بریده‌هایی از کتاب رحمت واسعه

مصیبت هزارساله وقتی تأمّل می‌کنیم، می‌بینیم همۀ قضایای امام‌حسین (ع) در یک روز واقع شد و وقتی مردم کوفه و بصره از قضیۀ قتل آن حضرت (ع) مطلع شدند، ناراحت شدند و از ابتلای آن حضرت و شهادت و اسارت اهل‌بیت (ص) خدا می‌داند که اهل ایمان چقدر ناراحت بودند، به‌حدی که گویا باورشان نمی‌شد. در طول این مدت دل اهل ایمان خون بود. اما ما بیش از هزار سال است که گرفتاریم و حضرت‌حجت گرفتار است و دشمن‌ها نمی‌گذارند بیاید و او را حبس کرده‌اند. آیا حبسی از این بالاتر که نتواند خود را در هیچ آبادی نشان دهد و خود را معرفی کند؟

این همه ودایع، کتب، مخازن علم، روایات و ادعیه در اختیار ما گذاشته‌اند، به‌گونه‌ای که اگر کسی بخواهد امامی را حاضر بیابد یا صدایش را از نوار گوش دهد یا در خدمتشان باشد تا مطالب آن‌ها را استماع کند (نه اینکه خود در محضر آن‌ها صحبت کند) بهتر از این‌ها پیدا نمی‌کند. همه‌چیز در دسترس ماست؛ ولی حالمان مانند حال کسانی است که هیچ ندارند؛ نه به قرآن قائل‌اند، نه به عترت و نه روایات آن‌ها را قبول دارند! اگر ائمۀ اطهار (ص) حاضر بودند، باز باید به همین روایاتشان عمل کنیم.

همین سَلوه و آرامش قلبی برای کسی که به شمایل امام زمان نگاه کند نیز حاصل می‌شود.

به تربت سیدالشهدا (ع) اعتقاد فوق‌العاده‌ای داشت. کم نیستند کسانی که به توصیۀ ایشان، با استفاده از تربت شفا یافته‌اند. توصیه می‌کرد که مقدار کمی از تربت امام‌حسین (ع) را با آب زمزم مخلوط کنند و هر روز مقدار اندکی از آن را به قصد شفا به بیمار بدهند. چه بسیارند بیمارانی که از همۀ پزشکان ناامید شده بودند؛ ولی با تربت پاک سیدالشهدا (ع) شفا یافتند.

اهل‌بیت (ص) را هادیان طریق توحید می‌دانست و راه رسیدن به معارف الهی را شناخت و معرفت به آن‌ها می‌دانست. بر این اعتقاد راسخ بود که: «معرفت ائمه (ص) وقتی بالا برود، به معرفت خدا می‌رسد؛ چون این‌ها باب‌اند».

زیارت را با آدابش به‌جا می‌آورد و می‌فرمود: از اهمّ آداب زیارت این است که بدانیم بین حیات معصومین (ص) و مماتشان هیچ فرقی وجود ندارد؛ یعنی الآن هم امام حیّ است و حرفت را می‌شنود.

حضرت سیدالشهدا (ع) با اختیار خود آن‌همه مصائب و شهادت و اسارت اهل‌وعیال خود را تحمل نمود؛ زیرا پیوسته و حتی در روز عاشورا بر آن حضرت عرضه می‌شد که یا نصر و پیروزی را انتخاب کنند یا لقاءالله و معاهده و پیمانی را که با خدا بسته است، ولی ایشان با اختیار خود آن مقامات عالیه را انتخاب کردند.

شهادتِ نزدیکان انسان، خودش یک کرامتی از خداست. شهادت _ اگر حسابش را بکنیم _ موجب مسرّت است، نه موجب حزن؛ این حزنی که در انسان پیدا می‌شود، به‌خاطر این است که آن [شهید] رفت آن اتاق و ما ماندیم این اتاق. دیگر فکر این را نمی‌کنیم که او حالش از حال ما بهتر است؛ ما ناراحتی داریم، او راحت است. فکر این را نمی‌کنیم که الآن چه [چیزهایی] خدا برای او قرار داده، و ما معلوم نیست چطوری برویم؟ آیا با ایمان می‌رویم، یا نه؟ او با ایمان رفت و آن هم این‌طور، شهید رفت

بعد از شهادت حضرت حسین‌بن‌علی (ع)، حضرت‌زینب (س) در اسارت، آن‌چنان مردانه خطبه می‌خواند که گویی در تخت سلطنت قرار دارد. امام‌سجاد (ع) در حال اسارت و درحالی‌که غُل جامعه به گردن داشت، به سائل، شاهانه کمک می‌کند. ما چنین بزرگانی داریم که همه چیز ما از آن‌هاست، ولی گویا آن‌ها را نداریم!

اگر می‌خواهید زیارت، زیارتی اساسی باشد، باید قلبتان هم همان را بگوید که زبانتان می‌گوید؛ یعنی قلب هم همان چیزی را درک کند که در زیارت‌نامه قرائت می‌شود.

توسل به قرآن هم آرام‌بخش دل‌هاست؛ «النّظَرُ إِلَی الْمُصْحَفِ عِبادَةٌ» (نگریستن به قرآن عبادت است).

عبادات شروط زیادی دارد که معلوم نیست بتوانیم آن‌ها را رعایت کنیم و از عهدۀ آن‌ها برآییم؛ اما دوستی و دشمنی شرطی ندارد و دوست خدا و دوستِ دوستِ خدا شدن به اندک چیزی حاصل می‌شود و آسان است.

التزام قلبی، بر اصل نماز مقدم است؛ زیرا فاسق تارک‌الصلاة [نه کافر] اگر در راه ائمه (ص) باشد، در راه نجات است. برعکس، کسی که به آن‌ها اعتقاد نداشته باشد و از امامت انحراف داشته باشد، هلاک است، اگرچه نماز بخواند؛ چون اعتقادش خراب است.

انبیا و ائمه (ص) نیامده‌اند که بگویند مردم از دنیا هیچ بهره‌ای نداشته باشند؛ بلکه آمده‌اند طریقۀ دنیاداری با سعادت و عزت و... را هم به ما نشان بدهند. انفاق، احسان، صداقت، دوستی و محبت و در فکر هم بودن یکی از راه‌های سعادت دنیوی ماست.

خدا کند در ما عشقی پیدا شود به مجموع قرآن و عترت

وصیت کرده بود که از ثلث مانده‌هایش، مجلس عزا و روضۀ امام حسین (ع) اقامه شود. شاید می‌خواست با زبان حال بگوید که حدود هشتاد سال عزاداری و روضه و عرض ارادت به ساحت حضرت اباعبدالله‌الحسین (ع) هنوز کافی نیست

داروی عین، شین، قاف (عشق) طلب کن و مصرف کن تا خسته نشوی».

محبوب‌ترین بندگان نزد خداوند متعال، کسی است که خدا او را بر [تسلط بر] نفسش یاری کرده و او اندوه را لباس زیرین و بیم [از خدا] را لباس روی خود قرار داده است).

تمام ایام زیارتی را با برخی علما و با پای پیاده به کربلا مشرف می‌شد.

فرموده‌اند: «نَحْنُ صُبَّرٌ وَ شِیعَتُنَا أَصْبَرُ مِنَّا لِأَنَّا صَبَرْنَا بِعِلْمٍ وَ شِیعَتُنَا صَبَرُوا عَلَی مَا لَا یعْلَمُون». (ما صبور هستیم و شیعیان ما صبورتر از ما هستند؛ زیرا ما از روی دانایی صبر می‌کنیم و شیعیان ما بر آنچه نمی‌دانند، صبر می‌کنند)