بریده‌هایی از کتاب شهر خرس

دین امری است بین شما و دیگر مردم؛ پر از تفسیر و تئوری و عقاید مختلف. ولی ایمان... فقط بین تو و خداست.

جاهایی مثل اینجا چشم امیدشان به جوانانشان است، چون تنها آن‌ها هستندکه به یاد ندارند اوضاع قبلاً بهتر بود. این می‌تواند یک موهبت باشد. پس آن‌ها هم تیم جوانانشان را با همان ارزش‌هایی تربیت می‌کنند که اجدادشان با آن این جامعه را ساختند: سخت کار کن، هر بلایی سرت آمد، شکایت نکن و دهنت را ببند، و به آن عوضی‌هایی که در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند نشان بده ما واقعاً اهل کجاییم.

اگر صادق باشی، سرت کلاه می‌گذارند، اما صادق باش. اگر مهربان باشی، از سر خودخواهی متهمت می‌کنند، اما مهربان باش. تمامی خوبی‌های امروزت فردا به دست فراموشی سپرده می‌شود، اما خوبی کن.

فرق واضحی هست بین بچه‌های خانواده‌های فقیر و بقیه‌ی بچه‌ها. و چقدر آدم ناگهان پیر می‌شود وقتی که این فرق را بفهمد.

آدم‌ها گه‌گداری از خودشان می‌پرسند: «به‌خاطر عشقه که دارم به این ازدواج ادامه می‌دم یا فقط به این دلیله که نمی‌خوام کس دیگه‌ای بیاد و مزاحمم بشه و بخواد از اول من رو بشناسه؟»

هر کسی پیش از اتفاق افتادن یک فاجعه هزاران آرزو دارد، اما پس از آن فقط یک آرزو. وقتی نوزادی به دنیا می‌آید، پدر و مادر برایش رؤیاهایی بی‌نظیر در سر می‌پرورانند، اما بیمار که شد تنها چیزی که می‌خواهند این است که همه چیز به حالت عادی برگردد.

وقتی پنجره‌ای می‌شکند، اتاق با چنان حجم شگفت‌آوری از شیشه پر می‌شود که باور نمی‌کنی این‌ها همه مال فقط یک پنجره بوده‌اند. مثل وقتی که بچه‌ای پاکت شیر را واژگون می‌کند و کل آشپزخانه را شیر برمی‌دارد؛ انگار شیر از پاکت که سرازیر می‌شود حجمش به شکلی نامحدود افزایش می‌یابد.

تعریف هیچ لغتی در دنیا سخت‌تر از «وفاداری» نیست. وفاداری همیشه به‌عنوان یک ویژگی مثبت شناخته می‌شود، چون مردم اکثراً معتقدند که بسیاری از کارهای خوبی که در حق هم می‌کنند به‌خاطر وفاداری است. مشکل فقط اینجاست که خیلی از کارهای بدی هم که در حق هم می‌کنیم دقیقاً به همین دلیل است.

هرگز نخواهد توانست بگوید چطور جرئت چنین کاری را پیدا کرد، اما شاید آدم وقتی مدام بترسد به جایی می‌رسد که از ترسیدن خسته می‌شود.

وقتی پانزده ساله‌ای، دوستانی داری که گاه سال‌ها بعد دوباره پسشان می‌گیری.

صبح روز بعد از راه می‌رسد. همیشه از راه می‌رسد. زمان همیشه با یک شتاب می‌گذرد، این احساسات هستند که سرعت‌های متفاوتی دارند. هر روزی ممکن است به اندازه‌ی یک عمر طول بکشد یا به اندازه‌ی چشم‌برهم‌زدنی؛ بسته به اینکه چگونه بگذرد.

کلمات درهم‌وبرهم‌اند اما مادرش آن‌ها را پایین کاغذ بازنویسی کرده تا راحت‌تر بخواندشان: اگر صادق باشی، سرت کلاه می‌گذارند، اما صادق باش. اگر مهربان باشی، از سر خودخواهی متهمت می‌کنند، اما مهربان باش. تمامی خوبی‌های امروزت فردا به دست فراموشی سپرده می‌شود، اما خوبی کن.

تعرض برای متعرض فقط چند دقیقه طول می‌کشد، اما برای قربانی تا ابد.

عشق پدر و مادر به بچه چیز عجیبی است. عشق ما به هر کسی نقطه‌ی آغازی دارد اما عشق به بچه این‌طور نیست. نقطه‌ی آغاز ندارد، همیشه بچه‌مان را دوست داشته‌ایم،

دین امری است بین شما و دیگر مردم؛ پر از تفسیر و تئوری و عقاید مختلف. ولی ایمان... فقط بین تو و خداست

هرصبح با این حس بیدار می‌شود که یکی یک زندگی بهتر را از او دزدیده؛ دردی شبح‌وار و غیر قابل تحمل بین آنچه باید می‌بود و آنچه هست. تلخکامی می‌تواند آدم را از درون بجود، می‌تواند خاطراتت را از نو بنویسد؛ جوری که همه‌ی صحنه‌های مجرمانه را پاک کند تا در آخر تو بمانی و فقط کارهای خوبی که کرده‌ای.

آن‌ها هنوز جدول‌ضرب را بلد نبودند اما خوب می‌دانستند که تیم بدون وابستگی و اتحاد هیچ معنایی ندارد. این هم یک مسئله‌ی بزرگ است و هم کوچک؛ این که بدانی هستند کسانی که هیچ‌وقت رهایت نمی‌کنند.

آمات هر شب اسکیت‌هایش را بغل می‌گیرد و می‌خوابد. سرایدار پیست همیشه سربه‌سرش می‌گذارد که: «بدبخت مادرت چه زجری کشیده تا تو رو با این اسکیت‌ها به دنیا بیاره.»

ومایا خواهد فهمید، ده سال بعد، که او هنوز هم شب‌ها موقع خواب چراغ‌ها را خاموش نمی‌کند.

تعرض برای متعرض فقط چند دقیقه طول می‌کشد، اما برای قربانی تا ابد.