بریده‌هایی از کتاب فرستاده

نقالان اشعاری در مورد پسران او حسن (ع) و حسین (ع) نیز می‌خواندند. زمانی‌که حسین (ع) در نبرد کربلا به قتل می‌رسید، روایت به اوج خود می‌رسید. در این لحظه نقال مسن‌تر از خود بی‌خود می‌شد و هق‌هق می‌گریست؛ انگار که فقط چند روز از قتل حسین (ع) گذشته و نه قرن‌ها. این اندوه واقعی بود و نشان‌دهنده‌ی غمی که مسلمانان شیعه هنوز هم آن را حس می‌کنند؛ که چرا نتوانستند حسین (ع) را در این جنگ مهم یاری دهند. اما حتی مایی که میان جمعیت بودیم و از شیعیان هم نبودیم، با شنیدن سرنوشت حسین (ع) متأثر می‌شدیم،

هر طرحی مبنی‌بر گسترش شورای امنیت، نیازمند این است که سنای آمریکا معاهده سازمان ملل متحد در این رابطه را اصلاح کند که نیازمند رأی دو سوم (اکثریت) است

در مقام سفیر به شوخی می‌گفتم که مادران افغان بلای جان آینده‌ی اقتصاد کشور بودند؛ چون به جای اینکه فرزندان‌شان را تشویق کنند که کارآفرین شوند، تشویق‌شان می‌کردند که کارمند دولت شوند.

ظریف همچنین اشاره کرد که نهادهای امنیتی عراق باید از نو ساخته شوند (آن‌ها نمی‌توانند اصلاح شوند). او از بعثی‌زدایی شدید حمایت کرد. همچنین بحث کردیم که عراقی‌ها در برابر حمله ایالات متحده چه واکنشی نشان دادند. ولی الان با خودم می‌گویم کاش هشدارهای ظریف را در مورد بی‌ثباتی‌ای که در دوران پس از جنگ، عراق را غرق در خود خواهد کرد، جدی می‌گرفتم.

مسکو واقعاً از چشم‌انداز هسته‌ای ایران احساس خطر می‌کرد؛ اما نمی‌خواست روابط بین ایران و غرب عادی‌سازی شود؛ این باعث می‌شد که ایران از روسیه رو بگرداند. بنابراین، حالت ایده‌آل برای روسیه این بود: خصومت بین ایران و غرب، بدون جنگ و همراه با محدودیت‌هایی علیه سلاح‌های هسته‌ای ایران.

در آن زمان کابل تقریباً شهری جهانی بود. هندی‌ها برای خرید کالاهایی که در اقتصاد سوسیالیست خودشان در دسترس نبود، به آنجا می‌آمدند. دبیرکل سازمان ملل، بان کی مون، بعدها به من گفت زمانی‌که در دهلی در مقام سیاست‌مدار مشغول فعالیت بود، همیشه قبل از سفر به کابل به دوستانش اطلاع می‌داد. آن‌ها هم لیستی از کالاهایی که در دهلی موجود نبود، به او می‌دادند تا برای‌شان بیاورد. شلوار لی یکی از اقلام معروف بود.

چه بخواهیم، چه نخواهیم افزایش بی‌نظمی در جهان، ایالات متحده را وادار خواهد کرد که تحت شرایط سخت، درگیر دولت‌سازی و ملت‌سازی شود

در یکی از جلسات شورای امنیت ملی موضوع را مستقیم با رئیس‌جمهوری، بوش، مطرح کردم. او به من اجازه داد تا ایرانیان را وارد ماجرا کنم. سپس حکیم به ایران رفت. حکیم در بازگشت به من گفت که ایرانی‌ها تمایل دارند وارد گفت‌وگو شوند. تهران گروهی را از وزارتخانه‌های امور خارجه و وزارتخانه‌های امنیتی تشکیل داد تا در این جلسه در بغداد شرکت کنند. برنامه‌ریزی کردم که اگر مبحثی غیر از عراق مطرح شد به آن نپردازم؛ چون فقط در مورد عراق اجازه داشتم. به‌دلایلی که برایم نامشخص باقی ماند، واشنگتن تغییر موضع داد و در لحظه آخر این جلسه را لغو کرد. حکیم به من گفت که ایرانی‌ها از این اتفاق نتیجه گرفتند که آمریکایی‌ها قابل‌اعتماد نیستند و در تعهدات دیپلماتیک با ایران جدیت ندارند.

از طالبانی خواستم در مذاکرات قانون اساسی وارد شود تا از حفظ حقوق بشر به‌طور عام و حقوق زنان به‌طور خاص، اطمینان حاصل شود. او پذیرفت و قول داد که نمی‌گذارد عراق به جمهوری اسلامی بدل شود.

این سند استدلال می‌کرد که ایالات متحده باید از سربرآوردن یک رقیب همتا جلوگیری کند. در آن عنوان شده بود که «اولین هدف ما این است که از ظهور مجدد رقیبی تازه، خواه در قلمرو اتحاد جماهیر شوروی سابق، خواه در هر جای دیگر جلوگیری کنیم. این کار تهدیدی خواهد بود بر نظمی که قبلاً اتحاد جماهیر شوروی تحمیل کرده بود.» «راهنمای سیاست دفاعی»