بریده‌هایی از کتاب رحمت واسعه

«شِیعَتُنَا أَصْبَرُ مِنَّا وَ ذَلِکَ أَنَّا صَبَرْنَا عَلَی مَا نَعْلَمُ وَ صَبَرُوا عَلَی مَا لَا یَعْلَمُون» (شیعیان ما صابرتر از مایند؛ چراکه ما بر آنچه [از غیب] می‌دانیم، صبر می‌کنیم و آن‌ها بر آنچه [از غیب] نمی‌دانند، صبر می‌کنند)

حتی از این‌ها بالاتر [نقل شده که] ابن‌عباس و حضرت‌سیدالشهدا (ع) [باهم] بودند، یک نفر آمد از ابن‌عباس مسئله‌ای را سؤال کرد. سیدالشهدا (ع) جوابش را داد. آن شخص گفت: از تو سؤال نکردم؛ یعنی از ابن‌عباس سؤال کردم. تا به این درجه [از اهل‌بیت (ص) دور بودند]. ابن‌عباس فرمود: «هَذا مِنْ مَعَادِنِ الْعِلْمِ» (او از معادن علم است، او را با دیگران قیاس نکن).

منتقم خون حسین روایت دارد که امام زمان (عج) که ظهور فرمود، به اهل عالم پنج ندا می‌کند. این ندا بدون هیچ دستگاهی و [دخالت] اختراعی، به همه می‌رسد. به هرکسی به لغت (زبان) خودش می‌رسد. در عالم؛ نه در این پنج قاره یا …. [حضرت ندا می‌فرماید:] «ألا یَا أَهْلَ الْعالَمِ إِنَّ جَدّی الْحُسَیْنَ قُتِلَ عَطْشاناً،… ألا یَا أهْلَ العَالَمِ إنَّ جَدّی الْحُسَیْنَ سَحَقُوهُ عُدْوَاناً».

«وَفّقَنَا اللهُ لِلْعِلْمِ النّافِعِ وَ لِلْعَمَلِ الصّالِحِ وَ لِلتُّوفِیقِ لِمَا یُحِبُّ وَ یَرْضَی» (خداوند ما را به فراگیری علم نافع و انجام عمل صالح موفق بدارد و توفیق دهد که آنچه محبوب و مورد رضای اوست، انجام دهیم

هنگامی که حضرت سیدالشهدا (ع) از اسب بر روی زمین افتاد و لشکر اعداء به خیام حرم هجوم بردند، با زانو مقداری به‌سوی خیمه رفت و جمعیت را به نبرد با خود دعوت کرد و فرمود: «یا شیعَة آلِ أَبی سُفیانَ، إِن لَمْ یَکُنْ لَکُم دینٌ و کُنْتُمْ لاتَخافُونَ الْمَعادَ، فَکُونُوا أَحْراراً و ارْجِعُوا إِلی أَحْسابِکمْ إِنْ کنْتُمْ عَرَباً کَما تَزْعَمُونَ، أَنَا الَّذی اُقاتِلُکمْ وَ اَنْتُمْ تُقاتِلُونَنی وَ النِّساءُ لَیْسَ عَلَیهِنَّ جُناحٌ» (ای دنباله‌روان آل ابی‌سفیان، اگر دین ندارید و از قیامت نمی‌ترسید، آزاده باشید و اگر عرب هستید،‌ همان‌طور که چنین می‌پندارید، به نژادهای خود بازگردید. من با شما می‌جنگم و شما با من و بر زنان گناهی نیست).

خداوند می‌فرماید: یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ (خداوند آن مؤمنین را دوست دارد و آنان خدا را دوست دارند).

همیشه حق و باطل مثل حسین (ع) و یزید وجود دارد و کار مردم هم یا جنگ در کنار یزید یا در رکاب امام‌حسین (ع) است.

اگر اشکی از چشم آمد، علامت این است که به تو اذن داده‌اند)

«وَاجْعَلْ... قَلبِی بِحُبّکَ مُتَیِّماً» (و دل مرا سرگشته و دیوانۀ محبت خود قرار ده)

ما باید اهل محاسبه باشیم، هرچند اهل توبه نباشیم و تدارک نکنیم، خودِ محاسبه مطلوب است. اگر بدانیم فلان روز حسینی و فلان روز یزیدی هستیم، بهتر از این است که اصلاً ندانیم یزیدی هستیم یا حسینی.