بریده‌هایی از کتاب پرتقال در جعبه ابزار

علی‌أیّ‌حال، فقیر هرچه در فقره خُلقیات و جزئیات رفتار و کردار این نسل و نوگلان شکفته در این عصر عمیق می‌شوم، حتمیت و قطعیتم افزون‌تر که: ما نه به دست اجانب، نه ارزشی، نه ریزشی، نه سبز و زرد و قهوه‌ای... که به دست این نسل نابود می‌شویم: محصولات مهدغولک‌ها.

آدم‌ها تاریخ انقضا دارند. یک‌روز از خواب بیدار می‌شوند و می‌بینند خراب شده‌اند. دیگر خوش نمی‌گذرد. وقت خوش نیست. بیهوده توی تاریخ کش می‌آیند و در بستر زمان طول می‌کشند. الکی طول می‌کشند.

قای الکترونیکی معتقد بود: «تنها فایده معلم ادبیات بودن اینه که وقتی می‌خوای کارت‌به‌کارت کنی دقت لازمت نیست. صفرم زیاد بزنی، موجودی نداری.»

همه آنچه من از شش واحد ترمودینامیک و شش واحد سیالات فهمیدم این بود که: «گاز هم گازهای نجیب!»

«یک قطعه پازل اگر سر جای اصلی‌اش قرار نگیرد و بخواهد با زور در خانه دیگری اسکان داده شود، ممکن است هم خودش پاره بشود هم قطعه‌های اطرافش. من آن قطعه اشتباهی بودم که مکانیک خانه‌ام نبود.»

صد و هشتاد سانت جراحت، هشتاد کیلو عفونت، دراز کشیده بودم وسط گل قالی، که ناگهان زنگ زدند و بعدش در اتاق باز شد و صد و شصت سانت غیرت و ـ با خوش‌بینی ـ حدود چهل کیلو حمیّت داخل شد و بعد از پنج دقیقه مراسم فنر زنی، دو و نیم تراول، قربانیِ قدرت‌نماییِ فنرهای آقای لوله‌بازکنی شد.

پدربزرگ و مادربزرگی دارم که از غنائم من در این دنیا هستند و تقدیرشان آن‌دو را بدطور فرسوده خواسته. دیروز دیدم‌شان درحالی‌که بر سر مصرفِ قرصِ بیشتر مسابقه می‌دادند. رقابتی که برنده ندارد و بازنده‌اش ما.

صورت مادربزرگم یکی از منابعِ بی‌پایانِ بی‌آزاری است و خودش از معدود کسانی که در یک معجزه می‌تواند به آن لباس قهوه‌ایِ کهنه مقبولیت بدهد. شانه راستش از شانه چپ پایین‌تر است و زاویه بیست‌درجه‌ای با امتداد افق می‌سازد. پرکاریِ فرشته‌ها را، اگر نگویم اصلی‌ترین دلیل، از عواملِ دخیل می‌دانم.

فرکانس صداهای خوب افتاد روی هم. صدای سماور و صدای تعارف و صدای باد با بودن آفتاب و مهر و محبت موجود در فضا هم‌زمان شد و نزدیک بود انسان متقاعد شود که خوش‌بختی واقعاً هست و نه مختص فیلم‌ها.

یک روز ظهر، خسته از ذبح زمان و قربانی کردن وقت، وسط گل قالی دراز کشیده بودم که ناگهان تپش‌های قلب یک زن را در نزدیکی خود حس کردم. معصوم خانم، زن همسایه، بود که چون دیده در خانه باز است و دمپایی‌های مادرم را رؤیت کرده، دیگر نیازی به زنگ زدن ندیده. معصوم خانم، زنگ را از تشریفات و تجملات همسایگی می‌داند و شدیداً از آن پرهیز می‌کند.

«مَرد مثل وجود است. مفهومش اعرف اشیاء است و کُنهَش در غایت خفا...»

انسان دقیق که می‌شود می‌بیند گاهی برای نداشته‌های دیگران هم باید خدا را شکر کند.

«تو توی نویسندگی چیزی نمی‌شوی.» من گفتم «آدم اگر قرار است نه توی مهندسی چیزی بشود نه توی نویسندگی؛ پس بهتر است سمت و سراغ علاقه‌اش برود.»

شغل کارمندی برای من تحمل‌ناپذیر است، زیرا مرا از رسیدن به بزرگ‌ترین آرزو و هدف زندگی‌ام که ادبیات است بازمی‌دارد.

خصومتِ سرنوشت با یک انسان باید خیلی جدی باشد که او را در چنین وضعیتی قرار دهد.

قیمت مناسب، مثل خداست. هست، اما به چشم نمی‌آید. نه که نیاید. اما در قاموس بازار پرآزار، قیمت مناسب یعنی یک‌بار مصرف.

بجای اینکه چندین کتاب بخوانم، کتاب‌های فارسی را چندین‌بار می‌خواند

«آدم اگر قرار است نه توی مهندسی چیزی بشود نه توی نویسندگی؛ پس بهتر است سمت و سراغ علاقه‌اش برود.

انسان دقیق که می‌شود می‌بیند گاهی برای نداشته‌های دیگران هم باید خدا را شکر کند.

لبنیاتیِ اسرارآمیزی هست در دوردست‌آباد که چراغی ندارد و چند ده صد پلّه ارتفاع دارد و غیر از ما مطلقاً مشتری ندارد. اول‌بار که تنهایی رفته بودم، همان پایین مغازه مشعلی دست گرفتم و از ارتفاعات بالا و بالاتر رفتم، درحالی‌که ناگهان دو خُفاش از کنارم پر کشیدند. ندایی درونی دعوتم کرد به سکنی گزیدن و راهب شدن و ریاضت پیشه کردن در این مکان که بی‌شباهت به شائولین و غارهای آن نواحی نبود. اما من برای خرید ماست و کشک آمده بودم و اهل منزل چشم‌انتظار بودند. پس باز هم بالاتر رفتم و در هیچ منزلی متوقف نشدم. آن‌گاه که از انانیت و نحنانیت نجات یافتم، با کشک به اتحاد رسیدم و ماست مرا در بر گرفت.