم‌الحال نیست.]

صوفیان واسِتدند از گروِ می همه رخت بنده از شرم شدم پشت درختی پنهان [نه، شما بودید شرم نمی‌کردید؟]

تا نامه همسایه ما پشت در افتاد پیرانه‌سرم عشق جوانی به سر افتاد [این بیت زبان حال یک معرکه‌گیر است.]

از غم هجر مکن ناله و فریاد، که دوش یک‌نفر شد به همین شکل دهانش سرویس [منظور در زمان حافظ است که امیر مبارزالدین دهان‌ها را سرویس می‌کرده است.]

حافظا، می خور و رندی کن و خوش باش، ولی دیگران را به چنین مفسده ترغیب مکن

چه نسبت است به رندی صلاح و تقوا را؟ خودت مقایسه کن کاغذ و مقوا را [در شرح همین بیت است: میان ماه من تا ماه گردون/ تفاوت از اهر تا طالقان است]

چمن خوش است و هوا دلکش است و می بی‌غش مرا فقط نگرانی ز گشت ارشاد است [این نگرانی هم از آن نگرانی‌ها بود که بعدها کلاً مرتفع شد.]

مرا در منزل جانان چه امن عیش؟ چون هردم طنین افکنده در گوشم صدای مادرِ جانان [توش خودمان را می‌سوزاند، بیرونش مردم را.]