بریده‌هایی از کتاب فرستاده

ما گزارش‌هایی داشتیم حاکی از اینکه رهبران ارشد طالبان، مشارکت بالای مردم را در انتخابات کشور شکستی استراتژیک قلمداد می‌کردند

(رهبرانی که به جای منافع ملی به دنبال منافع شخصی بودند) ملت را ضعیف کرد.

اسامه بن‌لادن در سال ۱۹۹۶، پس از اینکه رژیم سودان اخراجش کرد، به افغانستان رفت و در مجموعه محل زندگی خالص، در نزدیکی شهر جلال‌آباد اقامت گزید. او و ملاعمر، رهبر طالبان، معامله‌ای کردند که طبق آن القاعده اجازه داشت در افغانستان پایگاهی عملیاتی بسازد و در عوض، این گروه تروریستی رژیم طالبان را حمایت می‌کرد. این روالی غیرعادی بود. معمولاً یک دولت یک گروه تروریستی را حمایت می‌کند؛ اما اینجا یک گروه تروریستی داشت دولتی را حمایت می‌کرد. القاعده به افغانستان بودجه می‌داد و در ساخت‌وساز و دیگر زمینه‌ها نیز کمک‌های فنی ارائه می‌کرد.

پرسیدم که چرا افغان‌ها تنزل پیدا کردند. پاسخم این بود که ناکامی‌های سیاست افغان (رهبرانی که به جای منافع ملی به دنبال منافع شخصی بودند) ملت را ضعیف کرد. این ناکامی‌های سیاسی در ادامه به فجایع ژئوپولتیکی منجر شد که مغول‌ها و اتحاد جماهیر شوروی را قادر ساخت کشور را ویران کنند. آن‌طور که در دانشگاه شیکاگو آموختم این داستان مشترک سقوط تمام قدرت‌های بزرگ است.

مادران افغان بلای جان آینده‌ی اقتصاد کشور بودند؛ چون به جای اینکه فرزندان‌شان را تشویق کنند که کارآفرین شوند، تشویق‌شان می‌کردند که کارمند دولت شوند.

توانایی و تمایل ایالات متحده برای جذب مهاجران، به این کشور امکان داده است تا از خطرات پیرشدن جمعیت برهد؛ پدیده‌ای که تقریباً تمام کشورهای پیشرفته دنیا دارند به آن مبتلا می‌شوند. دلیل اجازه دادن به مهاجرانِ دارای مهارت‌های بالا، برای ورود به کشور به‌نظر من، خود واضح است.

از طریق چنین تعهداتی است که ایالات متحده می‌تواند در بازی طولانی ارتقا نیروهای سیاسی میانه‌رو در چین، روسیه و جهان اسلام سهیم باشد.

رئیس‌جمهوری و کنگره باید از این بررسی موردی و دیگر موارد مشابه درس بگیرند و به سفرا و مسئولین اطلاعات اجازه دهند تا جوانب احتیاط را رعایت کنند و در حمایت از احزاب آزادی‌خواه، در انتخابات‌های حساس از اختیارات خود استفاده کنند.

رئیس‌جمهوری، بوش و کرزی اعلامیه همکاری استراتژیک ایالات متحده و افغانستان را در ۲۳ مه ۲۰۰۵، در واشنگتن دی سی امضاء کردند. در این اعلامیه از همکاری سیاسی و اقتصادی هم بحث شده بود، اما شروط امنیتی مهم‌ترین بخش آن بودند. طرفین عهد کردند «در شرایطی که افغانستان احساس کند که تمامیت ارضی، استقلال و یا امنیتش مورد تهدید قرار گرفته و یا به خطر افتاده است، در خصوص انجام اقدامات مناسب با یکدیگر مشورت کنند». نیروهای نظامی ایالات متحده «به پایگاه هوایی بگرام و تأسیسات آن و تأسیسات دیگر مکان‌هایی که می‌تواند توسط طرفین تعیین شود، همچنان دسترسی خواهند داشت». این توافق همچنین، آزادیِ عمل نیروهای ایالات متحده را تصریح می‌کرد (که شرطی جنجالی در محافل حقوق بشر بود).

من و همکارانم در شورای امنیت ملی مقاله‌ای تاکتیکی را با یک برنامه سه مرحله‌ای افزایشی برای آزادسازی عراق تدوین کردیم. در نقطه شروع، این مقاله با اختصاص تمامی کمک‌ها به اپوزسیون عراق که کنگره در دسترس قرار داده بود، بهره جستن از قانون آزادسازی عراق را الزامی ساخت. مرحله بعد مسلح کردن مخالفان بود. مرحله نهایی شامل اقدام مستقیم نظامیِ ایالات متحده به‌منظور محافظت از جنوب عراق، تضعیف صدام و برانگیختن یک قیام بود.