بریده‌هایی از کتاب رحمت واسعه

[علاوه‌بر] این مجالس عزاداری برای سیدالشهدا (ع)، مناسب است که مجلس عزاداری برای خود حضرت امیر (ع) منعقد کنند. اگر آنجا [حق] غصب نمی‌شد، اینجا هم عاشورا پیدا نمی‌شد.

باید ملتفت باشید! دیگر چاره‌ای نیست، الا اینکه خودتان را به خدا بسپارید و متوسل شوید؛ یک دست شما قرآن و دست دیگر عترت باشد. عترت، معارفش در مثل نهج‌البلاغه است و اعمالش در مثلِ صحیفه سجادیه است و اعمال تکلیفی‌اش در مثل همین رساله‌های عملیه است. از اینها شما را خارج نکنند

شهادت، از موجباتِ سعادت است، هر فردی را بالا می‌برد، پایین نمی‌آورد.

شهادت _ اگر حسابش را بکنیم _ موجب مسرّت است، نه موجب حزن؛ این حزنی که در انسان پیدا می‌شود، به‌خاطر این است که آن [شهید] رفت آن اتاق و ما ماندیم این اتاق.

در خطبهٔ همام در شمار ویژگی‌های متّقین آمده است: «[أَمَّا اللَّیْلَ] فَصافّونَ أَقْدامَهُمْ تَالِینَ لِاَجْزاءِ الْقُرآنِ یُرَتِّلُونَهُ تَرْتِیلاً» (در شب [برای عبادت] پاهایشان را کنار هم قرار می‌دهند و قرآن را شمرده‌شمرده و با تدبر می‌خوانند).

بنا نبود آن حضرت از راه خرق عادت و اعجاز پیروز شود، وگرنه یک نفر هم لازم نبود، خود حضرت سیدالشهدا (ع) کافی بود.

اگر چشممان را به نهج‌البلاغه و صحیفه و خطب و بیانات ائمه (ع) دوخته بودیم، کارمان درست بود، علم و محبت و ایمان ما را بالا می‌برد.

محبت صادقانه محبت صادقانه این است که محبتِ مخالف در آن نباشد. هرکس به هرکدام از این چهارده معصوم (ع) محبت داشته باشد، کارش تمام است، فقط شرطش این است که محبتش راست باشد.

انسان غیر از دوستی و دشمنی هیچ ندارد و نمی‌تواند بگوید: از دوست‌داشتن و دشمن‌داشتن هم عاجزم. منتهی باید عینک بگذارد و دقت کند و ببیند که چه کسی و چه کار و چه خُلق و چه عقیده‌ای را دوست بدارد و چه چیز و چه کسی را دشمن بدارد؛ زیرا همین دوستی‌ها و دشمنی‌ها برای انسان می‌ماند

«یا اللهُ، یا رَحْمٰنُ، یا رَحیمُ، یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ، ثَبِّتْ قَلْبی عَلی دینِک

«یا اللهُ، یا رَحْمٰنُ، یا رَحیمُ، یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ، ثَبِّتْ قَلْبی عَلی دینِک

«وَاجْعَلْ... قَلبِی بِحُبِّکَ مُتَیَّماً» (و دل مرا سرگشته و دیوانهٔ محبت خود قرار ده) نفی موضوع خودبینی است و اینکه پروانه بشود و به نور رسد و نور شود. از خدا بخواهیم با جذبات او از خود فارغ شویم و بی‌خود گردیم تا نفهمیم و خود را در برابر عظمتش گم کنیم.

آیت‌الله بهجت به نقل از آیت‌الله شیخ عبدالکریم حائری (ره) می‌فرمودند: «مجالس عزا مستحبی است که هزاران واجب در آن است.»

برخی از شعائر اگر چه به‌خودی‌خود مستحب‌اند، اما در شرایطی که ترک آن‌ها باعث از بین رفتن دستورات و معارف دینی و تضعیف ایمان مردم شود، اقامه آن‌ها واجب کفایی خواهد بود.

مهم‌ترین ارکان اعتقادات، «امامت و ولایت» است که با تقویت آن سایر جنبه‌های اعتقادی هم تقویت می‌شوند.

در تعظیم شعائر، اعمال فردی و عبادی نیز جنبه اجتماعی دارند.

شعائر، علامت‌ها و نشانه‌هایی هستند که به واسطه آن‌ها به صاحب علامت رهنمون می‌شویم.

«شرکت در مجالس سیدالشهدا (ع) محبت به ذوی‌القربای پیامبر (ص) است؛ همان ذوی‌القربایی که قرآن به مودت آن‌ها سفارش کرده و مودت آنان را مزد رسالت قرار داده است. شرکت در این مراسم، اجر رسالت پیامبر (ص) است. شما به این نیت برو و به خدا بگو: تو گفتی و من هم آمدم. من همان محبتی را که تو می‌خواهی، انجام می‌دهم. به کسانی که تو دوستشان داری محبت می‌کنم.»

دربارهٔ ایام سرور و شادمانی اهل‌بیت (ع) فرموده بود: «روزهای ولادت طوری است که انسان، خودبه‌خود خوشحال می‌شود. این سنخیت با اهل‌بیت (ع) و نورانیت آن‌هاست که چنین فضایی به‌وجود می‌آید.»

حتی در حال مریضی هم اصرار داشت که مجلس برقرار باشد و تا به روضه نمی‌رفت، آرام نمی‌گرفت؛ مگر معدود دفعاتی که پسرش را به نیابت از خود فرستاد. می‌فرمود: شفا در همین مجالس است