بریده‌هایی از کتاب قلبتان را التیام بخشید

زندگی من تنها زندگی‌ای است که مسئولش هستم. زندگی من هدیه‌ای برای من است. خودم را از هر احساس گناه و قضاوتی آزاد می‌کنم.

سعی کنید در تفسیرتان از کلمات مثبت بهره‌مند شوید. کلمات می‌توانند شما را بر زمین بکوبند یا درخشانتان کنند. درد ناشی از اندوه می‌تواند آسیب برساند، اما پروراندن افکاری مثبت و مهربانی می‌تواند شما را التیام دهد.

هیچ همسر سابقی نمی‌تواند بر آینده‌تان تسلط داشته باشد، مگر خودتان.

کائنات آدم‌های درست را برای آموزش درس‌های درست به‌سوی من می‌فرستد. تقدیر من شادمانی و خوشبختی است. همه‌ی آدم‌ها و همه‌ی موقعیت‌ها، مرا به‌سوی نیکویی والایم هدایت می‌کنند

باربارا فهمید که باورش درباره‌ی این‌که آدم‌ها با هم رشد می‌کنند، کاملا درست نبوده است. سرانجام آدم‌ها رشد می‌کنند، شاید به‌اتفاق هم، شاید هم خیر

تنها کسی که می‌توانیم درباره‌اش کاری کنیم، همان کسی است که در آینه است. کسی که همیشه به کاری «درونی» نیاز دارد.

ترس موجب می‌شود رنج و عذاب زیادی باقی بماند و یکی از ترس‌های نهان، از دست دادن رابطه و در نتیجه ترس رها شدن است

برای این‌که قلبتان را کامل التیام بخشید، باید فقدان و اندوهتان را درک کنید.

«اگر نشان دهید اندوه وجود ندارد، غم جایی نمی‌رود. فکر می‌کنید چه اتفاقی برایش می‌افتد؟» گفتم: «اگر آماده نباشید آن‌را از سر بگذرانید، تصور می‌کنم منتظرتان می‌ماند تا وقتی آماده‌اید با آن مقابله کنید. اگر اکنون آماده نباشید، کمی بعد، زمان‌بندی آن به انتخاب شما است و اوقاتی وجود دارد که نیاز داریم اندوهمان را کنار بگذاریم. ممکن است بسیار زود و بسیار دردناک باشد یا ممکن است به‌شدت درگیر بزرگ کردن فرزند یا انجام دادن شغلتان باشید. اوضاع و احوالتان هرچه باشد، غم و اندوه زمانی طولانی کنار مانده است. درنتیجه کهنه، مراقبت‌نشده و خشمگین خواهد شد و به‌تدریج بر زندگیتان تاثیری منفی خواهد گذاشت؛ اما قرار نیست این حالت واقعیت شما شود».

درد ناشی از غم و اندوه، به‌تنهایی بسیار زیاد است و آن‌گاه افکار ما رنج را به آن می‌افزاید

«افکار ما رویدادهای زندگیمان را رقم می‌زنند. مفهوم این حرف آن نیست که فقدان اتفاق نمی‌افتد یا اندوهگین شدن حقیقت ندارد. معنایش این است که تفکر ما، تجربه‌ی از دست دادن و فقدان را شکل می‌دهد»

آنچه از همراهتان می‌خواستید، این بود که احساس کنید به شما علاقه‌مند است و به شما اهمیت می‌دهد؛ اما ببینید که شما نیز خود را دوست ندارید. ببینید شما نیز از خودتان مراقبت نمی‌کنید و چقدر برای زندگی‌تان کم می‌گذارید. وقتی دل‌مشغول دیگری هستید، مانند این است که کسی فضایی را در هوشیاری‌تان اشغال کرده باشد، بی‌آن‌که اجاره‌بها بپردازد.

خودم را صرف‌نظر از هر چیزی دوست دارم.

درواقع او آگاه نبود که از مرز باریک‌بین تظاهر کردن و ایجاد کردن عبور می‌کند؛ اما می‌دانست تغییری درحال وقوع است. فکرش این بود که سخنِ «به آن تظاهر کن تا آن‌را ایجاد کنی» بیشتر درباره‌ی احساسی ساختگی بود. او درک نکرده بود مفهومش این است که باید کاری را انجام دهد تا ذهنش، جسم و روحش با آن باوری که پیشاپیش در او وجود داشته است، تماس حاصل کند. ممکن است این باور در کُنه وجودش پنهان شده باشد؛ اما فهمید که جسم و فکرش را شرطی می‌کرد تا با واقعیت‌های وجودش هماهنگ شوند.

حتی در بعضی نمونه‌ها، عشق و احساسات پاسخی نمی‌بینند. به‌خاطر داشته باشید ما همیشه حق انتخاب داریم. می‌توانیم آن افراد را همچنان تعقیب کنیم، یا می‌توانیم آن‌ها را با مهر و محبت به کائنات واگذار کنیم.

«وَنِسا، ببین فکرت تو را به کجا برده است. تو با تشک آبی‌اش هم‌پیمان شدی که او احساس کند تو را از دست داده است؛ اما موضوع این است، تو کجای این ماجرا هستی؟ چه چیزی در تو این همه اهمیت داشت که او احساس کند دلش برایت تو تنگ شده است؟ پس خنده، لبخند و سبک ارزشمندت کجا بود؟ علاقه‌ات به بازی‌ها؟ خوی گرمت؟ تو خودت را به‌درستی غیرقابل دیدن کردی و آن‌گاه او را متهم می‌کنی که تو را ندیده است، یا این‌که تو را فقط مانند بقیه می‌بیند. بسیار خب، تو دختر دیوانه‌ای هستی که آب تشک آبی را خالی کردی تا نامزدت را وادار کنی دلش برایت تنگ شود. کسی درباره‌ی تو و این‌که چقدر ویژه‌ای، فکر نمی‌کند، مگر این‌که خودت این کار را انجام دهی».

چه چیزی برای ران وجود داشت که دوست داشته باشد؟ یا اگر با دقت بیشتر مطرح کنیم: «چه کسی آن‌جا بود که ران دوستش داشته باشد؟ اگر وَنِسا، خود را به اندازه‌ی کافی مناسب نمی‌دانست، چگونه می‌توانست برای ران کافی باشد؟»

در بازی ملامت، هیچ‌کس برنده نیست، هیچ‌کس نیز در آرامش نیست. عزیزان ما هرگز نمی‌خواهند مرگشان موجب نابودی زندگی ما شود. مرگ ما را به یاد علاقه و مهری می‌اندازد که باید عطا کنیم و زندگی‌ای که به‌جا گذاشته‌ایم. این موهبت است که زمان باقی‌مانده‌مان را در تکریم به عزیزانی که درگذشته‌اند، به‌خوبی بگذرانیم.

ه خودتان یادآوری کنید که مسئول سلامتی‌تان هستید و نباید به دلیل هر بیماری‌ای که به آن دچار می‌شوید، ملامت شوید. خوب است به‌علت و معلول بیماری‌ها بنگرید؛ ولی مفهومش این نیست که خودتان را برای بیمار شدن ملامت کنید یا وقتی در شرف مرگ قرار گرفته‌اید، احساس شکست خوردن کنید.

افکارتان می‌توانند شما را آرام کنند؛ اما درضمن ممکن است بارها شما را در دردتان محبوس و رنجی غیرضرور ایجاد کنند. تنها راه خروج از درد، عبور از میان آن است. باید آن‌را احساس نمایید؛ اما نباید در آن درگیر شوید یا زندگی‌تان را از جنس آن سپری کنید. تنها راه احساس کردن عشق و علاقه، هنگام غصه خوردن برای آن، این است که آگاه باشید چگونه در دوران فقدان با خودتان رفتار می‌کنید.