بریده‌هایی از کتاب زایو

ادواردو در بی‌سیم آهی کشید. دستی لای موهایش برد. قاب عکس را از فرانس گرفت و بوسید و دوباره گذاشت جلوِ چشمش، کنار درجهٔ وضعیت موتورها. سپس شروع به توضیح دادن کرد: _ دکتر پارسا! می‌دونی چرا به من می‌گن ماتادور؟ _ نه. _ چون مرگ از من می‌ترسه، دکتر! داستان من، داستان عشق و مرگه؛ مثل داستان ماتادورهای اسپانیایی! توماس پوزخندی زد و گفت: حالا پیازداغش رو زیاد نکن! اصل قضیه رو زودتر بگو که می‌خوام کل اقیانوس رو بخوابم.

بعد خندید و گفت: همه زیر دست و پای گاوها له می‌شن، ماتادور ما رو شاخ گاوها تیکه‌تیکه شد! ادواردو که کمی حالت اندوه داشت، با لحن کش‌داری گفت: خب، هزینهٔ عشقه دیگه! فرانس خیلی جدی گفت: ببند دهن گشادت رو، ماتادور!

توماس به هر دوِ آن‌ها خیره شده بود. رو کرد به ادواردو و گفت: می‌ارزید؟ فرانس بسته را به بقیه نشان داد و گفت: قطعاً می‌ارزید! این سیگار کوبایی اصل توی این دوره و زمونه اصلا پیدا نمی‌شه! اما ادواردو نگاهی به عکس انداخت و به آرامی و با اطمینان خاصی که در صدایش بود، پاسخ توماس را داد: _ می‌ارزید! و عکس را بوسید.

یکی از آن‌ها پوستری را که در دست داشت، باز کرد و بالای سر گرفت و با صدایی بلند گفت: نه، ما مردم نمی‌ذاریم. ما همه، مردم این زمین هستیم. هیچ فاصله‌ای میان ما نیست. ما مقاومت می‌کنیم. رفاه و تجمل بسه! اشراف‌زادگی بسه! دیگه جنگ بسه! توطئه بسه! فاصلهٔ طبقاتی بسه!...

نوای مرشد ناگهان قطع شد و صدای مردی با لحن رسمی و جدیِ گوینده‌های خبر پخش شد: _ شنوندگان عزیز! توجه شما را به یک خبر فوری جلب می‌نمایم!...

یک انقلاب علیه حکومتی که این بلا رو سر مردم آورده. نظامی که می‌گه، چاق‌ها چاق‌تر بشن و لاغرها بمیرن!

یک قانون جنگ هست که می‌گه: «در مبارزات از انرژی دیگران علیه خودشان استفاده کن!»

گاهی چیزهایی لایق خراب شدن و محکوم به نابودی هستن!

در راه، هواروهای دیگر در ارتفاع‌های مختلف مشغول پرواز بودند و به سمت مقصدهای مختلف در آسمان شهر تهران پرواز می‌کردند. با آمدن هواروها، چند سالی بود که تهران از شر دود و ترافیک خلاص شده بود.

وقتی پای هنر وسط باشه، باید بگم تنها جایی که آب و هواش هم بوی هنر می‌ده، کشور منه!

قدرت یک ملت از هر عنصری بیشتره. اگر چه اون عنصر، ارتش و سلاح و ملت باشن! اما این قدرت نیاز به یک پشتوانه داره و اون، استواری اون ملت بر عقیده‌شه.

از دو روز پیش که خبر پیروزی حزب اسلامگرای امریکا، یعنی همون «حزب آسمان» با رهبری بیل اسمیت در دنیا پخش شد، او در اولین نطقش گفت: «گروهی متشکل از نمایندهٔ ملت‌های بزرگ، به زودی مردم دنیا را از شر ویروس زی. اُ. نجات می‌دهند.»

مهاجر بودند؛ نه به معنی کسانی که از وطنشان هجرت می‌کنند؛ بلکه به اجبار از وطنی که بیمار شده بود فرار می‌کردند.

استاد بیل اسمیت به افق و اقیانوس چشم دوخت و به این فکر می‌کرد که چطور کشف قارهٔ آن‌ها براساس نقشه ای از قبل برنامه ریزی شده اتفاق افتاده و چقدر بومی و سرخپوست در این منطقه قتل عام شده تا کشوری به ظاهر متمدن پا به عرصه ظهور گذاشته.

وقتی خبر این ویروس مرگبار توی دنیا پیچید، این گروه‌ها به وجود اومدن تا از این قضیه سوء استفاده کنن و با ایجاد شورش و جنگ‌طلبی، امتیازاتی برای خودشون بخوان. اوایل به اسم «مهاجرها» شناخته می‌شدن، اما بعد ماهیتشون معلوم شد.

قدرت یک ملت، از هر عنصری بیشتر است؛ اگر چه آن عنصر، ارتش و سلاح باشد!

این گذر زمان است که مشخص می‌کند چیزی ارزش است یا فضاحت؛ و گذر زمان همیشه در حال وقوع است. حتی الان!

از این لحظه به بعد، ما محافظ ویژهٔ شما هستیم!

راستی، یه هوارو ثبت نام کرده‌م. ایران خودرو گفته یه ماهه تحویل می‌ده. _ به سلامتی! سطح تردد داشتی یا خریدی؟ _ نه، یه سطح تردد بیست کیلومتری رو با باجناغمون شریکی خریدیم. من از امتیاز استادی‌م استفاده کردم و اونم از امتیاز پولداری‌ش!

«آتشِ من، اول خودم رو می‌سوزونه!»