بریده‌هایی از کتاب فیضاً له

تیری که زدی بر دلم از غمزه، خطا رفت اما به کس از شرم نگفتم که کجا رفت [قربان ادبت بروم، ادب از که آموختی بالاخره؟]

چه خوش صید دلم کردی، بنازم چشم مستت را ولی از روی پایم خواهشاً بردار دستت را

من اگر باده خورم ور نه، چه کارم با کس؟ این کسانند که هی کار به کارم دارند

داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید صد و یک عیب که شد دلق من از کار افتاد

آسایش دو گیتی تفسیرِ این دو حرف است: تفسیر حرف اول، تفسیر حرف دوم [لطفاً بدون حرکات موزون بخوانید.]

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را من از روی ادب باید دل او را به دست آرم [نگفتم؟]

کردم روانه هرچه پسر داشتم به شهر شاید کز آن میانه یکی کارگر شود [معلوم است بحران اشتغال از زمان حافظ و بلکه قبل‌تر بحران بوده است.]

تو را که حسنِ خداداده است و حجله بخت چرا به مهریه کردی شرایطت را سخت؟ [این بیت مربوط به زمانی است که ناز فراوان بود. حالا کاربرد چندانی ندارد.]

گر خواستی از آن بو بدتر ندیده باشی بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر [می‌بینید این‌که نبش قبر در اعتقادات ما منع شده است بی‌جهت نیست.]

چمن خوش است و هوا دلکش است و می بی‌غش مرا فقط نگرانی ز گشت ارشاد است

چه نسبت است به رندی صلاح و تقوا را؟ خودت مقایسه کن کاغذ و مقوا را [در شرح همین بیت است: میان ماه من تا ماه گردون/ تفاوت از اهر تا طالقان است]

به آب روشن می عارفی طهارت کرد و رفته‌رفته به این کار زشت عادت کرد [طهارت خودش کار بسیار پسندیده‌ای است، اما تصورش نه.]

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر لیلی آمد دم در، گفت: «بیا، برق آمد» [این بیت تنها بیت است در تاریخ ادبیات، که به‌وضوح ثابت می‌کند در دوره لیلی و مجنون برق اختراع شده بوده و خاموشی برق هم ماجرای جدیدی نیست.]

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را به دستش می‌دهم کاری که بار آخرش باشد [بله. به‌هرحال ما هم دست روی دست نمی‌گذاریم.]

میان عاشق و معشوق فرق بسیار است یکی همین که به عاشق سبیل می‌آید

من شعر فقط گفته‌ام از باده و افسوس گل در بر و می در کف دیوید بکام است

گرچه پیرم، تو شبی تنگ در آغوشم گیر روز بعد از در میخانه گشادی طلبیم [«گشادی» را با یای نکره، یای وحدت و یای مصدری مجازید بخوانید. اما مسئولیتش با خودتان است.]

ما آبروی فقر و قناعت نمی‌بریم فقر و قناعت است که برد آبروی ما

مشکل خویش برِ پیر مغان بردم دوش گفت: «دنیا شده از مشکل پر، این هم روش» [من از جوانی مشکلاتم را با پیر مغان مطرح می‌کردم.]

از آن می‌ها که قطعاً می‌بَرَد زنگِ غم از دل‌ها الا یا ایها الساقی، أدر کأساً و ناولها