بریده‌هایی از کتاب پرتقال در جعبه ابزار

من در یک خاندان فنی به دنیا آمدم. در چهارسالگی از طرف مادرم مأموریت پیدا کردم فوق‌دکترای مهندسی بگیرم و برای خانواده افتخارآفرینی کنم. مادرم به آلبالوخشکه، کدو و فوق‌دکترا خیلی علاقه داشت

۱: پرتقال در جعبه ابزار شغل کارمندی برای من تحمل‌ناپذیر است، زیرا مرا از رسیدن به بزرگ‌ترین آرزو و هدف زندگی‌ام که ادبیات است بازمی‌دارد. چون من هیچ نیستم مگر ادبیات و نمی‌خواهم و نمی‌توانم چیز دیگری باشم؛ شغلم هرگز نمی‌تواند مرا بر سر ذوق آورد، به‌عکس حتی ممکن است حواس مرا به‌کلی پریشان کند. هرچیز که ادبیات نیست مرا ملول می‌کند و من از آن نفرت دارم، حتی گفت‌وگو درباره ادبیات. فرانتس کافکا

  پرتقال در جعبه ابزار چاپ دوم نویسنده: احمد ملکوتی خواه انتشارات کتاب قاف

امکانات خوش‌بودن بیشتر شد و استعداد خوشی خشک.

پدرم می‌گفت «تو توی نویسندگی چیزی نمی‌شوی.» من گفتم «آدم اگر قرار است نه توی مهندسی چیزی بشود نه توی نویسندگی؛ پس بهتر است سمت و سراغ علاقه‌اش برود.»

پدرم می‌گفت «تو توی نویسندگی چیزی نمی‌شوی.» من گفتم «آدم اگر قرار است نه توی مهندسی چیزی بشود نه توی نویسندگی؛ پس بهتر است سمت و سراغ علاقه‌اش برود.»

باید صبر می‌کردم. اما مسأله این بود که خبرهای بد به‌اندازه من صبور نبودند و برای رسیدن به من از هم سبقت می‌گرفتند.

آدم‌ها تاریخ انقضا دارند. یک‌روز از خواب بیدار می‌شوند و می‌بینند خراب شده‌اند. دیگر خوش نمی‌گذرد. وقت خوش نیست. بیهوده توی تاریخ کش می‌آیند و در بستر زمان طول می‌کشند. الکی طول می‌کشند.

سفره را بغل بخاری پهن کرده بودم و آفتاب هم خودش پهن بود کف اتاق.

نمی‌توان به لذت زیبایی هستی رسید، مگر از خلال تجربه‌ای اخلاقی و بدون غرور.

آدم‌ها تاریخ انقضا دارند. یک‌روز از خواب بیدار می‌شوند و می‌بینند خراب شده‌اند. دیگر خوش نمی‌گذرد. وقت خوش نیست. بیهوده توی تاریخ کش می‌آیند و در بستر زمان طول می‌کشند. الکی طول می‌کشند.

آدم‌ها تاریخ انقضا دارند. یک‌روز از خواب بیدار می‌شوند و می‌بینند خراب شده‌اند. دیگر خوش نمی‌گذرد. وقت خوش نیست. بیهوده توی تاریخ کش می‌آیند و در بستر زمان طول می‌کشند. الکی طول می‌کشند.

تنها آرزوی پدر و مادرم این بود که من یک مهندس‌فیلسوفِ صدراییِ عارف‌ْمسلکِ سبکِ قاضیِ نجارِ متشرعِ برق‌کارِ خیّرِ لوله‌بازکنِ متمدنِ گرافیستِ متدینِ پزشکِ طراح دکورهای‌داخلی بشوم و من حتی نتوانستم این تنها آرزوی‌شان را جامه عمل بپوشانم و هیچ به آن نپوشاندم.

علی‌أیّ‌حال، فقیر هرچه در فقره خُلقیات و جزئیات رفتار و کردار این نسل و نوگلان شکفته در این عصر عمیق می‌شوم، حتمیت و قطعیتم افزون‌تر که: ما نه به دست اجانب، نه ارزشی، نه ریزشی، نه سبز و زرد و قهوه‌ای... که به دست این نسل نابود می‌شویم: محصولات مهدغولک‌ها.

«مَرد مثل وجود است. مفهومش اعرف اشیاء است و کُنهَش در غایت خفا...»

شغل کارمندی برای من تحمل‌ناپذیر است، زیرا مرا از رسیدن به بزرگ‌ترین آرزو و هدف زندگی‌ام که ادبیات است بازمی‌دارد. چون من هیچ نیستم مگر ادبیات و نمی‌خواهم و نمی‌توانم چیز دیگری باشم؛ شغلم هرگز نمی‌تواند مرا بر سر ذوق آورد، به‌عکس حتی ممکن است حواس مرا به‌کلی پریشان کند. هرچیز که ادبیات نیست مرا ملول می‌کند و من از آن نفرت دارم، حتی گفت‌وگو درباره ادبیات. فرانتس کافکا

پناه می‌برم به خدا از متصل‌المضطربیِ مادرِ ایرانی. پناه می‌برم به خدا. که در اوقات فراغتش هم غصه می‌خورد.

من فقط آدامس آیدین که صرفاً با گوشت‌کوب تکه می‌شد و لازم بود نیم‌ساعت در دهان خیس بخورد، استعمال می‌کردم. آدامس‌های‌مان را به هم هدیه دادیم. آدامس مستحکمِ آیدین، امتحان سختی برای دندان‌هایش بود. با لحن مهربانی که مختص متموّلین است و فقط یک مرفّه از عهده ادایش به خوبی برمی‌آید پرسید: «اینا سفت نیست عزیزم؟ دندونات خراب نشه. اونا خوش‌مزه‌تر نیست؟» حتی اگر «عزیزم» را آن‌قدر زیبا تلفظ نمی‌کرد، من باز هم حق را به او می‌دادم

انسان دقیق که می‌شود می‌بیند گاهی برای نداشته‌های دیگران هم باید خدا را شکر کند.

نفسِ نوشتن در نظر پدرم اشکالی نداشت، به‌شرطی‌که مزاحم مهندسی نشود