بریده‌هایی از کتاب همپای صاعقه

سؤال من از شما این است که توی این چندین ماه، شما به چه صورتی گوسفندهای خودت را برای چریدن به منطقه‌ی تحت اشغال دشمن می‌بری؟ از کدام شیارها و زمین‌ها رد می‌شوی که خودت و گله‌ات گیر سربازهای عراقی نمی‌افتید؟

همّت با رد و بدل کردن چند پیام بی‌اساس و کاذب و فریب دادن عراقی‌ها، ضمن آزمایش و تشخیص استعداد توپخانه‌ی سپاه چهارم در منطقه، به جرأت می‌توانم بگویم که نزدیک به پنج هزار گلوله‌ی آنها را به هدر داد؛ آن هم در موقعیتی که هیچ نیروی خودی‌یی در منطقه نبود که از این اجرای آتش سنگین دشمن آسیب ببیند.

برادر جهروتی‌زاده گفت: پس شما ساعت شش بعدازظهر اینجا باشید تا از دوکوهه برویم به انبار و مین‌ها را بیاوریم. ما پیش خودمان فکر می‌کردیم که می‌رویم به یک انبار پر از مین، مین‌های مورد نیاز را توی گونی می‌ریزیم و کول می‌گیریم و به دوکوهه می‌آوریم.

از آنجا که دستمان از بابت خشاب اضافی و حتی جیب خشاب خالی بود، نفرات آن گروهان را به صف کردیم؛ یکی یکی می‌آمدند و ما فشنگ‌ها را با بیل انفرادی توی جیب بادگیر و یا داخل چفیه‌ی آنها خالی می‌کردیم.

در این پادگان، تنوع جالبی از چهره‌ها، زبان‌ها و لهجه‌های اکثر مناطق کشور در دوکوهه به وجود آمده بود. انگار ایران اسلامی، از هر خطه‌ی خود، جمعی از بهترین فرزندانش را گلچین کرده و به دوکوهه فرستاده بود.

آقای همّت معمولاً چگونگی اجرای مانور در عملیات و محل استقرار یگان‌ها و قسمت‌ها و عارضه‌های زمین را با استفاده از قسمت‌های دست خود (انگشتان، مشت گره کرده، ساعد، آرنج، بازو و کتف) تشریح می‌کرد و این عادت، به لحاظ سهولت و سرعت، در کار توجیه مخاطب بود. او آن شب هم با همین شیوه‌ی خاص خودش، برای فرماندهان گروهان‌ها توضیح داد

در حقیقت، این اقدام عراق با هدف سیاسی و برای افزایش فشار بین‌المللی به ایران انجام گرفت؛ به طوری که علی‌رغم شکست از ایران، حامیان بغداد حاضر نشدند هیچ‌گونه امتیازی به ایران مبنی بر محکوم کردن متجاوز و پرداخت خسارت به ایران واگذار کنند. در چنین شرایطی، ایران چه راه حلی به جز ادامه‌ی پیکار در برابر خود می‌دید؟

بدین ترتیب، پس از یک سال و نیم نبرد، «سرعتِ عمل» نیروهای مسلّح جمهوری اسلامی ایران در سازماندهی یگان‌های رزمی و نقل و انتقال سریع نیروها به مناطق عملیاتی، مهم‌ترین عامل در کسب پیروزی بر دشمن به شمار می‌آمد.