بریده‌هایی از کتاب مصطفی (زندگی‌نامه و خاطراتی از سردار سرلشکر شهید حجت‌الاسلام مصطفی ردّانی‌پور)

این‌ها از آموزه‌های مصطفی بود. می‌گفت: در سخت‌ترین شرایط فقط بگویید: «یا اباصالح المهدی ادرکنی».

مصطفی انسانی بود شبیه اسطوره‌ها.

مصطفی گفت: اینجا سرزمین پاکی است. شاید تا کنون قدم‌های کسی به آن نرسیده و گناهی در آن صورت نگرفته. اینجا دعا مستجاب است.

پیرمرد عارفی در محله‌ی ما بود. هر روز در کوچه‌ها راه می‌رفت و مدح امیرالمؤمنین (ع) را می‌خواند. مردم هم به او کمک می‌کردند. مادرم من را صدا کرد و گفت: برو این پول را بده به مُرشد. رفتم دم در. دیدم مرشد پشت درب خانه‌ی ما ایستاده. پول را که به او دادم بی‌مقدمه گفت: برو به مادرت بگو بچه را شیر بده!! من درحالی‌که بُغض کرده بودم گفتم: دادام مُرد! ما بچه کوچیک نداریم. مُرشد یاالله گفت و از دهانه‌ی در وارد شد. سرش پایین بود. در همان دالان ایستاد. خانه‌های قدیمی به گونه‌ای بود که از داخل دالان، خانه و حیاط پیدا نبود. پیرمرد مرشد با صدای بلند گفت: همشیره، دعا کردم و برات عمر پسرت را از خدا گرفته‌ام! برو بچه‌ات را شیر بده!!

نسیم خنکی که شب‌ها بعد از نماز در حرم حضرت معصومه (س) وزیدن می‌گیرد روح انسان را صفا می‌دهد. انسان در قم به خدا نزدیک‌تر است.

طلبه‌ها، سعی کنید «مصطفی» بشوید!

مهم‌تر از همه در دیدگاه او انجام کار برای رضای خدا بود. او می‌دانست مولا علی (ع) فرموده‌اند: هر کس قلب (و اعمالش) را پاک ساخت مورد عنایت خدا قرار خواهد گرفت.

آقا جان شما اگر به یک گربه اذیت کردید، شما هم صدام هستید. شما هم ریگان هستید، چون نمی‌توانید بیش از این اذیت کنید. بعد ادامه دادند: خودتان را بسازید آقا. خودتان را بسازید.

وقتی در زیر باران حرکت گردان‌ها شروع شد، به مصطفی خیره شدم. ایستاده بود کنار جاده و به حرکت ستون نگاه می‌کرد. قطرات اشک از چشمان زیبای او جاری شده بود.

اسلام منهای روحانیت اسلام نیست. و این سدّ دشمن‌شکن را نگذارید بشکند و این حربه‌ی عظیم را از شما و ملتتان نگیرند و در نتیجه اسلام وارونه را به مردمتان عرضه کنند. بدون روحانیت کاری از پیش نمی‌رود. مصطفی ردّانی‌پور ۱۳۵۹/۶/۲۸