بریده‌هایی از کتاب غریب قریب

مگر می‌شد کبوتر حرمش باشی و از او جدا باشی؟ اگر خاک شوی یا خاکستری بر باد، مهر رضا، خانه‌زاد آستانت می‌کند. روحت را محرم حرم می‌کند؛ تا ابد، تا قیامت.

کبوترجلد این آستانم. دلم آنجاست که دلدار آن‌جاست. کجا بروم بهتر از اینجا؟ هرچه عزّت است اینجاست. خدا ز آستان رضایم جدا نکند من و جدایی از این آستان، خدا نکند!

زمان خیلی چیزها را تعیین می‌کند. زمان خیلی چیزها را عوض می‌کند. زمان خیلی چیزها را از نو می‌سازد و یا در گذر زمان خیلی چیزها کهنه می‌شوند. امّا این صحن و سرا کهنه‌گی ندارد. هماره زنده است، نو و در حال رشد، در حال بزرگ شدن، در حال نفس کشیدن، جان دادن به همه، بخشیدن. این سرا مثل صاحبش، صبور است و پایدار و مانا.

بعضی وقت‌ها باید درس از جوانان بیاموزی. بعضی وقت‌ها رفتار نوجوانی می‌تواند، راه مردان و زنان بسیاری را عوض کند. بزرگی کردن و بزرگ بودن به سن و سال نیست.

ما نسل اندر نسل و همیشه خادمان این بارگاهیم. ما معماران این حرمیم. ما کبوتران این صحن و سراییم. جَلـدِ این گنبدیم. هر جا برویم،‌ هر جا ببرندمان، دوباره برمی‌گردیم.‌ به پای جان، به دو بال عشق. جسم‌مان هم که خاک یک زمین دیگر باشد، جان‌مان پاگیر این خاک و آب است. خود مولا یک عمر آب و دانه‌مان داده،‌ به مهرش.

جدایی غریبی دارد. همیشه. جدایی تنهایی دارد. همیشه. امّا جدایی فراموشی ندارد. دوری، مهر را از بین نخواهد برد. هر کجای این دنیا باشی، دلت که برای کسی بتپد، او را حس خواهی کرد.

و ابن‌حوقل خواند: - ولایات توس عبارتند از: رایکان، طابران، نوغان و تروغوذ. مدفن علی‌بن‌موسی‌الرّضا علیه‌السّلام در بیرون ولایت نوغان است و در مجاورت قبر رشید، در مقبره‌ای زیبا در قریه‌ای به نام سناباد. گروهی در آن معتکفند. کوه نوغان معدن دیگ سنگین است که به سایر بلاد خراسان می‌برند و جز آن معادن دیگر از قبیل مس و آهن و نقره و فیروزه و... دارد... ابن‌حوقل بخشی از آنچه را نوشته بود، خواند. عبدالرّزاق شنید و شادمان شد. به بقعه نگاهی کرد و به معمارانی که آنجا را اندازه می‌کردند و با هم به گفت‌وگو مشغول بودند. رو به ابن‌حوقل کرد و با اشاره به معماران گفت: - بنویسید می‌خواهیم دورتادور بقعه را بارویی بسازیم، معماران مشغول شده‌اند. بنویسید مردمی که دوست‌دار مولایم حضرت رضا(ع) هستند می‌توانند آزادنه به زیارت بیایند. بنویسید مشهدالرّضا، میزبان اهل دل است. بنویسید ابومنصور عبدالرّزاق توسی، سپهسالار خراسان، آنچه دارد از ارادت به مولایش است و هرچه بتواند برای بقعه‌ خواهد نمود. بنویسید اینجا دیگر غریب نیست.

-اینجا هرکس برای عرض ارادت به مولا کاری می‌کند. بعضی برای گرفتن حاجات‌شان و برخی برای مداوای دردشان و برخی فقط به نیّت اظهار دوستی به مولا. اندازه‌اش، میزانش، مقدارش هیچ‌کدام مهم نیست. مهم نیّت توست. مهم جوابی است که می‌ستانی گرچه برای گرفتنِ جواب کاری نکرده باشی.

چه برق و نوری دارد این گنبد! طلای نابی که عیارش به طلا بودنش نیست. عیار این طلا به‌واسطۀ نزدیکی‌اش به مولاست که بالاست.

چشم‌هایت را باز کن. اینجا و در سرزمین خودت، آنان میهمان تواند و تو میزبان. حکومت‌ها می‌آیند و‌‌‌ می‌روند، امّا سرزمین من، همین‌جا‌‌‌ می‌ماند. تو‌‌‌ می‌خواهی خودت را آوارۀ کدام سرزمین کنی و میهمان باشی نه میزبان. حتماً شنیده‌ای که سرنوشتِ برگ دارد آدمی. وقتی که از شاخه جدا شد، پایمال عابران هر کوچه و بازار‌‌‌ می‌شود. نخواه که هویتت، شخصیتت، ایمان و اعتقادت پامال شود.