بریده‌هایی از کتاب چگونه سوگیری و تبلیغات را در رسانه‌ها تشخیص دهیم

هیچ کاری نامعقول‌تر از این نیست که به مردم قدرت بدهیم و اطلاعات را از آنها بگیریم؛ حال آنکه، در غیاب اطلاعات، قدرت مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد.

تا وقتی که اکثریت غالب افراد جامعه مجذوب مقاله‌های خبری‌ای می‌شوند که دیدگاه‌ها یا احساسات بنیادین آنها را تقویت می‌کنند (هیچ تردیدی در این دیدگاه‌ها و احساسات ایجاد نمی‌کنند) الزام‌های اقتصادی هیچ تغییری نخواهد کرد. منطق چنین تغییری شبیه به منطق اصلاح عادت‌های مردم در زمینۀ غذا خوردن است. تا وقتی که عموم مردم خواهان غذاهای چرب باشند، فروشگاه‌ها غذاهای چرب به آنها می‌فروشند. و تا وقتی که عموم مردم خواهان مقاله‌های خبریِ ساده‌انگارانه‌اند، مقاله‌هایی که اندیشیدنِ خودمحورانه و جامعه‌محورانۀ آنها را تقویت کنند و جهان را در یک چارچوب کلیِ خیر و شرّ به تصویر بکشند (و دیدگاه‌ها و احساسات خوانندگان را خوب و دیدگاه‌ها و احساسات «دشمنان» را شرّ قلمداد کنند)، رسانه‌های خبری چنین مقاله‌هایی را برایشان تولید می‌کنند

تمرکز رسانه‌ها بر چیزهایی است که برای مخاطبانشان مهم‌اند. به این ترتیب، حتی اگر مخاطبانشان باورهای نامعقولی داشته باشند (برای مثال، نفرت نامعقولی در آنها وجود داشته باشد)، باز هم چنان رفتار می‌کنند که گویی آن نفرت معقول است. از این رو، هنگامی که برده‌داری در امریکا پذیرفته‌شده بود، رسانه‌ها برده‌داری را «طبیعی» جلوه می‌دادند. اما هنگامی که بخشی از مردم امریکا از این باور دست کشیدند رسانه‌ها نیز در این زمینه به دو دسته تقسیم شدند (هر روزنامه‌ای سعی کرد همان چیزی را که خوانندگانش باور داشتند درست جلوه دهد).

این ماهیت انسان است که جهان را، در وهلۀ نخست، از چارچوب خودمحورانه و جامعه‌محورانه ببیند. بیشتر مردم علاقه‌ای ندارند که ذهن خود را گسترش دهند؛ می‌خواهند همین باورها و ارزش‌هایی که اکنون دارند ستایش و تأیید شوند.

مردم برای شنیدن یا خواندن خبرهایی که آنها را دربارۀ «خوبی» شان به شک می‌اندازد پول نمی‌دهند؛ همین طور، برای شنیدن یا خواندن خبرهایی که موجب می‌شود احساس کنند که مسئول رنج‌های عظیم دیگران‌اند. آنها پول می‌دهند تا رویدادهای جهان را به نحوی دریافت کنند که به ارزش‌های آنها اعتبار ببخشد و وفاداری آنها را تأیید کند.

تقریباً در همۀ موردها، متقاعد کردن مخاطبان به اینکه پوشش خبری مطبوعات «خارجی» سوگیرانه است آسان‌تر است از متقاعد کردن همان مردم به اینکه مطبوعات کشور خودشان سوگیری دارند. تودۀ مردم در هر فرهنگی تصور می‌کنند که «خبر» هایی که در مطبوعات کشور خودشان گفته می‌شوند حقایق بدیهی‌اند؛ زیرا این خبرها همواره در چارچوب جهان‌نگری‌های تودۀ مردمی که آن خبرها را «مصرف می‌کنند» عرضه می‌شوند.

هر شهروندی در جهان تصویری از خود [و کشور و فرهنگش] دارد که فرهنگ خودی، به وسیلۀ رسانه‌هایش، در او ایجاد کرده است؛ و هر شهروندی نیازمند منبع‌های خبری و تفسیرهایی است که این خودانگاره را به پرسش بگیرند.

تواضع فکری یعنی اینکه به جهل خود شناخت پیدا کنیم.

تمرکز رسانه‌ها بر چیزهایی است که برای مخاطبانشان مهم‌اند. به این ترتیب، حتی اگر مخاطبانشان باورهای نامعقولی داشته باشند (برای مثال، نفرت نامعقولی در آنها وجود داشته باشد)، باز هم چنان رفتار می‌کنند که گویی آن نفرت معقول است. از این رو، هنگامی که برده‌داری در امریکا پذیرفته‌شده بود، رسانه‌ها برده‌داری را «طبیعی» جلوه می‌دادند. اما هنگامی که بخشی از مردم امریکا از این باور دست کشیدند رسانه‌ها نیز در این زمینه به دو دسته تقسیم شدند (هر روزنامه‌ای سعی کرد همان چیزی را که خوانندگانش باور داشتند درست جلوه دهد).

هم‌اکنون، اکثریت بزرگی از مردم جهان، که آموزشی در زمینۀ سنجشگرانه‌اندیشی [= تفکر نقّادانه] ندیده‌اند، مثل موم در دستان رسانه‌های خبری کشور خود هستند. دیدگاه آنها دربارۀ جهان (اینکه کدام کشورها را دشمن بدانند و کدام کشورها را دوست) عمدتاً توسط این رسانه‌ها (و باورهای سنتی و عرف جامعه‌شان) شکل می‌گیرد.