بریده‌هایی از کتاب سونات کرویتسر

زندگی در شهر برای مردم غمگین ساده‌تر است. در شهر می‌توان صدها سال بدون دانستن این مطلب که مدت‌ها پیش مرده‌ایم زندگی کنیم. خوب در زندگی شهری هیچ گاه فرصتی برای تنها شدن با وجدانمان نداریم و همیشه سرمان شلوغ است. کار، زندگی اجتماعی، حفظ سلامتی، پیش گرفتن هنر، توجه و رسیدگی به سلامت فرزندان و بالاخره تربیت و آموزش آنان از ملزومات زندگی شهری هستند که شما را احاطه می‌کند. حتی گاهی باید میزبان شخصی باشید و یا برای دیدار او راهی شوید، گاهی دیگر هم مجبور به رفتن به فلان نمایش و فلان برنامه هستید و یا باید در این کنسرت و آن کنسرت حضور داشته باشید.

پس چه هنگام ذات حقیقی این پزشکان فریبکار و تمام حقه‌های آنان آشکار می‌شود؟

چرا اصلا نسل بشر باید ادامه یابد؟ ـ چرا! معلوم است وگرنه از بین خواهیم رفت. - خوب چرا باید وجود داشته باشیم؟ - چرا دیگر چیست؟ برای آنکه زندگی کنیم. - پس بگویید چرا اصلا باید زنده باشیم؟ اگر برای زندگی هدفی نباشد و حیات تنها به خاطر زیستن به ما عطا شده باشد که ادامه‌ی این زندگی دیگر دلیلی ندارد. اگر واقعا چنین باشد پس حق با شوپنهاورها و هارتمان‌ها و نیز بودایی‌ها است. اما حال اگر برای زندگی هدفی وجود داشته باشد واضح است که در این حالت هم پس از دستیابی به آن، زندگی باید اتمام یابد. نتیجه‌ی این طرز تفکر همین است.

یهودیان می‌گویند می‌خواهید ما فقط به عنوان بازرگان و سوداگر همراهتان باشیم؟ باشه، حرفی نیست. به عنوان بازرگان و سوداگر شما را تحت سلطه‌ی خود در می‌آوریم. در مورد زنان هم به همین منوال پیش می‌رود و می‌گویند می‌خواهید ما ابزار شهوت رانی شما باشیم، درست است؟ باشه، پس از طریق همین ابزار شهوت رانی شما را برده و بنده‌ی خود می‌سازیم.

زنان درست مانند یهودیان هستند که با قدرتشان ظلم و ستمی را که به آن‌ها روا شده است تلافی می‌کنند.

این پندار که زیبایی برای زن فضیلت است آنچنان چرند است که انسان را متعجب می‌سازد. اما براستی ممکن است زنی زیبا حرف‌های احمقانه‌ای به زبان آورد اما با این حال ما مردان همچنان به او گوش می‌سپاریم و نه تنها متوجه‌ی حماقت آن سخنان نمی‌شویم بلکه در نظرمان هوشمندانه هم جلوه می‌کند. آنان چنین سخنانی به زبان می‌آورند و حتی مرتکب اعمالی پست و ننگین می‌شوند اما باز هم در نظر ما همان بانوی دلپذیر باقی می‌مانند. خوب اگر زنی را بیابید که از آن حرف‌های احمقانه نزند و عمل زشتی مرتکب نشود اگر زیبا هم باشد دیگر بی‌چون و چرا متقاعد می‌شوید که او به طور عجیبی باهوش و صاحب فضایل اخلاقی است.

زمانی که مرد و زن همچون اغلب موارد برای زندگی در کنار یکدیگر در تمام طول عمر پیمان می‌بندند و تعهداتی را می‌پذیرند، دو ماه پس از ازدواج حتی از دیدن هم بیزار می‌شوند و خواهان جدایی از یکدیگر می‌شوند اما همچنان به زندگی کنار هم ادامه می‌دهند که همین امر هم اصولا زندگی آنان را به جهنمی تبدیل می‌سازد که وادارشان می‌سازد تا برای خلاصی از این وضع به می‌خواری، خودکشی با شلیک گلوله و یا کشتن و مسموم کردن یکدیگر پناه بیاورند.

وحشتناک‌تر این بود که من بدن همسرم را حق مسلم خود می‌دانستم، انگار که اصلا بدن خودم است و در همان حال حس می‌کردم که نمی‌توانم کنترل آن بدن را در دست بگیرم و بر آن مسلط شوم طوریکه گویا به من تعلق نداشت و همسرم می‌توانست هر آنچه مایل است با آن انجام دهد و برخلاف میل من از آن برای آنچه خود خواهانش است بهره گیرد.

زنان، بخصوص زنانی که در کنار مردان فاسد تربیت شده‌اند از همه بهتر می‌دانند که تمام سخنان در مورد عواطف و فضایل متعالی و برتر فقط حرف است و آنچه مردان حقیقتا به دنبال آن هستند رفع امیال جسمانی یشان و جذب هرآنچه که کمک می‌کند تا فریبنده‌تر جلوه کنند، است.

همانطور که باده گساری و سیگار کشیدن را شروع کرده بودم هرزگی و عیاشی را هم آموختم. در اولین سقوطم در این ورطه‌ی فساد حس غریبی داشتم. به یاد دارم که به محض پایان یافتن آن در همان اتاق، به شدت غمگین شده بودم. دوست داشتم برای از دست دادن معصومیتم و برای رابطه و آمیزشم با زنی که برای همیشه فاسد و تباه شده بود بگریم، بگریم و همچنان اشک بریزم. بله، رابطه‌ی طبیعی و ساده‌ای که می‌توانستم با یک زن داشته باشم برای همیشه نابود گشت

مجازات و نجات نوع بشر در همین است که وقتی زندگیِ بی‌قاعده‌ای را در پیش گیرند قادرند طوری خودشان را در آن غرق کنند که چشمانشان حتی قادر به دیدن بدبختی و وضعیت اسفناک خودشان هم نباشد.

زندگی در شهر برای مردم غمگین ساده‌تر است. در شهر می‌توان صدها سال بدون دانستن این مطلب که مدت‌ها پیش مرده‌ایم زندگی کنیم. خوب در زندگی شهری هیچ گاه فرصتی برای تنها شدن با وجدانمان نداریم و همیشه سرمان شلوغ است. کار، زندگی اجتماعی، حفظ سلامتی، پیش گرفتن هنر، توجه و رسیدگی به سلامت فرزندان و بالاخره تربیت و آموزش آنان از ملزومات زندگی شهری هستند که شما را احاطه می‌کند.

دیگر دایه به کودکان شیر می‌داد یا بهتر است بگویم از فقر، بدبختی و نادانی یک زن بهره بردیم و او را از فرزندانش دور کردیم تا مراقب فرزند خودمان باشد و برای حصول این هدفمان نوعی کلاه تجملی با یراقی نقره‌ای بر سرش گذاشتیم.

فقط یک قانون وجود دارد و آن اینکه عرف جامعه روسپی گریِ کوتاه مدت و دوره‌ای را زشت و کریه می‌داند اما به خلاف آن احترام می‌گذارد.

به محض خروج پیرمرد از کوپه‌ی قطار بار دیگر بحث از سر گرفته شد. مرد فروشنده گفت: گویی مردک درست از کتب دینی عهد عتیق بیرون آمده بود. بانوی میانسال گفت: او گواه و اثبات متحرک و زنده‌ی قوانین مردسالاری بود. واقعا که چه درک وحشیانه‌ای از زن و مقوله‌ی ازدواج داشت. وکیل گفت: بله، ما فاصله‌ی بسیار زیادی تا رسیدن به طرز فکر اروپایی‌ها از ازدواج داریم.

ما همچون دو زندانی متنفر از یکدیگر در یک سلول بودیم که با یک زنجیر بسته شده‌اند و زندگی یکدیگر را زهرآگین می‌ساختیم و حتی تلاشی برای آگاهی از این اوضاع نمی‌کردیم. به هیچ وجه نمی‌دانستم که ۹۹ درصد از زندگی زوج‌ها همچون زندگی ما در همین جهنم می‌گذشت و البته جز این، طور دیگری هم نمی‌توانست باشد

جز آنکه زن برخلاف سرشت و ذاتش همزمان باردار، شیرده و معشوقه باشد که حتی هیچ حیوانی هم حاضر به چنین کاری نیست که گرچه در این صورت هم، قدرت و توانایی‌اش یاری‌اش نمی‌کند و از همین جا است که بیماری‌های روانی و عصبی در زنان شروع می‌شود

مجازات و نجات نوع بشر در همین است که وقتی زندگیِ بی‌قاعده‌ای را در پیش گیرند قادرند طوری خودشان را در آن غرق کنند که چشمانشان حتی قادر به دیدن بدبختی و وضعیت اسفناک خودشان هم نباشد. این کاری است که ما انجام می‌دادیم

اما همواره تربیت زنان درست همانگونه است که باید باشد. این دیدگاه رایج ما نسبت به زنان در جامعه است که باید تغییر کند و به نوعی دیدگاه حقیقی و نه ساختگی مبدل گردد.

بالاخره به جایی رسیدیم که دیگر اختلاف نظر عامل دشمنی و خصومت‌مان نسبت به یکدیگر نبود بلکه در اصل خود همین دشمنی بود که اختلاف نظرها را ایجاد می‌کرد.