بریده‌هایی از کتاب چگونه سوگیری و تبلیغات را در رسانه‌ها تشخیص دهیم

اگر بیشتر خبرهایمان را از یک منبع فرهنگی یا ملّیِ واحد دریافت کنیم تأثیرش بر ذهن ما احتمالاً چیزی جز فریب یا تحریف نخواهد بود. به همین سبب، بیشتر مردم در یک جهان‌نگری به دام افتاده‌اند (زیرا رژیم ثابتی از گزارش‌ها و روایت‌ها را دریافت کرده‌اند؛ گزارش‌ها و روایت‌هایی که از یک منظر خاص بیان شده‌اند و گزینه‌های بدیلِ آنها به‌طور جدی مورد بررسی قرار نگرفته‌اند).

مصرف‌کنندۀ سنجشگرِ خبرها می‌داند که میان شنیدن یک گزارش و آزمودن درستیِ آن گزارش تفاوت وجود دارد. در خبرها، چیزهای فراوانی به‌عنوان واقعیت به مخاطب عرضه می‌شوند؛ اما کسانی که خبرها را سنجشگرانه مصرف می‌کنند می‌دانند که این چیزها ممکن است واقعیت نباشند. ممکن است تبلیغات، اطلاع‌رسانیِ بد، تحریف، یا نیمی از حقیقت باشند.

«بی‌طرفی» آرمانی است که هیچ‌کس به‌طور کامل به آن دست پیدا نمی‌کند؛ مستلزم تواضع فکری بالا (شناخت شخص از جهل گستردۀ خودش و انسان‌های دیگر) است و با اعتراف آزادانۀ شخص به نظرگاه خودش آغاز می‌شود؛ و همچنین با اعترافش به اینکه در هنگام داوری‌های مهم باید به منبع‌های اطلاعاتی و عقیدتی رقیب نیز توجه کند.

این ماهیت انسان است که جهان را، در وهلۀ نخست، از چارچوب خودمحورانه و جامعه‌محورانه ببیند. بیشتر مردم علاقه‌ای ندارند که ذهن خود را گسترش دهند؛ می‌خواهند همین باورها و ارزش‌هایی که اکنون دارند ستایش و تأیید شوند. آنها به هواداران تیم‌های فوتبال شبیه‌اند؛ دوست دارند تیمشان ببرد و بعد جشن بگیرند و به برد تیمشان افتخار کنند. اگر ببازند، مایل‌اند به آنها گفته شود که آن بازی مهم نبوده است، یا تیم حریف ناجوانمردانه بازی کرده است، یا داوران به نفع تیم حریف داوری کرده‌اند.

منطق تهیۀ گزارش‌های خبری نظیر منطق تاریخ‌نگاری است. در هر دو، هر رویدادی که بدان پرداخته می‌شود دارای انبوهی از واقعیت‌های پیش‌زمینه‌ای است؛ در حالی که فضای بسیار اندکی برای پرداختن به آن واقعیت‌ها وجود دارد. و در هر دو مورد نتیجۀ یکسانی به دست می‌آید: ۹۹/۹۹۹۹۹٪ از «واقعیت» اساساً هیچ‌گاه مورد اشاره قرار نمی‌گیرند

از آنجا که بیشتر مردم اطلاعاتشان دربارۀ جهان را از رسانه‌های همگانی دریافت می‌کنند، پوشش رسانه‌ای خوب یکی از عامل‌هایی است که نقش مهمی در شکل‌گیری تصویر عمومی مثبت از یک شخص [یا گروه یا ...] بازی می‌کند.

رسانه‌های خبری ملی همواره به قدرت حکومت حساس‌اند. اولاً، به موجبِ قانون، حکومت‌ها معمولاً متصدی صدور مجوز برای رسانه‌های خبری و نظارت بر آنها هستند. دیگر اینکه، بیشتر خبرهای داخلی از طریق اداره‌ها و مقام‌های بلندپایه به رسانه‌های خبری «داده می‌شوند». همین‌ها موجب می‌شود که کارکنان رسانه‌های خبری سعی کنند از انتقاد به حکومت بپرهیزند؛ و برای این منظور چند شیوۀ اصلی دارند. برای مثال، اگر حکومت برخی از گروه‌ها یا کشورها را دشمن بنامد رسانه‌های خبری داخلی عموماً، تا جایی که بتوانند، تصویری نامطلوب از آن «دشمن» ترسیم می‌کنند. اگر حکومت به کشوری دیگر حملۀ نظامی کند، رسانه‌های خبری داخلی برای حمایت از حکومتشان به‌صف می‌شوند؛ درست مثل لیدرهای تماشاگران در ورزشگاه‌ها.

در رسانه‌های همگانی نمونه‌های فراوانی از اندیشیدن جامعه‌محورانه دیده می‌شود. رسانه‌ها بخش جدایی‌ناپذیر فرهنگی هستند که در آن فعالیت می‌کنند. و به یاد داشته باشید که کسانی که در رسانه‌ها کار می‌کنند باید گزارش‌های خود را «به فروش برسانند». روزنامه‌ها، بنگاه‌های خبرپراکنی، و مجله‌های آنها باید از نظر اقتصادی موفق باشند تا در این کسب و کار باقی بمانند:

ما امیدی نداریم که تغییری در رسانه‌های خبری ایجاد کنیم. سردبیران و گزارشگران خبری در درون نظامی از محدودیت‌ها و الزام‌های اقتصادی فعالیت می‌کنند و این الزام‌ها و محدودیت‌ها بر کار آنها حاکم‌اند. مخاطب آنها اسیر تصوری از جهان است که در فرایند فرهنگ‌پذیری به او منتقل شده است.

قوی‌ترین تابو در رسانه‌های خبریِ غالب پرداختن به رویدادهایی است که پوششِ آنها جامعه یا فرهنگ خودی را متهم به اعمال خلاف اخلاق می‌کنند. برای مثال، میزان رنجی که غیرنظامیان ژاپنی به سبب بمباران اتمی هیروشیما و ناگاساکی توسط ارتش امریکا متحمل شدند را در نظر بگیرید. با آنکه در رسانه‌های امریکا بحث‌هایی دربارۀ این اقدام صورت گرفته است، تا آنجا که می‌دانیم رسانه‌های غالب در امریکا توجه اندکی به رنج عظیمِ ناشی از این اقدام کرده‌اند و بسیار کم به ثبتِ آن پرداخته‌اند.