بریده‌هایی از کتاب رحمت واسعه

آنچه معاویه و یزید بالفعل داشتند، ما بالقوه داریم. خیلی به خود مغرور نشویم. این‌طور نیست که آن‌ها از جهنم آمده باشند و ما از بهشت. به خدا پناه می‌بریم!

هنگام تشرف به حرم، اذن دخول می‌خواند و اشک را نشانۀ اذن‌دادن می‌دانست. معتقد بود که گریه، تنها یک اتفاق فیزیکی نیست، رابطۀ انسان با عالم بالاست و اشک نشانۀ این ارتباط است. اگر اشکی آمد، علامت این است که به تو اذن داده‌اند.

وای بر کسانی که مدعی قرب به خدا هستند؛ اما ولیّ او را نمی‌شناسند!

فرموده‌اند که در آخرالزمان این دعای فرج را که دعای تثبیت در دین است، بخوانیم: «یا اللهُ، یا رَحْمَنُ، یا رَحیمُ، یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ، ثَبِّتْ قَلْبی عَلی دینِک» (ای خدا، ای رحمت‌گستر، ای مهربان، ای زیروروکنندۀ دل‌ها، دل مرا بر دینت ثابت و استوار گردان)؛ یعنی آن مرتبه‌ای از ایمان را که به من منت نهادی، حفظ کن، نه اینکه مسلمان باشد و به همان باقی باشد؛ چون این معنای تثبیت در دین نیست.

آنچه معاویه و یزید بالفعل داشتند، ما بالقوه داریم. خیلی به خود مغرور نشویم. این‌طور نیست که آن‌ها از جهنم آمده باشند و ما از بهشت. به خدا پناه می‌بریم!

می‌فرمود: یکی از نعمت‌های بزرگی که خدا به ما داده است، همین حرم حضرت‌رضا (ع) در ایران است. زیارت حرم امام رضا (ع) نعمت بزرگی است که در اختیار ایرانی‌هاست. عظمتش را خدا می‌داند.

معتقد بود که گریه، تنها یک اتفاق فیزیکی نیست، رابطۀ انسان با عالم بالاست و اشک نشانۀ این ارتباط است. اگر اشکی آمد، علامت این است که به تو اذن داده‌اند.

همیشه حق و باطل مثل حسین (ع) و یزید وجود دارد و کار مردم هم یا جنگ در کنار یزید یا در رکاب امام‌حسین (ع) است

تنها وسیلۀ آرامش دل، ذکر الله است، ولی ما بر اسباب تکیه می‌کنیم و از مُسَبّب‌الاسباب غافل هستیم و حال‌اینکه خداوند متعال می‌فرماید: أَنَّ الْقُوَّة لِلَّهِ جَمیعاً (قدرت و توانایی همگی فقط از آن خداست).

فرموده‌اند که در آخرالزمان این دعای فرج را که دعای تثبیت در دین است، بخوانیم: «یا اللهُ، یا رَحْمَنُ، یا رَحیمُ، یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ، ثَبِّتْ قَلْبی عَلی دینِک» (ای خدا، ای رحمت‌گستر، ای مهربان، ای زیروروکنندۀ دل‌ها، دل مرا بر دینت ثابت و استوار گردان)؛ یعنی آن مرتبه‌ای از ایمان را که به من منت نهادی، حفظ کن، نه اینکه مسلمان باشد و به همان باقی باشد؛ چون این معنای تثبیت در دین نیست.

«شِیعَتُنَا أَصْبَرُ مِنَّا وَ ذَلِکَ أَنَّا صَبَرْنَا عَلَی مَا نَعْلَمُ وَ صَبَرُوا عَلَی مَا لَا یَعْلَمُون» (شیعیان ما صابرتر از مایند؛ چراکه ما بر آنچه [از غیب] می‌دانیم، صبر می‌کنیم و آن‌ها بر آنچه [از غیب] نمی‌دانند، صبر می‌کنند)

حتی از این‌ها بالاتر [نقل شده که] ابن‌عباس و حضرت‌سیدالشهدا (ع) [باهم] بودند، یک نفر آمد از ابن‌عباس مسئله‌ای را سؤال کرد. سیدالشهدا (ع) جوابش را داد. آن شخص گفت: از تو سؤال نکردم؛ یعنی از ابن‌عباس سؤال کردم. تا به این درجه [از اهل‌بیت (ص) دور بودند]. ابن‌عباس فرمود: «هَذا مِنْ مَعَادِنِ الْعِلْمِ» (او از معادن علم است، او را با دیگران قیاس نکن).

منتقم خون حسین روایت دارد که امام زمان (عج) که ظهور فرمود، به اهل عالم پنج ندا می‌کند. این ندا بدون هیچ دستگاهی و [دخالت] اختراعی، به همه می‌رسد. به هرکسی به لغت (زبان) خودش می‌رسد. در عالم؛ نه در این پنج قاره یا …. [حضرت ندا می‌فرماید:] «ألا یَا أَهْلَ الْعالَمِ إِنَّ جَدّی الْحُسَیْنَ قُتِلَ عَطْشاناً،… ألا یَا أهْلَ العَالَمِ إنَّ جَدّی الْحُسَیْنَ سَحَقُوهُ عُدْوَاناً».

هنگامی که حضرت سیدالشهدا (ع) از اسب بر روی زمین افتاد و لشکر اعداء به خیام حرم هجوم بردند، با زانو مقداری به‌سوی خیمه رفت و جمعیت را به نبرد با خود دعوت کرد و فرمود: «یا شیعَة آلِ أَبی سُفیانَ، إِن لَمْ یَکُنْ لَکُم دینٌ و کُنْتُمْ لاتَخافُونَ الْمَعادَ، فَکُونُوا أَحْراراً و ارْجِعُوا إِلی أَحْسابِکمْ إِنْ کنْتُمْ عَرَباً کَما تَزْعَمُونَ، أَنَا الَّذی اُقاتِلُکمْ وَ اَنْتُمْ تُقاتِلُونَنی وَ النِّساءُ لَیْسَ عَلَیهِنَّ جُناحٌ» (ای دنباله‌روان آل ابی‌سفیان، اگر دین ندارید و از قیامت نمی‌ترسید، آزاده باشید و اگر عرب هستید،‌ همان‌طور که چنین می‌پندارید، به نژادهای خود بازگردید. من با شما می‌جنگم و شما با من و بر زنان گناهی نیست).

همیشه حق و باطل مثل حسین (ع) و یزید وجود دارد و کار مردم هم یا جنگ در کنار یزید یا در رکاب امام‌حسین (ع) است.

«وَفّقَنَا اللهُ لِلْعِلْمِ النّافِعِ وَ لِلْعَمَلِ الصّالِحِ وَ لِلتُّوفِیقِ لِمَا یُحِبُّ وَ یَرْضَی» (خداوند ما را به فراگیری علم نافع و انجام عمل صالح موفق بدارد و توفیق دهد که آنچه محبوب و مورد رضای اوست، انجام دهیم

خداوند می‌فرماید: یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ (خداوند آن مؤمنین را دوست دارد و آنان خدا را دوست دارند).

«وَاجْعَلْ... قَلبِی بِحُبّکَ مُتَیِّماً» (و دل مرا سرگشته و دیوانۀ محبت خود قرار ده)

اگر اشکی از چشم آمد، علامت این است که به تو اذن داده‌اند)

ما باید اهل محاسبه باشیم، هرچند اهل توبه نباشیم و تدارک نکنیم، خودِ محاسبه مطلوب است. اگر بدانیم فلان روز حسینی و فلان روز یزیدی هستیم، بهتر از این است که اصلاً ندانیم یزیدی هستیم یا حسینی.